EP.27 [เทพบุตรนักสอยดาว]
1292 Words
ปั่ก!
“ไม่จริงโว้ยยย ทำไมเป็นมึงได้วะไอ้โลกีย์?! นี่มึงล็อกโหวตป่าววะ!” เสียงโวยวายดังลั่นไปทั่วห้องปฏิบัติการเบต้าของเอกวิศวคอมปีสามพร้อมกับเม้าส์ที่ถูกโยนลงบนโต๊ะจนแทบจะพัง ทุกสายตาหันมองร่างสูงเจ้าของเสียงนั้นในทันที ส่วนคนที่กำลังถูกโวยวายใส่อยู่น่ะเหรอ… ก็ผมนี่ไงจะใครล่ะ!
“มึงจะโวยวายเพื่อ? ไอ้โลกิมันก็เป็นมาสองปีละ ไม่ใช่เรื่องแปลกใหม่เลยนะไอ้ฌอน มึงนี่มันน่ารำคาญจริง ๆ” เป็นไอ้ไรม์ที่ยกนิ้วแคะหูด้วยสีหน้ารำคาญสุด ๆ มันเดินไปเลื่อนหน้าต่างกระจกแล้วหยิบบุหรี่ขึ้นจุดสูบ ไอ้โตเลยเดินตามหลังมันไปยืนพิงกระจกแล้วหยิบบุหรี่มาจุดบ้าง มันสองคนทำหน้าเหม็นเบื่อใส่ไอ้ฌอนแล้วหันไปพ่นควันออกนอกหน้าต่าง
ตอนนี้พวกผมอยู่ในช่วงพักเบรก จริง ๆ มันควรเป็นช่วงเวลาพักผ่อนหย่อนใจของทุกคนในคลาส ถ้าไม่ติดว่ามีหมาบ้าบางตัวมันกำลังอาละวาดอยู่อะนะ
“พวกมึงไม่เข้าใจหรอกเว้ย! องค์หญิงของกูได้เป็นดาวคณะแถมยังต้องร่วมกิจกรรมคู่กับไอ้เวรนี่ทั้งปีเลยนะ แล้วมึงคิดดูว่าไอ้เทพบุตรนักสอยดาวอย่างมันไว้ใจได้ซะที่ไหน เป็นพวกมึง ๆ จะไม่ห่วงเหรอวะ”
“ไม่อ่ะ” ไอ้ไรม์ตอบทันทีโดยไม่ต้องคิด
ส่วนไอ้โตหันกลับมาเลิกคิ้วใส่แล้วตอบ “ก็แค่ร่วมกิจกรรมคณะมึงจะห่วงไรนัก เอาไว้มันพาเฌอไปร่วมกิจกรรมบนเตียงเมื่อไหร่มึงค่อยคลั่งเหอะไอ้ฌอน”
“อ๊าก! ไอ้เชี่ยโต! มึงจะพูดทำไมเนี่ย!!” คราวนี้ไอ้ฌอนคลั่งหนักกว่าเดิมอีก ผมละปวดหัวกับความบ้าของมันจริง ๆ ไม่รู้จะทำยังไงกับไอ้เวรนี่ดี แม่งชักอาการหนักขึ้นทุกวันล่ะ
“มึงเลิกคลั่งแล้วก็นั่งลงสักที ทำตัวปัญญาอ่อนเป็นเด็ก ๆ”
“มึงไม่ต้องมาพูดกับกูเลยนะไอ้โลกีย์! กูบอกไว้ตรงนี้เลยนะว่ามึงห้ามเข้าใกล้องค์หญิงน้อยของกูเด็ดขาด ห้ามมอง ห้ามคุย ห้ามจีบ ห้ามแม่งทุกอย่างอ่ะ”
“ถ้ากูจะจีบ คิดว่ามึงจะห้ามกูได้งั้นสิ?”
