03
1235 Words
ซึ่งนั่นมิใช่เพียงเงินทอง ทรัพย์สมบัติของตระกูลบดินทรเดชา ที่คุณหลวงรับสืบทอดมาแต่เพียงผู้เดียว มิใช่หน้าที่การงานที่โดดเด่นเกินชายรุ่นเดียวกัน และมิใช่เพียงหน้าตาหล่อเหลา ท่วงท่าน่าเกรงขาม บารมีพอกพูนเลื่องลือไปทั้งเจ็ดคุ้งน้ำ หรือต่อให้เกียรติศัพท์ความอึด ถึก ทน สมชายชาตรี ก็ยังมิใช่ส่วนดีที่สุดของท่าน แต่หากเป็นความใส่ใจ เอื้ออาทรต่อทุกชีวิตที่อยู่ใต้อาณัติการดูแลของท่าน ความยุติธรรมและความเด็ดขาดในการปกครองคน โดยเฉพาะเรื่องเมียๆ ที่ไม่เคยมีคำว่าได้ใหม่ลืมเก่า ลำเอียงจนเกิดเรื่องริษยา ใส่ร้ายป้ายสีกัน นี่ต่างหาก จึงทำให้แม่หญิงทั่วทั้งพระนครยอมพลีกายถวายตัวให้คุณหลวงอัฐ แม้จะไม่ได้เป็นทั้งเมียเอก และเมียรองแล้วก็ตาม
... แต่แช่มก็ไม่ค่อยเข้าใจ ว่าทำไมกับคุณสร้อยสุดา คุณท่านถึงได้ดูห่างเหินนัก
“แม่สร้อย หลับอยู่รึเปล่าฮึ”
เสียงเรียกอันแสนคุ้นเคยทำให้ฉันพยุงตัวเองขึ้นจากเตียง และแทบจะขยี้หู ขยี้ตาแรงๆ ว่ามิได้หูฝาดเฝื่อน หรือฝันไป คุณพี่อัฐอยู่หน้าห้อง ใกล้เพียงบานประตูกั้นจริงๆ
“คุณพี่หรือคะ”
“อือ พี่เอง”
“คุณพี่มีธุระเรื่องร้อนใจอันใดจะเรียกใช้สร้อยหรือคะ”
“ไม่มีหรอกแม่สร้อย แต่แม่จะยืนคุยกับพี่แบบไม่เปิดประตูมาเห็นหน้าค่าตากันหน่อยรึ”
เมื่อได้ยินดังนั้น ฉันที่ยังประหม่าจนไม่กล้าเปิดประตูออกไปพบปะหน้าผัว ก็รีบขยับเสื้อแสง ผมเผ้าให้เข้าที่ ด้วยกลัวความไม่เรียบร้อยจะทำคุณพี่ขุ่นเคืองสายตา
“อืม หน้าน้องพี่ดูซีดเซียวไปจริงๆ ด้วย”
เมื่อประตูแง้มออก คุณพี่อัฐก็ไม่รอช้าที่จะก้าวข้ามธรณีประตูเข้ามา ในขณะเดียวกันนั้นก็แตะเนื้อตัวฉัน ท่าทีสำรวจตรวจตราจนถ้วนถี่
“ตกลงคุณพี่มีอันใดจะใช้สร้อยคะ” ฉันที่ลืมไปว่าให้แช่มคนสนิทรายงานเจ้าของเรือนไปว่าอะไร ก็ยังคงเข้าใจว่าหากไม่มีเหตุเร่งด่วน หรือเรื่องที่คุณหลวงอัฐอยากจะให้จัดการ ก็คงไม่มีทางมาพบปะหน้ากันในยามนี้
“เห็นพี่เป็นคนใจไม้ไส้ระกำขนาดนั้นเชียว”
