“น่าน้อยใจชะมัด ทั้งที่พี่แชทมาหาตลอด แต่กลับไม่บอกกันสักคำว่าไม่สบาย รู้ไหมว่าพี่เป็นห่วงขนาดไหนตอนรู้จากไอ้ฌอน” ฉันจับน้ำเสียงน้อยใจของเขาได้อย่างชัดเจน สีหน้าที่เคยเจ้าเล่ห์เหมือนพวกวายร้ายบัดนี้มันเซื่องซึมแปลก ๆ ดูไม่เป็นตัวเขาเลย นั่นทำให้ฉันรู้สึกผิดขึ้นมาจริง ๆ
“ขอโทษค่ะ เฌอไม่คิดว่าพี่จะเป็นห่วง เฌอก็แค่เป็นหวัดนิดหน่อย ใกล้จะหายแล้วด้วย” ฉันก้มหน้าหลบตาเขา สัมผัสอบอุ่นจากฝ่ามือหนาวางลงบนศีรษะฉันเบา ๆ โลกิขยับยิ้มอ่อนโยนให้ แววตาเขาอ่อนลง การกระทำนั้นส่งผลต่ออัตราการเต้นของหัวใจฉันอย่างมาก
“คราวหน้าถ้ามีอะไรต้องบอกพี่นะคะ ทุกเรื่องที่เกี่ยวกับเฌอต้องบอกให้พี่รู้นะ”
“ทำไมคะ...” ฉันเม้มปากแน่น ก่อนช้อนตาขึ้นสบกับดวงตาคม พอหลุดถามสิ่งที่ค้างคาใจ ปากมันก็พรั่งพรูคำถามออกมาไม่หยุด “ทำไมเฌอต้องทำแบบนั้น ทำไมพี่ต้องห่วงเฌอ ทำไมถึงมาใจดีกับเฌอ ทำไม... อื้อ”
คำถามมากมายของฉันถูกหยุดด้ว