“หมายความว่าไงวะ?! หรือมึงคิดจะจีบน้องกูจริง ๆ วะไอ้โลกิ? ที่มึงพูดคราวก่อนก็เหมือนกัน นี่มึงคิดงั้นจริง ๆ เหรอวะ?!” น้ำเสียงไอ้ฌอนเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด มันดูจริงจังและซีเรียสมากขึ้น รวมถึงไอ้โตกับไอ้ไรม์ที่มองมาทางผมเป็นเชิงว่า ‘เอาจริงดิ?’
แต่คำถามของไอ้ฌอนยังไม่ทันได้รับคำตอบใด ๆ จากผม ร่างท้วมของอาจารย์โสภา อาจารย์ฝ่ายกิจกรรมก็เดินเข้ามาขัดเสียงจอแจภายในคลาสเสียก่อน ผมรู้ตัวเลยว่าเวลาพักผ่อนของผมได้หมดลงแล้ว
“คุณกฤตภาส ตามครูไปที่ห้องประชุมด้วยค่ะ”
“ตอนนี้เลยเหรอครับอาจารย์” ผมยกมือขึ้นถามอย่างเกียจคร้านนิด ๆ เดาไว้ไม่มีผิดเลย นี่เพิ่งจะได้พักแค่สิบนาทีเองนะ แล้วสิบนาทีนั้นก็สูญเสียไปอย่างเปล่าประโยชน์เพราะไอ้หมาบ้าฌอนนั่นแหละ
“ใช่ค่ะ ไปรอที่ห้องประชุมคณะเลยนะ เดี๋ยวครูไปตามดาวคณะคนใหม่ก่อนค่ะ” อาจารย์โสภาขยับแว่นสายตาเล็กน้อยแล้วทำท่าจะเดินออกจากห้องไป ผมจึงรีบลุกขึ้นแล้วเก็บของใส่เป้สะพายไหล่ก่อนวิ่งไปหาอาจารย์หน้าห้อง
“อาจารย์ครับ เดี๋ยวผมไปตามน้องเขาให้เองดีกว่าครับ อาจารย์กลับไปรอที่ห้องประชุมก่อนเลยครับ จะได้ไม่ต้องเสียเวลาเดินอ้อมตึกไปมา” ผมงัดรอยยิ้มเทพบุตรออกมาใช้ได้อย่างเป็นธรรมชาติ ซึ่งแน่นอนว่าอาจารย์โสภาไว้วางใจผมมาก เพราะผมเป็นเดือนคณะปีที่สามแล้ว แถมยังช่วยกิจกรรมต่าง ๆ ของคณะอย่างดีมาตลอดเวลาสองปีเลยด้วย ผมน่าเชื่อถือระดับไหนใคร ๆ ก็รู้ดี ไม่งั้นคงไม่ได้ฉายาเทพบุตรแห่งวิศวะมาครอบครองหรอก จริงไหม?
“ถ้าอย่างนั้นฝากด้วยนะคะ อาจารย์ขอตัวกลับไปเตรียมการประชุมต่อแล้วกันค่ะ” ผมยิ้มส่งอาจารย์โสภาที่เดินออกจากคลาสไป ก่อนหันกลับมาหาเพื่อนรักทั้งสามคนที่กำลังมองมาทางผมด้วยสายตาแตกต่างกัน ไอ้ไรม์มองด้วยสายตาเอือม ๆ ขณะไอ้โตมองอย่างจับผิด ส่วนไอ้หมาบ้าฌอนน่ะเหรอ… มันแยกเขี้ยว สองตาเขียวปั๊ด!
ถามว่าผมสนไหม? เออ… ก็ไม่!
.
.
.