ฉันซึ่งยังไม่กระจ่างใจนักว่าผัวหมายความว่าเยี่ยงไร ก็ถูกคุณพี่ดันไปนั่งที่ปลายเตียง แลใบหน้างงงวยของฉันนั้นคงทำให้คุณพี่พอรู้ว่าคิดอ่านสิ่งใดอยู่ ท่านจึงเอ่ยวาจาต่อ
“ก็แช่มบอกพี่ว่าสร้อยไม่สบาย” นังแช่มไม่ได้บอก แต่นังแช่มประชดประชันให้เขาเดาออกเอง
“อ่อ” ฉันครางรับเบาๆ เหตุฉะนี้เอง คุณพี่ถึงมาเคาะประตูห้องฉัน มองฉันด้วยสายตาอาทรห่วงใย “ช่วงนี้อากาศร้อนมาก สร้อยแค่เบื่อๆ กับข้าวกับปลา ไม่สบายเนื้อตัวเล็กน้อยเจ้าค่ะ มิได้เป็นอันใดมาก ขออภัยที่ทำให้คุณพี่ต้องเป็นกังวล”
“เจ้าเป็นเมียพี่ ทำไมวาจาช่างห่างเหินนัก”
ฉันอดที่จะเคลิบเคลิ้มกับแววตาระยิบระยับ สุ้มเสียงทุ้มนุ่มน่าฟัง กับสัมผัสที่หลังมือของคุณพี่ ตอนเกลี่ยไล้ผะแผ่วอยู่ข้างแก้มของตนเองไม่ได้ แล้วในตอนที่คุณพี่เกี่ยวปอยผมช่อเล็กๆ ไปทัดหลังใบหูให้ ก็เกิดความรู้สึกซู่ซ่าน่าอายขึ้นมา จนร้อนผ่าวที่หน้า ต้องรีบเสเปลี่ยนเรื่อง เบี่ยงหลบไป
“สร้อยมิได้เป็นอันใดมากจริงๆ ค่ะ นอนพักสักครู่คงดีขึ้น” จะให้บอกความจริงแก่คุณพี่ได้เยี่ยงไร ว่าฉันเบื่อหน่ายทุกสิ่งตรงหน้า เบื่อหน้าที่คุณผู้หญิงของสกุลบดินทรเดชา เบื่อหน้าที่เมียเอกของคุณพี่ เบื่อการเป็นแม่หญิงที่ดี ไร้ที่ติไปทุกกระเบียดนิ้ว
“ถ้าเช่นนั้นน้องก็นอนพักเถอะ” เขาเห็นหน้าตา ท่าทางของเมียดูไม่สู้ดีนัก จึงเข้าใจว่าสร้อยสุดาคงอยากพักอย่างที่บอก เลยจับไหล่เล็กประคองเจ้าหล่อนให้ล้มตัวลงนอนที่เตียง
“คะ... คุณพี่จะทำอันใดคะ”
ฉันร้องถามเสียงเบาทั้งที่ประหม่านัก เมื่อเอนตัวลงนอนหนุนหมอนไม่ทันไร กระดุมเสื้อเม็ดบนก็ถูกปลดออกหลายเม็ด มิเพียงเท่านั้น โดยที่ยังไม่ได้คำตอบใดจากคุณพี่ เข็มขัดที่เคียนอยู่รอบเอวก็ถูกแกะออกเช่นกัน
“แล้วน้องสร้อยคิดว่าพี่จะทำอันใดล่ะ”
อาการตระหนกจนตัวเกร็งของเมียสาว ทำให้อัฐนึกอยากแกล้ง รู้อยู่เต็มอกว่าแม่สร้อยเมียรักกำลังคิดอ่านสิ่งใด... โถ แม่คุณของพี่ ป่วยไข้ หน้าซีดเซียวเสียขนาดนี้ ยังคิดได้ว่าพี่จักรังแกน้องลงคอ
“ไม่ได้นะเจ้าคะ”
