01
1338 Words
จนแล้วจนรอด เช้ามืดวันนั้น วันที่คุณพี่อัฐรับปากเป็นมั่นเหมาะว่าจะเข้าไปห้องของฉัน ก่อนฟ้าสาง ก่อนถึงเวลาเข้ากรมฯ ไปสะสางงานราชการ ก็หาได้เป็นดังนั้นไม่ เมื่อมิ่ง เด็กรับใช้คนสนิทของคุณพี่วิ่งตึงตัง ทะเล่อทะล่าขึ้นมาบนเรือน ดีที่ฉันเบี่ยงตัวออกจากอ้อมอกของคุณพี่ทันเวลา มิเช่นนั้นก็ไม่รู้ว่ามิ่งจะเอาไปพูดลับหลังแบบไหน ความน่าเลื่อมใส ศรัทธาในฐานะแม่นายของบ้าน คงได้พังพินาศกันหมด
และเหตุที่มิ่งวิ่งขึ้นเรือนมาก็คือ มีคนของบ้าน ‘วิเศษศรีสราญ’ ทายาทคนปัจจุบัน ที่เป็นเพื่อนสนิทรุ่นราวคราวเดียวกันของคุณพี่ ซึ่งมีตำแหน่งราชการสูงกว่าคุณพี่ถึงสองขั้น เป็นมือขวาของท่านเสนาบดีกรมฯ ที่คุณพี่ขึ้นตรงอยู่ มาแจ้งข่าวด่วนที่ท่าน้ำ เหมือนว่า ‘เสือใต้’ จะออกอาละวาดที่หัวเมือง ซึ่งเป็นเขตพื้นที่ดูแลของท่านเสนาบดีฯ
อันที่จริงเรื่องของไอ้เสือใต้ โจรชื่อกระฉ่อนเมือง ฉันก็พอได้ยินมาบ้าง แต่เพราะมันดูเป็นเรื่องไกลตัวเกินไป ไอ้เสือชั่วพวกนี้มักจะออกปล้นฆ่า ฉุดชิง ไกลจากเมืองหลวง แถบชายแดน หรือชนบท พื้นที่ไกลปืนเที่ยง ยิ่งเป็นบ้านป่าเมืองเถื่อนเท่าไรยิ่งดี เพราะยิ่งห่างไกล คนของทางราชการยิ่งน้อย ยิ่งคนมีฝีมือด้วยแล้ว ก็นับรายหัวได้เลย และไม่รู้เป็นเพราะเหตุใด หลายเดือนมานี้ซ่องโจรของเสือใต้ถึงได้เริ่มบุกปล้นชิงตามหัวเมืองเล็กๆ จนเข้ามาแถบหัวเมืองใหญ่ และคราวนี้ที่ไอ้โจรชั่วถึงกับกล้าฉุดลูกสาวคนเดียวของผู้ดูแลหัวเมืองไป ซึ่งท่านผู้นี้สมัยก่อนเคยมีผลงานเลื่องลือ บารมียังไม่เสื่อมคลาย แม้จะเข้าสู่วัยชราแล้ว ท่านเสนาบดีฯ จึงได้รับคำสั่งโดยตรงให้ลงไปจัดการด้วยตัวเอง และเป็นเหตุให้ต้องเอาคนสนิทมือขวากับหลวงอัฐไปด้วย จึงต้องเร่งเดินทางกันตั้งแต่ย่ำรุ่งของวันนั้นเลย
นับจากวันนั้นจนถึงวันนี้ เพลาก็ล่วงเลยมาครึ่งปี คุณพี่กับคณะกลับมาถึงพระนครได้ ๓ วันแล้ว แต่เชื่อหรือไม่ ว่านอกจากตอนตั้งสำรับ กับตอนที่ฉันเดินออกมาส่งคุณพี่ไปทำงานที่หน้าเรือน เรายังแทบไม่เคยพบปะ พูดคุยกันจริงจังเลยสักครั้ง
ฉันยังจำวันที่คุณพี่มาถึงได้ดี...
