Who Are You Again?

CHAPTER 19

Pasado alas-nuwebe na ng gabi nang makauwi si Kyla mula sa opisina. Exhausted na siya mula sa sangkatutak na paper works, pero mas pinili niyang tapusin ang lahat kaysa bitbitin pa ito sa bahay. Nasa loob na sila ng sasakyan, si Watt Yabro ang nagmamaneho, seryosong nakatutok sa daan. Tahimik ang atmosphere—masyadong tahimik, na parang may nakabiting tension. He felt it na parang ang bigat-bigat ng hangin sa loob ng sasakyan kaya napabuntong hininga na lang sya.

Napansin ni Watt na kanina pa siya tinititigan ni Kyla mula sa likuran. Mukhang nag-aalangan itong magsalita, pero alam niyang hindi ito dahil nahihiya. Sa isip niya, “Ayos, parang naniningil na talaga ng buhay itong si boss sungit. I guess my luck runs out already.”

“I guess it all ends here, huh...” bulong ni Watt sa sarili. Napabuntong-hininga muli siya, pinipilit ang sarili na tanggapin ang mga susunod na mangyayari. Well, he was sure about it na hindi ito magiging favorable sa kanya.

Hindi rin naman nagtagal at nagsalita na si Kyla, pero tila hesitant pa rin ito. “Watt Yabro, you're fir—”

Bigla itong natigilan nang maramdaman nilang may malakas na kalabog mula sa likuran ng sasakyan. Nagulat sila pareho. “Shoot! What’s wrong with that car!” sigaw ni Kyla habang pilit na ini-stabilize ang sarili mula sa biglaang impact.

Si Watt naman ay napangiti nang bahagya. “Akala ko paalisin mo na ako, Ma’am. Good timing talaga!” Sabi niya sa sarili, pero hindi niya pinalabas ang iniisip. He was just, perhaps, glad about sa pagbangga ng isang itim na kotse.

Agad inapakan ni Watt ang gas at pinaandar nang mas mabilis ang sasakyan.

“Wait—what are you doing?!” sigaw ni Kyla, halatang nalilito sa reaksyon ng driver.

“It’s time to play,” sagot ni Watt, kalmadong ngumisi na parang nagiging excited sa nangyayari.

“Play?! What play?!”

“We’ll see if that car can keep up with our speed,” sagot niya habang biglang tumulin ang kanilang takbo.

Napakapit si Kyla sa kanyang upuan at dali-daling isinabit ang seatbelt. Hindi pa siya tapos magtanong nang tumingin siya sa rearview mirror at nakita ang itim na kotse na mabilis ding sumusunod sa kanila.

“What’s wrong with them?!” sigaw niya, halatang mas natatakot na kaysa nagagalit.

Pero si Watt ay tila hindi nababahala. Sa halip, tinuloy lang niya ang pagmamaneho nang mabilis, expertly dodging other vehicles habang nasa highway sila.

“Watt, ano bang nangyayari? Sinong mga ‘to?!” sigaw muli ni Kyla, pero si Watt ay nananatiling kalmado.

“They seem to want something,” sabi niya nang mababa, halos parang sinasabi lang niya sa sarili, but enough para marinig ng kanyang boss sa likoran.

“Want something?! From me?!” Halos nanginginig na ang boses ni Kyla.

“Well, maybe. Or maybe from me,” sagot ni Watt, this time mas seryoso na ang tono.

Habang papabilis nang papabilis ang kanilang takbo, napansin ni Kyla ang kakaibang galing ni Watt sa pagmamaneho. Ang mga liko, ang bilis ng reaksyon—parang hindi siya simpleng driver lang. Halos walang kotse ang nakaharang na hindi niya agad naiiwasan o nalalagpasan.

“Watt, seriously! Ano ba ang pinaggagawa mo?! Para kang isang…” Tumigil si Kyla, hindi niya masabi ang salitang naiisip niya.

“Para akong ano, Ma’am?” tanong ni Watt habang bahagyang napangisi.

“Para kang isang… professional racer kaba!?”

“Hmm, siguro dati,” sagot ni Watt, ngunit mabilis niyang binawi. “Pero ngayon, simpleng driver na lang ako, Ma’am.”

Habang nasa main highway sila, biglang lumapit pa lalo ang itim na kotse. Tila hindi ito sumusuko, at mukhang may intensyon itong i-cut ang kanilang daan.

“Watt! They’re getting closer! Do something!” sigaw ni Kyla habang tinitingnan ang rearview mirror.

“Relax, Ma’am Kyla,” sabi ni Watt, tila hindi naaapektuhan sa nangyayari. “If they’re playing a dangerous game, I’ll play along.”

Sa isang mabilis na liko, tinodo ni Watt ang handbrake at pinaikot ang sasakyan para humarap mismo sa itim na kotse. Nagulat si Kyla sa ginawa ng driver.

