Punish me, Sir!

Chapter 2

Pagkatapos, habang nakahiga siya sa dibdib ni Leandro, pareho silang pawis at tahimik, at parang may alon ng katahimikan na ngayon lang nila pinayagang lumubog.

“Bakit mo ko pinapapunta dito?” mahina niyang tanong habang nakapikit, nakapatong sa kanya.

“Because I knew you’d say yes,” sagot nito, habang hinahaplos ang buhok niya.

At sa sandaling iyon, alam niya—hindi na siya estudyanteng naglalaro lang sa apoy.

Siya ay bahagi na ng apoy.

At hindi siya planong umalis.

Mainit ang sikat ng araw sa university quadrangle. Nasa bandang 10 AM pa lang pero parang binabaga na ng init ang semento. Hawak ni Isobel ang binder sa dibdib niya habang naglalakad papunta sa susunod na klase. May earphones siyang suot pero hindi naman talaga bukas ang musika. Gusto lang niyang may harang sa paligid. Gusto niyang huwag marinig ang paligid, huwag pansinin ang kahit sino.

Pero hindi niya naiwasang mapansin sila.

Tumigil ang hakbang niya sa gilid ng hallway, sa harap ng glass wall ng admin building. Doon, nakita niya si Professor Leandro Salazar. Nakatayo sa tapat ng faculty bulletin board. At hindi nag-iisa.

May babae.

Hindi estudyante.

Teacher. Halata sa ayos—suot ang pastel blue na dress at may ID lanyard sa leeg. Maganda. Chinita. Maputi. At masyadong... malapit kay Leandro.

Nagulat si Isobel sa sariling reaksyon.

Hindi naman sila. Never naging sila.

Pero bakit parang tinutusok ang dibdib niya habang pinagmamasdan kung paano tumawa ang babae sa sinabi ni Leandro? At kung paanong bahagyang ngumiti rin ito—rare, dahil bihira siyang ngumiti. Pero ngayon? Parang effortless. Parang may private joke silang dalawa.

Napakagat siya sa loob ng labi. Hindi niya maintindihan ang sarili. Wala namang label ang meron sila. Wala namang usapang exclusive. Hindi nga sila couple. Ano ba sila?

Fuck buddies.

Yan ang masakit na totoo.

Dahil bago pa naging prof si Leandro, bago pa siya naging formal student nito, may nangyari na sa kanila. Isang gabi sa isang bar sa Makati. Drunk. Wild. Masarap. Walang pangalan. Wala pang subject codes. Puro init lang. At nang malaman nilang pareho silang nasa iisang university, pareho nilang piniling... ituloy. Tahimik. Lihim. Mainit. Paulit-ulit.

Pero ngayon, habang pinagmamasdan niya ang guro—ang lalaking pinagpahingahan ng kanyang mga gabi—kasama ang ibang babae, biglang naging suffocating ang lahat.

Hindi niya pinansin ang kirot. Hindi niya nilingon ang emosyon.

Ang ginawa niya?

Dumaan siya sa gilid ng hallway. Dire-diretso. Hawak pa rin ang binder. Diretso ang tingin. Parang hindi niya nakita ang dalawang taong nag-uusap.

Pero napansin siya ni Leandro.

“Isobel,” tawag ng pamilyar na tinig. Kalma. Malalim. Pero may bahid ng pagkagulat.

Hindi siya lumingon.

Hindi siya tumigil.

Dumeretso siya sa classroom, binuksan ang pinto, at dumaan nang parang walang narinig. Pagkasara ng pinto, sakto namang wala pang estudyanteng dumarating. Tahimik ang silid. Ang lamig ng aircon ay parang dumiretso sa balat niya.

Umupo siya sa kanyang usual na upuan sa likod. Ibinaba ang binder, nilapag ang ballpen. Tumingin sa unahan ng board. Blangko. Tulad ng isip niya ngayon.

Bakit ba ganito?

Sumandal siya sa upuan. Pinikit ang mga mata. At doon, kusang bumalik sa alaala ang kagabi—ang haplos ni Leandro, ang halik, ang bulong, ang pag-aangkin. Ang pagyakap nito pagkatapos. Ang mainit na balat sa malamig na couch.

At ngayon, ilang oras lang ang lumipas... may ibang babae nang kausap. Nakangiti pa siya. Nakangiti.

