“เอ้า ลูกสร้อยมาพอดี พี่เขามารับลูกแน่ะ”
ก้อนอกเขากระเพื่อมเต้นตุบๆ ไม่เห็นหน้าเมียมาพักใหญ่ ถึงเมียเขาจะยังสวยจัด แต่ก็ผ่ายผอมลงไปเป็นกอง เขาผิดเองที่ทิ้งสร้อยสุดาไว้เพียงลำพังนานขนาดนั้น
อัฐแสนมั่นใจว่ามองเมียด้วยสายตาอาทรห่วงหา แต่ทำไมสร้อยสุดาถึงได้มองกลับเขาด้วยแววตาโกรธเกรี้ยว แข็งกร้าวแบบนั้นกันเล่า
“สร้อยว่าจะอยู่บ้านเราอีกสักหลายวันหน่อยน่ะค่ะเจ้าคุณพ่อ อยากให้คุณป้าหายดีเสียก่อน จึงจะวางใจ”
“พ่อว่ามันไม่ดีนะลูกสร้อย เจ้าทิ้งเรือนมานานจนเพลานี้แล้ว นอกจากตาอัฐจะไม่ว่า ยังมารับด้วยตัวเอง อย่าดื้อดึงนักเลย กลับไปกับพี่เขาเถอะลูก”
“โถ่ เจ้าคุณพ่อลืมไปแล้วหรือคะ ว่าคุณหลวงมีเมียอยู่ที่เรือนนั้นอีกนับสิบ น้องๆ แต่ละคนทั้งเก่งทั้งสวย ถึงสร้อยไม่อยู่ ก็ไม่เป็นกระไรหรอกค่ะ ไม่เชื่อเจ้าคุณพ่อลองถามคุณหลวงดูก็ได้”
คิดว่าเขาประจบประแจงเอาใจเจ้าคุณพ่อเป็นคนเดียวหรือไร ฉันเองก็ลูกสาวที่เ
