Abducted (R-18) (Erotic Island Series #1)

Abducted 01 The dark vast sky is full of countless stars, I was wondering if it's really true? Kapag namatay ba, nagiging bituin? “Maybe they are one of them? Which stars are they?” I asked myself, looking for an answer and light in the middle of the darkness. That idea is a poetic philosophical concept, but science has their own explanation. When you die you won't be one of the stars because they are nothing but a big hot matter floating trillion miles away from here. I miserably sighed and then looked down at my thin white silk night dress. Labas ang malaking parte ng likod ko at aabot lang ang haba sa ibabaw ng tuhod. It was silent and cold night. Bilang mag-isa lang ako'y talagang magiging tahimik ang buong paligid. Binalik ko ang mga mata sa itaas. Napangiti ako sa iba't ibang kulay na ilaw nang mayroon dumaan na eroplano. Ang layo niya pero tanaw ko pa rin ang mga ilaw nito mula sa kinatatayuan ko. Marahan kong itinaas ang isang kamay at kunwaring inaabot ang kumikinang na eroplano, nakangiti at iniisip kung sino-sinong pamilya ang lulan nito. I hope they are one of them. I hope they are alive and that they just went on vacation and are coming home now. “Have you all really left? Am I really alone now?” Nanginig ang halos hindi ko na marinig na boses ko kasabay niyon ay isang patak ng luha na gumulong sa pisngi ko. I withdrew my hand and tore my eyes at the dark sky when a cold air blew a kiss all over my skin. Tinuyo ng hanging humalik sa pisngi ko ang luha. Hinuli ko ang aking buhok na hinipan ng malakas na hangin. Hinahangin rin ang laylayan ng pantulog ko. I rubbed my palms on my both arms when I felt strangely cold. Mas malamig sa pakiramdam ang hangin ngayon kumpara sa mga nagdaang gabi. Mula sa madilim na parte ng teresa, nalipat ang mga mata ko sa kalsadang tanaw mula sa ikalawang palapag ng balkonahe. The houses of this village are far apart. Walang tao sa kalsada. Walang dumaraan na sasakyan. Wala ni huni ng insekto ang maririnig at tanging pagaspas lamang ng mga dahon mula sa puno ang nananaig. It’s a quiet and lifeless night. Natigil ako sa ginagawang paghaplos sa aking braso at nalipat ang mga mata sa poste ng ilaw na nasa tapat ng aking bahay. I'm not sure but I think I saw a shadow move behind the lamp post. Pinaliit ko ang mga mata at dumukwang para lalong makita kung mayroon bang tao o hayop na naligaw. Kumunot ang noo ko dahil biglaan nawala ang anino na parang nagtago. Hindi ko makita nang malinaw ang kalsada dahil sa dilaw na kulay ng poste. Sa huli, nagkibit balikat na lamang ako at pumasok pabalik sa loob ng kuwarto. Kung walang ingay sa labas, mas tahimik sa loob. It was once a lively house. It was. I sniffled and even if I tried to feel fine, I couldn't. Tahimik at malungkot ang bahay. Nag-iisa na lang ako dahil wala na ang pamilya ko. Isang kilalang politician ang aking ama. He’s a good father and a good leader. Mabuti siyang namumuno kaya hindi ko maintindihan kung bakit kailangan maging dahilan ang pagtulong niya upang mapahamak ang buong pamilya namin. If Tita Sena hadn't brought me to the States to study before that tragedy happen, kasama kong nasawi ang nakababatang lalaking kapatid at ang aking mga magulang. I approached the small table to drink my remaining water. Hawak ang ginamit na baso, bumaba ako upang tunguin ang kusina. Pabalik ako sa kuwarto nang mapansin ang nakabukas na bintana sa sala. Lumapit ako para isarado at patigilin sa pagsayaw