คุณนายทุกคนรอคอยการกลับมาของผัวรัก ชะเง้อรอแล้วรออีก แต่เพราะที่เรือนนี้เราอยู่กันอย่างมีวินัย ปรองดอง จึงไม่มีใครมาเดินขวักไขว่ วุ่นวายให้เสียระบบ และตามธรรมเนียมแล้ว เมียที่จะสามารถออกไปต้อนรับคุณพี่เป็นคนแรกได้นั้น ย่อมต้องเป็นเมียเอกเช่นฉัน
“เรือของคุณพี่เทียบท่าแล้วมิใช่รึแช่ม เหตุใดตั้งนานแล้ว คุณพี่ถึงยังไม่ขึ้นเรือนมาอีก” ตอนนั้นฉันถามแช่ม บ่าวคนสนิท
เหตุที่ฉันไม่ไปรอรับคุณพี่ที่ท่าน้ำ เพราะคราวนี้ที่ท่าน้ำคนมาก ด้วยความที่ไปกันครึ่งค่อนปี ของกินของใช้ที่ซื้อหา หรือได้มาจากหัวเมืองต่างๆ ก็มาก กว่าจะขนถ่ายกันเสร็จ ย่อมต้องวุ่นวาย แม่หญิงมิควรไปเกะกะคนทำงาน คาดคะเนจากทุกครั้ง เพื่อนสนิทของคุณพี่ต้องแวะมาส่ง และลากันที่ท่าน้ำของเรือนเราเสมอ ทั้งยังแบ่งข้าวของกันและกัน จนกว่าจะเรียบร้อย ฉันที่แบ่งงานให้บ่าวไพร่จนครบแล้ว จึงไม่มีเหตุให้ต้องเข้าไปวุ่นวายอีก และการที่ชายฉกรรจ์หลายสิบป้วนเปี้ยน รวมตัวกันอยู่ ย่อมไม่งามนัก
แต่ถึงอย่างนั้น ฉันก็ยืนรอคุณพี่อยู่ตรงบันไดทางขึ้นนี้เอง รอมานานเท่าไรแล้วก็จำไม่ได้ รู้แค่คะนึงหาผัวอย่างที่สุด
“เอ่อ คุณหลวงมาแล้วเจ้าค่ะคุณสร้อย”
“ไหลล่ะ มาแล้วสร้อยก็ต้องเห็นสิ”
แช่มก็ลำบากใจไม่น้อยที่จะต้องรายงานว่า...
“มาแล้ว แต่ไปแล้วเจ้าค่ะ”
“ไปแล้ว ? ไปไหน ?”
“ไปกับแม่พิกุลเจ้าค่ะ เห็นมาหมอบคลานรอที่ท่าน้ำ คุณหลวงเห็นเข้า ก็เลย...” แช่มไม่อยากพูดต่อ คิดว่าคุณสร้อยสุดาน่าจะรู้ดีกว่าตน ห่างคนคอยสนองกำหนัดเป็นเวลานานเยี่ยงนี้ หลวงอัฐย่อมอัดอั้นจนทนไม่ไหว และบ่าวสาวสะพรั่งที่เคยรับใช้เพียงคราสองครา ย่อมเป็นตัวเลือกที่น่าสนใจ กินง่าย ไม่ต้องพิธีรีตองเยอะ
“อ๋อเหรอ”
แช่มแสนสงสารนายสาว คุณสร้อยรอคอยหลวงอัฐอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน ตามปกติแล้ว หากไปราชการนานขนาดนี้ ไม่ว่าเจ้านายบ้านไหน เขาก็ตรงรี่มาหาเมียเอก เมียแต่ง หรือแม่นายของเรือนก่อนกันทั้งนั้น แต่คุณหลวงอัฐผู้ที่เลื่องลือเรื่องเจ้าเสน่ห์ เป็นหนุ่มสำราญ ไม่ค่อยยึดถือในธรรมเนียมประเพณีนัก กลับชอบทำอะไรตามใจตนเอง
“คุณสร้อยจะให้แช่มไปเรียนคุณหลวงมั้ยเจ้าคะ ว่าคุณสร้อยรออยู่”