“Are you insane?!” tanong niya habang pilit na nilalagay ang kamay sa dibdib dahil sa kaba.

“Sometimes, Ma’am. But only when needed,” sagot ni Watt habang nakangiti.

Nakita niyang bumaba ang dalawang lalaki mula sa itim na kotse, parehong mukhang goons na armado ng baril.

“This doesn’t look good,” sabi ni Kyla, halatang natatakot na.

“Stay here, Ma’am. Ako ang bahala,” sabi ni Watt habang binuksan ang pintuan ng sasakyan.

Pagbaba ni Watt, bigla siyang naglakad papunta sa mga lalaki na parang wala siyang pakialam sa kanilang mga baril. Ang lakas ng loob niya, at halatang alam niya ang ginagawa niya.

“Folks, may problema ba tayo rito?” tanong ni Watt sa kanila, halatang hindi siya natatakot.

“Just hand over the woman, and we’ll leave,” sabi ng isa sa mga goons, at dahil bukas ang pintuan ng sasakyan at narinig ni Kyla ang gusto ng mga armadong lalaki. It was her whom they wanted to take

“What do they want from me?” Tanong niya sa sarili niya at napapikit ng bahagya. Then she hope na sana magiging maayos ang lahat.

“I don’t think so,” sagot ni Watt, sabay ng isang mabilis na hakbang papunta sa lalaki. Sa hindi inaasahang pangyayari, mabilis niyang na-disarm ang isa at ginamit ang baril nito para takutin ang isa pa.

“Put your guns down!” malakas na sigaw ni Watt, hawak ang isa sa mga lalaki habang ang baril na nakuha niya kanina ay nakatutok sa natitirang apat. Kitang-kita sa kanyang mukha ang kalmado ngunit seryosong ekspresyon, na para bang sanay na siya sa ganitong sitwasyon.

“I might not be able to provide a warning shot because of the high costs of ammunition…” aniya na may bahagyang ngiti, tila nanunukso pa sa mga goons. Unti-unting bumaba ang mga baril nila habang nararamdaman ang tensyon mula sa presensya ni Watt.

“Kick it here,” dagdag pa niya, habang pinapakalma ang lalaki na hawak niya. Matapos ay tinulak niya ito papalayo. Ang kanyang galaw ay puno ng kumpiyansa, para bang sigurado siyang siya ang may kontrol sa sitwasyon.

“Well, I’m a reasonable man,” sabi niya sabay hulog ng hawak na baril sa lupa. Ngunit bago pa man makapagdiwang ang mga goons, tumindig si Watt sa posisyon na halatang handang-handa para sa suntukan. Parang nagsasabing, “One against five, game!”

Agad na sumugod ang limang lalaki, pero parang pinapanood lang ni Watt ang slow-motion sequence ng isang pelikula. Isang suntok sa tiyan ng una, sabay tuhod sa mukha ng pangalawa. Ang ikatlo naman ay tinadyakan niya nang paharap, na naging dahilan para tumilapon ito sa gilid.

“Ang babagal niyo,” biro niya habang binibigyan ng isang matalim na siko ang ikaapat. Ang panglima ay nakaporma pa, pero bago pa ito makagalaw, inunahan na ni Watt ng isang mabilis na sapak sa panga na nagpatulog agad dito.

Si Kyla, nanonood mula sa loob ng sasakyan, ay hindi makapaniwala sa nasaksihan. Nakabukas ang kanyang bibig, at ang kanyang mga mata ay parang nanonood ng action movie. Hindi niya inakalang ang simpleng driver na kinuha niya ay may ganitong kakayahan.

“Tell your boss that if he wanted to take Ma’am Kyla, he needed more than just an army of thugs!” sabi ni Watt sa huling natitirang lalaki na natatakot nang gumalaw. Ang tono ng kanyang boses ay matalim, puno ng pananakot, at sapat para tumakbo ang goon palayo.

Si Kyla naman, sa gitna ng tensyon, ay napalunok ng kanyang laway. Hindi niya alam kung matatakot ba siya o magkakaroon ng respeto kay Watt.

“Wa-Watt…” mahina niyang tawag habang pinapanood itong maglakad pabalik sa sasakyan.

Pagpasok ni Watt sa sasakyan, pinaandar niya ito na parang walang nangyari. Nanatili siyang tahimik, habang si Kyla ay hindi pa rin maka-recover mula sa nakita. Halos gusto niyang magtanong agad, pero hindi niya mahanap ang tamang salita.

“What… was that?” tanong niya sa wakas, ang kanyang boses ay halatang naiilang ngunit puno ng curiosity.

“Just a little misunderstanding,” sagot ni Watt nang kalmado, parang normal lang ang lahat.

“You call that a misunderstanding? Watt, sino ka ba talaga?” tanong ni Kyla, this time mas matapang na ang boses.

“Your driver, Ma’am Kyla. Just your driver who wanted to make you safe,” sagot niya habang diretsong nakatingin sa daan.