ang puting kurtina. I gave the sky one last glance. Ang nagkikinangan na bituin roon ay unti-unting natatakpan ng madilim na ulap. “Mukhang mayroon parating na bagyo dahil sa lakas at lamig ng hangin ngayon.” Kinikilabutang saad ko. Hinuli ko ang kurtina na tinatangay ng hangin at inabot ang bintana para isarado. Saglit na natigilan ang kamay ko sa pag-abot sa bintana dahil natanaw ko ang mataas na bulto ng lalaki na nakasilip sa nakasaradong gate ng aking bahay. Nakatitig lang at hindi gumalaw kahit alam na nakatingin ako sa kaniya. Madilim sa kinatatayuan niya ngunit kita sa pigura ang kaniyang tangkad. Naka-maong siyang pants, naka-itim na sweater hoodie kaya’t natatakpan ang mukha. Nanginig ang kamay ko. Mabilis kong naisarado ang bintana at niladlad ang kurtina sa sobrang kaba. Malakas na kumalabog ang dibdib ko. Mag-isa lang ako sa bahay dahil nagbakasyon ang taga-bantay ng bahay na ito na iniwan ng mga yumao kong magulang. Limang araw pa lang akong nakatira rito mula nang umuwi ako sa pilipinas. Sa limang araw na iyon, ngayon lang ako nakakitang may tao sa labas. "Are you sure you're going home? Ilang taon pa lang ang lumipas. Paano kung malaman ng pumatay sa mga magulang mo na mayroon pa silang isa pang anak na nabuhay?” Tita Sena's warning echoed in my ears. Sinigurado ko muna na naka-lock ang lahat ng bintana at pinto, saka pa lamang ako may pagmamadaling naglakad paakyat sa kuwarto. Patay ang ilaw at tanging madilim na lamp shade lamang ang nagbibigay liwanag sa loob ng kuwarto. Nilakad-takbo ko ang paglapit sa balkonahe na nakalimutan kong i-lock. Sinarado ko iyon at tinanaw ang gate kung saan ko huling nakita ang lalaki kanina. Nakahinga ako nang maluwag nang makita na wala nang tao doon. Siguro’y tagarito iyon at kuryuso lang na nakitingin sa bahay ko dahil matagal itong walang tao, itong linggo lang nabuksan at nalinisan pagkabalik ko. Huminga ako nang malalim, napalabi at bahagyang kumalma. Siguro’y napadaan lang iyon at sumilip sa bahay kaya hindi ko na dapat intindihin para hindi ko matakot ang sarili ko. Hindi ko na isinara ang kurtina at hinayaan na madilim ang kuwarto. Ilaw lang mula sa buwan ay sapat na para makatulog ako. Tinalikuran ko ang balkonahe at naglakad pabalik sa aking kama. Napakunot noo ako at natigil sa paghakbang sa kama dahil may gumalaw sa gilid ng vanity set. Nanlamig ang buo kong katawan nang makita ang anyo ng isang tao. Hindi ko siya kilala ngunit ang lalaking nakatayo ngayon sa harapan ko ay siya ring lalaki na nasa gate kanina. Hindi ko pa rin kita ang buong mukha nito dahil natatabingan ito ng hood ng damit niya. Pero kita ko ang talim ng titig ng mga mata niya. Na animo’y mayroon akong kinuha na kailangan kong ibalik at bayaran. “Sino ka? Bakit ka nasa loob ng kuwarto ko?” We are alone in my room. He's tall and looks strong. His silhouette screams danger and murderous. Sinubukan kong hindi mag-panic kahit sinimulan na akong lukubin ng takot ko. Napaatras ako at pilit na kinakalma ang sarili. Hindi ako puwedeng mag-panic dahil nasa loob na siya ng kuwarto ko. Kailangan kong maka-isip ng paraan para makalabas dito o maki-negotiate kung ano ang kailangan niya. Luminga ako sa buong kuwarto ko nang isang beses siyang humakbang. Kailangan kong makahanap ng panlaban sa kaniya para makalabas ako sa pinto ng kuwarto ko na nasa gilid kung sakali na saktan niya ako at gawan ng masama. Humakbang ulit siya kaya sunod-sunod na atras ang ginawa ko. Sa huling atras ko’y napasinghap ako