“f**k,” mahina niyang bulong.

Ayaw niyang amining nagseselos siya. Pero halata. Ramdam.

Hindi siya dapat gano’n. Alam niya ang pinasok niya. Alam niyang hindi ito seryoso. Pero bakit ngayon lang niya na-realize na gusto niya ng higit pa?

Naputol ang iniisip niya nang bumukas ang pinto.

Pumasok si Leandro.

Walang ibang tao. Silang dalawa lang.

Napatitig siya sa lalaki. Hindi niya alam kung lalabanin ang titig nito o iiwas. Pero huli na—nakatutok na ang mga mata nito sa kanya. Tahimik na isinara ni Leandro ang pinto, naglakad papunta sa mesa, at inilapag ang kanyang leather satchel.

“Maaga ka,” sabi nito, walang emosyon sa boses. Pero may tension sa paligid.

“May quiz ba?” sarkastikong sagot ni Isobel.

Tahimik.

Tumitig si Leandro sa kanya. Matalas. Nanunuri.

“Kanina,” mahinang simula nito habang inaayos ang mga papel, “dumaan ka. Tinawag kita.”

Napakagat si Isobel sa labi. Hindi sumagot.

“May problema ba?”

“Wala,” malamig niyang sagot. “Wala naman akong karapatang magka-problema, ‘di ba?”

Tumigil sa paggalaw si Leandro. Dahan-dahang lumapit sa kinauupuan niya. Tumayo sa harap niya, tinitigan siya nang diretso.

“Sabihin mo na lang kung ano'ng iniisip mo, Isobel.”

“Bakit? Concern ka ba?” napataas ang kilay niya. “Or baka busy ka pa with Miss Chinita kanina?”

Tumaas ang kilay ni Leandro. Bahagyang ngumisi—pero hindi ngiti ng tuwa. Ngiti ng so this is what this is about.

“Faculty meeting 'yon,” aniya. “She’s new. Guidance.”

Isobel scoffed. “Cute for guidance.”

“Jealousy doesn’t suit you.”

“Then maybe you should’ve picked someone who doesn’t get jealous,” matalim ang sagot niya.

Tahimik ulit.

Si Leandro, hindi na ngumiti. Hindi na rin nagsalita agad. Ang mga mata niya, matalim na ngayon, pero hindi galit. Hurt. O baka ‘yon lang ang gusto ni Isobel na makita.

“Hindi kita pinilit sa setup natin,” malamig na sambit ni Leandro. “You agreed to this. Alam mong walang label. Alam mong delikado. Alam mong—”

“Alam ko lahat 'yon, Leandro,” singit ni Isobel, tumayo sa kinauupuan, halos magkaharap na sila. “Alam ko. Pero kahit hindi ko sinasabi, may nararamdaman ako. Akala ko kaya ko. Akala ko sapat na 'yong gabi-gabi mo akong pinapaligaya, pero hindi pala.”

Humigpit ang panga ni Leandro. Hindi siya umalis sa kinatatayuan. Pero hindi na rin siya nagsalita.

“So, anong gusto mong mangyari ngayon?” tanong niya sa mababang tinig.

“I don’t know,” aminado si Isobel. “Pero ayokong maging isa lang sa listahan mo. Ayokong pasalubungan ng ngiti mo habang may ibang babae kang kinakausap.”

Hinilot ni Leandro ang sentido niya, saka tiningnan si Isobel.

“Hindi ka lang isa, Isobel.”

“Then prove it.”

Sandaling katahimikan.

Tumalikod si Leandro, dumiretso sa harap ng board. Tumayo doon na parang walang nangyari. Pero ramdam ni Isobel ang bigat ng bawat hakbang niya. Ramdam niya ang pagkalito sa kilos nito.

At bago pa man makapasok ang ibang estudyante, bumalik si Leandro sa kanya.

“After class,” bulong nito. “Office. We talk. No games.”

Tinitigan siya ni Isobel, at bahagyang tumango. Mahina. Pero sapat.

Dahil kahit nasasaktan siya, kahit galit siya, hindi pa rin siya handang bumitaw.

Dahil minsan, mas mahirap ang iwan ang isang relasyong walang label—lalo na kapag ito na ang naging tahanan ng mga lihim mong damdamin.