ปัง!
ฉันปิดประตูรถเสียงดังจนคนข้างๆ สะดุ้ง หลังจากยืนรอข้างรถอยู่สักพักเจ้าของรถก็วิ่งหน้าตื่นปนระแวงและรีบกดรีโมทเพื่อปลดล็อกรถให้ทันที
“ทำไมไม่รอ” หันมาถามด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดจนทำให้ฉันต้องหันกลับไปทำตาขวางใส่บ้าง จะรอให้มันเกิดสงครามหรือไง
“นั่นมันธุระของคุณ ทำไมฉันต้องรอด้วยคะ”
“ถ้าเธออยู่ ก็คงจะง่ายกว่านี้” ช่วยไม่ได้ สร้างเรื่องเอาไว้เอง
“ง่ายยังไงคะ อ๋อ มักง่ายใช่มั้ยคะ”
“โบ โกรธหรือไง ฉันกับยัยนั่นไม่ได้มีอะไรกัน ก็แค่เคยเฉยๆ” ก็มีนั่นแหละ เหอะ ฉันไม่สนใจสิ่งที่เขาพูดเพราะมันก็คือข้อแก้ตัวแบบมักง่ายนั่นแหละ
“ฉันอยากกลับแล้ว มีงานต้องทำอีกเยอะค่ะ”
“ก็ได้ แต่มันไม่มีอะไรจริงๆ” ฉันรู้ว่าเขากำลังพยายามอธิบายเพื่ออยากให้ฉันเชื่อ
เชื่อแล้วจะได้อะไรก็ต้องมีครั้งต่อไปอยู่ดี ผู้หญิงของเขามีเต็มไปหมด(หรือเปล่า) ใครบ้างฉันก็ไม่รู้จัก เกิดสักวันวิ่งเข้ามาตบฉันขึ้นมาแบบนั้นฉันคงอายแย่
