EP.11 [เพื่อนพี่ชาย]
1115 Words
[เพื่อนพี่ชาย]
อ่า… ฉันเกลียดสถานการณ์นี้จัง
“ว่ายังไง จะตอบได้ยัง มาทำไรที่นี่?” เสียงเข้ม ๆ ดังขึ้นพร้อมสายตาดุดันกวาดมองร่างกายฉันแล้วตวัดขึ้นมาจ้องตากันอย่างเอาเรื่อง “แล้วใส่ชุดอะไรวะเนี่ย?”
“เบาเสียงหน่อย แล้วปล่อยมือก่อน” ฉันกระซิบบอกพี่ฌอน ตอนนี้ลูกค้าในร้านเริ่มหันมาสนใจพวกเราแล้วนะ แต่เหมือนพี่ชายที่กำลังหน้ามืดของฉันจะไม่เข้าใจ แทนที่จะปล่อยมือฉันแต่เขากลับคว้าข้อมืออีกข้างของฉันไปจับแล้วกระชากเข้าหาตัวเขาจนร่างฉันลอยหวือเลย “มันเจ็บนะพี่ฌอน!”
“เจ็บก็ตอบมาสิ มาทำบ้าอะไรที่นี่?!”
โอเค ฉันรู้ว่าตอนนี้พี่ฌอนกำลังโมโห การที่ฉันมาทำงานโดยไม่บอกกล่าวอะไรเขาเลยทั้งที่เราอยู่บ้านเดียวกันแบบนี้ เขาย่อมโกรธมากแน่ ๆ ตั้งแต่เล็กจนโตพี่ฌอนไม่เคยปล่อยให้ฉันไปไหนไกลสายตา ถึงจะดูเหมือนเป็นพี่ชายที่ไม่เอาไหน แต่ความจริงโคตรจะเผด็จการเลยล่ะ
หมับ!
แต่ก่อนที่ฉันจะได้พูดอธิบายอะไรให้พี่ชายตัวเองฟัง ร่างของฉันก็ถูกกระชากถอยหลังจนหลุดจากการจับกุมนั้นโดยมีแผ่นหลังกว้าง ๆ ในชุดนักศึกษาของใครคนหนึ่งเคลื่อนมาบดบังให้พ้นจากสายตาดุดันของพี่ฌอน
“มึงทำไรวะไอ้ฌอน รู้จักยัยนี่ด้วยไง?”
เสียงนี้… โลกิงั้นเหรอ…
“กูต่างหากที่ต้องถามมึงไอ้โลกิ เข้ามาเสือกทำไม มึงรู้จักยัยนี่ด้วยเหรอวะ?” พี่ฌอนผลักโลกิให้หลบฉาก และเขาทำสำเร็จเพราะฉันกลับมาเผชิญหน้ากับพี่ชายตัวเองอีกครั้ง ฉันเบี่ยงสายตามองร่างสูงอีกคนที่กำลังมองฉันกับพี่ฌอนสลับกันด้วยสีหน้างุนงง
แหงล่ะ เขาไม่รู้นี่ว่าฉันกับพี่ฌอนเป็นพี่น้องกันน่ะ
“ยังไงอ่ะเฌอ รู้จักกับไอ้เวรนี่เหรอวะ?”
“ไม่รู้จัก” ฉันตอบแบบไม่คิดเลย คิ้วโลกิกระตุกเล็กน้อยเหมือนไม่พอใจกับคำตอบฉัน เขาหันมองพี่ฌอนแล้วชี้นิ้วมาทางฉันอย่างเสียมารยาทมาก นิ้วเขาแทบจิ้มหน้าผากฉันแน่ะ!
“แล้วมึงอ่ะ รู้จักยัยนี่ด้วยเหรอ?”
“เออดิ ยิ่งกว่ารู้จักอีก ยัยนี่เป็นน้องสาวกูเอง” คำตอบของพี่ฌอนทำคนถามสตั้นไปหลายวินาที หน้าหล่อ ๆ ดูอึ้งงันไปชั่วขณะก่อนละสายตามาจ้องหน้าฉัน
“น้องสาว… เฮ้ย! องค์หญิงน้อยของมึงอะนะ?”
องค์หญิงน้อย? โอ้… ฉันอยากจะมุดดินหนีกับคำเรียกจนติดปากของพี่ชายซิสค่อนของตัวเอง นี่ฉันอายุสิบเก้าแล้วนะ เมื่อไหร่เขาจะเลิกเรียกฉันด้วยชื่อน่าขนลุกพวกนั้นสักทีเนี่ย!
“ใช่ องค์หญิงตัวน้อย ๆ ของกูเอง แต่เดี๋ยวก่อน ตอนนี้ไม่ใช่ประเด็น” เหมือนพี่ฌอนจะนึกเรื่องสำคัญขึ้นมาได้ เขาหันมาจ้องตาดุใส่ฉันอีกรอบ “ไหนตอบมาดิ๊ เธอมาทำบ้าอะไรที่นี่อ่ะเฌอ!”