ท่าทางกรุ้มกริ่ม ดวงตาพราวระยับกับการแลบลิ้นออกมาเลียรอบริมฝีปากทำให้ฉันใจสั่น ไม่กล้าสบตาคุณพี่ตอบ แต่เมื่อหลุบตาลงต่ำ พุ่งความสนใจไปที่แผงอกของผัวแทน กลับยิ่งรู้สึกว่าตนเองคิดผิดมหันต์ ก็ในเวลาสบายๆ พักผ่อนหย่อนใจ อย่างช่วงสำรับเช้า ในวันที่ไม่มีราชการต่อ คุณหลวงอัฐ บดินทรเดชา มักแต่งตัวเปิดเผยเนื้อหนัง เช่นโจงกระเบนตัวใหญ่หนึ่งตัว ผูกปมหลวมๆ หมิ่นเหม่อยู่ใต้สะดือ ด้านบนก็ปล่อยเปลือย อวดแผงอกกำยำ เนื้อหนังสีเข้มมันปลาบน่าลูบไล้
... ซึ่งฉันแพ้สิ่งนี้บนตัวคุณพี่เป็นที่สุด ได้อิงซบ แนบชิดยามใด ก็ให้ซาบซ่าน สยิวไปเสียทุกครั้ง นี่แค่จินตนาการ น้ำในร่างกายของฉันก็พากันเดินขบวนไหลหลั่งซะแล้ว
“เหตุใดจึงไม่ได้” ได้กลั่นแกล้ง แหย่เย้าเมียแล้วเขาสำราญ เบิกบานใจยิ่งนัก
ในบรรดาเมียๆ ของเขา สร้อยสุดาเรียบร้อยอ่อนหวานที่สุด เธอพูดน้อย แสดงอารมณ์ก็น้อย บางทีเขาก็ไม่อาจคาดเดาได้เลยว่าภายใต้ใบหน้าสวยสะพรั่ง เหมือนภาพวาดของนางในวรรณคดี กำลังคิดสิ่งใดอยู่ พอไม่รู้เขาก็เกร็งและประหม่า เวลาต้องอยู่ใกล้เธอ
... เพราะในความสวย สง่านั้น เหมือนมีอะไรบางอย่างที่ดูดดึงเขาให้หลงใหล เคลิบเคลิ้ม และบางทีก็ดูน่ากลัวเกรง ว่าสิ่งนั้นเป็นของสวยงาม หรือเป็นของที่อันตรายกันแน่
“ก็นี่ยังกลางวัน...”
ฉันตอบโต้คุณพี่ได้เพียงเท่านั้น ก็รู้สึกว่าตัวเองพูดปดแบบไม่เข้าท่าเอาเสียเลย ใช่ว่ากลางวัน กลางแจ้ง หรือแม้แต่สถานการณ์สุ่มเสี่ยงใดๆ หากคุณพี่อยากร่ายรักขึ้นมากับเมียคนไหน แล้วจะหยุดคุณพี่ได้เสียนี่กระไร
“กลางวันคนเขาก็ทำกัน”
เข็มขัดนาคที่หลุดออกไปก่อนหน้าแล้ว ถูกตามไปด้วยปมโจงกระเบนที่ถูกคลาย ฉันคงไม่สามารถห้ามปรามคุณพี่ได้แล้ว ซึ่งว่ากันตามจริง ฉันเองก็คิดถึงคุณพี่จับจิตจับใจ...และต้องการคุณพี่เป็นที่สุด
อัฐมองเมียเอกหลับตาพริ้ม โหนกแก้มขึ้นสีแดงระเรื่ออย่างเอ็นดูสุดใจ เมียป่วยไข้เพราะตรากตรำดูแลเขา ดูแลเรือนรวมทั้งบ่าวไพร่นับร้อยชีวิต จะให้เขาใจดำอำมหิต ใช้แรงงานเธอสนองตัณหาทางกายได้เยี่ยงไร
- Writer