sa naramdamang lamig. Humalik ang nakalabas na likod ko sa malamig na pader. I am cornered and it scares me even more. Nakatitig ako sa kaniya. Dahan-dahan ang paghakbang niya palapit na nakapagpatigil sa paghinga ko. Hindi ko na marinig ang sariling t***k ng puso ko dahil nabingi na ako sa takot na nararamdaman. Sinabihan ako ni tita na huwag na bumalik pero hindi ako nakinig. Gusto ko sana mamuhay nang maayos kung saan kami nakatirang masaya dati noon ng pamilya ko. That’s the only reason why I’m here. I want to grieve and then spend a peaceful life with their memories. "Huwag kang lalapit, sisigaw ako!" Kinilabutan ako nang malalim siyang tumawa. Mahina at parang nanunuya. Mabilis at malalaki siyang humakbang palapit kaya napasigaw ako na agad ding naputol dahil sa pagdiin ng isang palad niya sa bibig ko. Nakadiin ang buong katawan niya sa akin, nakatakip ang isang kamay sa bibig ko at mahigpit na nakakapit ang isang kamay sa aking bewang. “Hmm…” Pumalag ako. Tinangka ko siyang itulak gamit ang dalawang kamay ko na naiipit sa dibdib niya. Sa kabila ng buong lakas na pagpalag, hindi man lang siya nagalaw. "Shout and I will kill you." Nakakakilabot ang madiin at mapait na boses niya. Pinapaalam na kaya niyang gawin iyon kung hindi ako susunod sa kaniya. Tuluyan nang nagbagsakan ang mga luha ko, hindi na napigilan ang takot sa estranghero na nasa loob ng kuwarto ko. His strong accent telling me that he don't need any money. Kung ganoon, ano ang kailangan niya? Tumango ako para sabihin na hindi ako sisigaw. Dahan-dahan niyang tinanggal ang kamay niya sa labi ko ngunit mas dumiin ang hawak niya sa bewang ko na alam kong magkakaroon ng pasa mamaya kung mabubuhay pa ako. Kung hindi ako mag-iingay, hindi niya ba ako papatayin? Nawalan ako ng pag-asa dahil wala akong kahit na anong nakita na maaaring ipanlaban sa malaking lalaki na nasa harapan ko. At kahit mayroon man, hindi rin ako makakawala at mananalo. "Ano’ng kailangan mo? Magnanakaw ka ba? Ibibigay ko lahat, huwag mo lang akong sasaktan." Nanginginig na ang boses ko dahil sa takot at pag-iyak. He doesn't look like a thief. He sounds foreign but I still want to ask so I can escape. "Ibibigay mo lahat?" Marahan akong tumango at nawala sa sarili dahil sa kasunod na sinabi niya. "Maghubad ka," Mabilis akong napatingala sa kaniya at nakita siyang nakayuko, nakatingin sa mahina at kaawa-awa kong itsura. Matalim na mga mata at makapal na kilay lang ang nakita ko. Nakatakip ang kalahating mukha niya pero kita kung gaano katangos ang kaniyang ilong. Kumikinang sa liwanag ng buwan ang itim na itim na mga mata niya at ang anino ng mga mahahabang pilikmata ay tumatabing sa makinis na pisngi niya. "You said you’ll give me everything I want and I want you—" "No, please…” Umiyak ako. “That came from your own mouth so do it.” Umiling ako. “Kahit ano, huwag lang ito—" "I am gonna f**k you and you're not allowed to shout.” Napanganga ako sa sinabi niya. Muli akong pumalag, hindi payag sa gusto niya. Mayroon siyang kinuha sa likod niya. Nalingunan ko ang baril na itinutok niya sa tagiliran ko. Na-estatwa ako at natigil sa pagpalag. Napahagulgol ako at palipat-lipat ang tingin sa baril na nakatutok sa akin at sa mga mata niyang matalim ang tingin. "We'll f**k or you'll die." His voice was calm but I know he's dangerous. “That’s the only thing you can give in exchange for not killing you now.” Napapikit ako at nagpatuloy sa pag-iyak, wala nang nagawa nang magsimula siya sa gusto niyang gawin.