“ก็ทำงานไง อย่างที่เห็น” ฉันตอบตามตรง ช้าเร็วเขาก็ต้องรู้อยู่ดี
“ทำงาน? หมายความว่าไงวะ? ทำไมเธอมาทำงานแบบนี้แล้วพี่ไม่รู้อ่ะ นี่แอบพ่อแม่มาทำด้วยใช่ไหมวะ”
“เปล่า พ่อแม่รู้แล้ว ขออนุญาตแล้ว”
“หะ? แล้วทำไมพี่ไม่รู้เรื่องวะ!” พี่ฌอนขยี้ผมสีโกเมนของตัวเองอย่างไม่สบอารมณ์สุด ๆ เมื่อรู้ว่าตัวเองเป็นคนเดียวที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย และเสียงโวยวายของเขาก็เริ่มรบกวนลูกค้าคนอื่นแล้วด้วย ฉันเห็นลูกค้าสาว ๆ เริ่มส่งสายตามาทางพวกเราแล้ว ไม่รู้ว่ารำคาญเสียงดังหรือสนใจความหล่อออร่าของผู้ชายสองคนนี้กันแน่
“เลิกโวยวายสักทีพี่ฌอน มันรบกวนลูกค้าคนอื่นนะ” ฉันหยิบเมนูขึ้นมายัดใส่มือพี่ชายแล้วผลักหลังร่างสูงให้เดินไปนั่งโต๊ะริมกระจกด้านในสุด โลกิเดินตามพวกเรามาเงียบ ๆ ฉันไม่ได้มองว่าเขากำลังทำหน้าแบบไหน เรียกว่าไม่ได้สนใจเขาเลยจะดีกว่า “นั่งลงแล้วสั่งเมนูซะ ตอนนี้อยู่ในเวลางาน อีกไม่ถึงชั่วโมงเฌอเลิกงานแล้วจะอธิบายให้ฟัง โอเคมั้ย?”
“ไม่โออ่ะ ไม่โอโคตร ๆ อยากคุยตอนนี้เลย ไม่อยากให้เฌอไปทำงาน ไม่อยากให้คุยกับผู้ชายคนอื่นอ่ะ!” พี่ฌอนกลับเข้าโหมดซิสค่อนและเริ่มงี่เง่าใส่ฉัน เพราะไอ้อาการหวงน้องจนโอเว่อร์แบบนี้ไงฉันถึงไม่อยากบอกให้เขารู้!
“ถ้าพูดไม่รู้เรื่องก็กลับไปซะ แล้วไม่ต้องมาให้เห็นหน้าอีก”
“ง่ะ เย็นชากับพี่อีกแล้วนะเฌอออ”
ฉันถอนใจแล้วกลอกตาใส่ผู้ชายหน้าหล่อที่งอแงอย่างกับเด็ก สาว ๆ กำลังมองอยู่นะ นี่ไม่คิดจะรักษาภาพพจน์หนุ่มหล่อแห่งวิศวคอมฯเลยหรือไงกัน ต่างจากอีกคนที่นั่งสวมหน้ากากเทพบุตรสุดคูลแถมยังหันไปโปรยยิ้มแจกสาว ๆ ด้วย ช่างรักษาภาพลักษณ์ได้คงเส้นคงวาจริง ๆ
“อย่างี่เง่าน่าพี่ฌอน ไม่งั้นไม่ต้องมาคุยกันเลยนะ” ฉันทำเสียงอ่อนใจ พอเหลือบมองโลกิอีกครั้งก็เห็นว่าเขากำลังมองฉันแล้ว… อมยิ้ม? “รุ่นพี่ด้วยค่ะ สั่งอะไรดีคะ?”
“รุ่นพี่? หื้ม?? เออใช่ เฌอรู้จักไอ้เวรนี่ด้วยเหรอ? ได้ไง? เมื่อไหร่? ตอนไหนวะ? ทำไมพี่ไม่เคยรู้!” เหมือนพี่ฌอนเพิ่งนึกเรื่องนี้ขึ้นมาได้เลยยิงคำถามรัว ๆ
ฉันมองโลกิเล็กน้อย พอเห็นเขายกยิ้มเจ้าเล่ห์จึงรีบตอบคำถามพวกนั้นแทน
“ไม่ได้รู้จัก แค่รุ่นพี่เขาเป็นพี่ชายของเพื่อนสนิทฉันเฉย ๆ น่ะ”
“เพื่อนสนิท? จริงเหรอวะ?” พี่ฌอนมองโลกิเหมือนกดดันกลาย ๆ ฉันเม้มปากแน่น กลัวว่าโลกิจะตอบอะไรแปลก ๆ ออกมา
“จริง… มั้ง” แล้วทำไมต้องมีมั้งด้วยเล่า!
“เอาเป็นว่าจะสั่งอะไรกันดีคะ เฌอไม่ว่างมาต้อนรับพวกพี่ทั้งวันหรอกนะ” ฉันเปลี่ยนเรื่องแล้วเตรียมตัวจดออเดอร์ พี่ฌอนยอมหันกลับมาสนใจเมนูแต่ก็ไม่วายขมวดคิ้วมุ่น ส่วนโลกิน่ะเหรอ เขาไม่ได้มองเมนูเลย แต่มองหน้าฉันแทนเนี่ย!
มองเฉย ๆ ไม่ว่า แต่ไอ้รอยยิ้มเหมือนพวกวายร้ายนั่นมันอะไร?!
- Writer