สร้อยสุดาส่ายหน้า นัยน์ตาแสนเศร้าอย่างไม่คิดจะปิดบังคนสนิท แช่มมาจากบ้านเก่าพร้อมกับนายสาว รับใช้มาตั้งแต่สร้อยสุดายังเป็นคุณหนูตัวน้อยๆ รู้มาตลอดว่านายสาวรักหลวงอัฐมานานแค่ไหนแล้ว
“ไม่ต้องหรอก คุณพี่กลับมาเหนื่อยๆ คงอยากหาความสำราญบ้าง” แม้จะบอกแช่มไปอย่างนั้น แต่ฉันก็ยังยืนรอคุณพี่อยู่ที่เดิม ทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าเขาคงไม่มาให้เห็นในเวลาอันใกล้นี้แน่
สร้อยสุดาไล่แช่มให้ไปทำงานอย่างอื่น ส่วนตนเองยืนอยู่ที่เดิม ไม่รับรู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าใดแล้ว น้องๆ คนอื่น ที่รอคอยคุณพี่เหมือนกัน จากที่นั่งอยู่กลางเรือน รออยู่ในห้อง หรือตรงส่วนอื่นๆ ของเรือน ก็เหมือนจะแยกย้ายกันไปหมดแล้ว
เมื่อแหงนหน้ามองขึ้นมา ฉันก็ต้องถอนหายใจออกมา เมื่อถึงเวลาที่ต้องไปดูสำรับของเย็นนี้ ว่ามีอะไรขาดเหลือไปหรือเปล่า ที่จริงก็มอบหมายให้คนอื่นได้ แต่ฉันถนัดจะทำเองเพื่อฆ่าเวลาในแต่ละวันเสียมากกว่า ยิ่งวันนี้คุณพี่กลับมาถึงเรือน วัตถุดิบแปลกใหม่หลายอย่างถูกส่งเข้าไปเรือนครัว มีหลายคนสั่งบ่าวในครัวว่าให้เตรียมสิ่งนั้น ทำกับข้าวคาวหวานชนิดนี้ เพื่อเอาใจผัว แม้แต่เจ้าคุณพ่อ เจ้าคุณแม่เอง ยังส่งของโปรดลูกชายจากเรือนตนมาตั้งหลายอย่าง เมื่อของมากเกินความจำเป็น ฉันเลยจำเป็นต้องช่วยบวกบ่าวจัดสรร ให้เหมาะสม
“คุณพี่มาช้าจัง สร้อยรอพี่อัฐได้เท่านี้นะคะ”
บางทีฉันก็อดน้อยใจคุณพี่ และอิจฉาพวกน้องๆ เมียรองของคุณพี่ไม่ได้ บรรดาเจ้าหล่อนสามารถออดอ้อน ทำตัวงอแง เรียกร้องสิ่งใดก็ได้ ช่างดูน่ารัก น่าเอ็นดู ไม่ต้องกระดากอาย หรือทำให้ใครเคืองหูเคืองตาสักนิด ผิดกับฉันที่มีคำว่า ‘เมียเอก’ ค้ำคอ จะกระทำสิ่งใด แสดงกิริยาแบบไหน ต้องคอยสังเกตสายตาของทุกคน ลำพังตัวฉันเองก็ไม่เท่าไร แต่ต้องคำนึงถึงเกียรติและศักดิ์ ของผู้เป็นผัว รวมถึงจะให้ใครเอาไปนินทาเสียหาย จนถึงบุพการีบ้านเดิมมิได้ ว่าสั่งสอนบุตรสาวมาไม่ดี
... ทั้งที่จริงแล้ว ฉันเองก็มีความต้องการ มีความรักที่อยากแสดงออก และอยากทิ้งภาระหน้าที่ทั้งหลาย ขอทำตามใจ ทำตัวให้ผัวรักแลหลงใหลมากที่สุด เท่านั้นเอง
- Writer