ผมเดินอ้อมตึกคณะซึ่งเป็นรูปตัวยูมาอีกฟากหนึ่งของตึก ชั้นเรียนของผมอยู่ชั้นห้าฝั่งบี ส่วนชั้นเรียนของรุ่นน้องปีหนึ่งจะอยู่ฝั่งเอชั้นสี่ ผมเดินมาหยุดยืนหน้าคลาสเรียนปีหนึ่ง ก่อนหน้านี้ผมส่งข้อความถามยัยเฟรย์ว่าตอนนี้กำลังทำอะไรอยู่ที่ไหนจนได้พิกัดของที่นี่มา ตอนแรกยัยนั่นดูจะแปลกใจไม่น้อย เพราะปกติผมไม่ค่อยทักหาเวลานี้ แต่ก็นะ… เฟรย์เป็นเพื่อนกับเฌอแตมไง และผมค่อนข้างมั่นใจว่าสองคนนั้นต้องเรียนอยู่ด้วยกันแน่ ๆ
ประตูห้องถูกเปิดออกเบา ๆ พร้อมกับทุกสายตาในห้องหันมามองผมเป็นตาเดียว อาจารย์ผู้สอนขมวดคิ้วมองผมนิด ๆ ผมเลื่อนสายตามองหาเป้าหมายซึ่งกำลังนั่งอยู่ด้านข้างน้องสาวตัวเอง เธอกำลังมองผมด้วยสายตาไม่ไว้ใจสุด ๆ สีหน้าเหมือนจะถามผมว่า ‘มาทำไม’
“มีธุระอะไรหรือเปล่าคะนักศึกษา?” ผมละสายตาจากดวงตากลมโตน่ารักไปทางอาจารย์แพรพรรณ ก่อนจะขยับยิ้มการค้าตามแบบฉบับของตัวเอง เรียกเสียงกรี๊ดเบา ๆ จากรุ่นน้องผู้หญิงในคลาสที่หันไปซุบซิบกันอย่างเขินอาย ยกเว้นเธอคนนั้นที่ยังคงนั่งจ้องหน้าผมนิ่ง
“ขออนุญาตครับอาจารย์ ผมมารับน้องดาวคณะคนใหม่ไปประชุมที่ห้องประชุมคณะครับ”
“ดาวคณะคนใหม่? อ้อ… เฌอริตาสินะ” อาจารย์แพรพรรณพยักหน้าทำความเข้าใจแล้วหันกลับไปหานักศึกษาในคลาส “คุณเฌอริตาอยู่ไหมคะ เก็บของแล้วตามรุ่นพี่ไปเข้าประชุมได้เลยค่ะ”
“เอ่อ… อยู่ค่ะ” เฌอแตมลุกขึ้นยืนท่ามกลางสายตาหลายสิบคู่ เธอยังคงมองผมด้วยสายตาไม่ไว้ใจอย่างไม่คิดจะปิดบังแล้วพูดต่อ “ขอโทษนะคะอาจารย์ แต่เราจะแน่ใจได้ยังไงคะว่ารุ่นพี่เขาพูดความจริง โดยปกติแล้วถ้ามีการเรียกประชุมจะต้องแจ้งให้ทราบล่วงหน้าก่อนไม่ใช่หรือคะ? แล้วอีกอย่างตอนนี้อยู่ในช่วงเวลาเรียนด้วยค่ะ”
ผมยกยิ้มมุมปากโดยไม่รู้ตัว ไม่รู้ทำไมถึงรู้สึกถูกใจผู้หญิงคนนี้ได้ขนาดนี้ ทั้งความดื้อรั้นที่มันโคตรน่ารักและยังความระมัดระวังตัวจนน่าแกล้งนั่น พอเธอแสดงออกมาแบบนั้นมันกลับยิ่งทำให้ผมรู้สึกสนุกจนอยากพบอยากเจอเธอทุกวันทุกเวลาเลยว่ะ ไม่รู้สิ จะว่าผมบ้าก็ได้ แต่เฌอแตมเป็นผู้หญิงคนแรกที่ทำให้ผมรู้สึกแบบนี้ มันทั้งสนุกและไม่เบื่อเวลาอยู่ด้วย
แถมยังโคตรท้าทายสุด ๆ
- Writer
