Boss 10 เฮียจ่ายเอง

1544 Words

ห้อง 1702 ปัง! ฉันกลับขึ้นมาที่ห้องและรีบปิดประตูก่อนที่จะเอามือจับที่อกข้างซ้ายของตัวเองเพราะรู้สึกกังวลสายตาที่โดนธานีมองมา หลังจากที่เขาโดนไล่ออกมาวันนั้นฉันก็รู้สึกไม่สบายใจเท่าไหร่เพราะเขาออกจากหักเงินของฉันน่ะสิ กลัวว่าเขาจะคิดว่าฉันเอาเรื่องไปฟ้องเฮียบอสตัน แต่ว่ามันไม่ใช่ความผิดฉันนิเขาถามฉันก็ตอบเพราะคิดว่ามันเป็นกฎของร้านใครจะคิดละว่าเขาเป็นคนคิดเองทำเองเก็บเงินไปใช้ส่วนตัวเองน่ะ Rrrrr! “อุ๊ย! ตกใจหมด” ฉันสะดุ้งเมื่ออยู่ ๆ เสียงโทรศัพท์ของฉันก็ดังขึ้นและเมื่อหยิบขึ้นมาก็พบว่าเป็นเฮียบอสตันนั่นเองตั้งแต่ตกลงตามข้อเสนอของเขาเฮียบอสตันก็จัดการเมมเบอร์และแอดช่องทางโซเชียวทุกอย่างของฉันเรียบร้อย ซึ่งฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอกเพราะมีไว้เฉย ๆ ไม่ได้เล่นเท่าไหร่หรอกนาน ๆ จะโพสอะไรสักที่ก็รูปหมา รูปแมว ดอกไม้ ต้นไม้ “ฮะฮัลโหลค่ะ” (เป็นอะไรเสียงแปลก ๆ ?) “เปล่าค่ะ แค่พึ่งขึ้นมาถึงห้อง” (ไปไหนมา?) “เอาผ้าไปซักค่ะ...เฮียมีอะไรเหรอคะ?” (จะพาไปซื้อชุดนักศึกษ) นี่ฉันจะเรียนแล้วจริง ๆ เหรอเนี่ย? “เอ่อ อีกสักสองชั่วโมงได้ไหมคะพอดีว่าผ้ากำลังซักแล้วก็ยังไม่ได้อาบน้ำด้วย..” ฉันบอกกับเฮียบอสตัน (อืม งั้นอีกสามชั่วโมงลงมารอด้านล่าง) “ค่ะ” ฉันวางสายจากเฮียบอสตันด้วยใจเต้นรัวเพราะว่าจะได้เรียนมหาวิทยาลัยแล้วหลังจากที่เอาแต่ทำงานมานานหลังจากนี้ชีวิตของฉันจะเปลี่ยนแล้วสินะ...ไม่สิ...มันเปลี่ยนไปตั้งแต่คืนนั้นแล้วละ 3 ชั่วโมงต่อมา หลังจากที่ซักผ้าเอาผ้าตากเรียบร้อยฉันก็อาบน้ำและแต่งตัวเพื่อไปซื้อชุดนักศึกษากับเฮียบอสตันแล้วก็ลงมารอเขาที่หน้าหอโชคดีที่ไม่ได้เจอธานีอีกไม่อย่างนั้นฉันคงรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้องเท่าไหร่และฉันก็ไม่อยากให้เขามาเห็นฉันไปกับเฮียบอสตันด้วยแค่นี้ก็โดนมองเหมือนจะกินหัวฉันอยู่แล้ว ปริ๊น ๆ และไม่นานเท่าไหร่รถของเฮียบอสตันก็มาจอดที่ตรงหน้าของฉันเสียแตรรถดังขึ้นฉันรีบวิ่งไปขึ้นทันที ปึก! “สวัสดีค่ะ” ฉันยกมือไหว้ “นี่คือการแต่งตัวของวัยรุ่นเหรอ?” เขามองการแต่งตัวของฉันตั้งแต่หัวจรดเท้าเพราะฉันใส่แค่เสื้อยืดมือสองจากตลาดนัดและกางเกงยีนส์กางยาวทรงกระบอกเท่านั้นพร้อมกับกระเป๋าสะพานข้างใบเล็ก “ก็มีแค่นี้นี่...มีแค่ไหนก็ใส่แค่นั้น -_-” กางแต่งตัวแค่ปกปิดส่วนสำคัญของร่างกายก็พอแล้วป่ะ? “เฮ้อออ สงสัยต้องซื้อชุดใหม่ ๆ ด้วยสินะ” “ไม่ต้องซื้อเอาแค่ชุดนักศึกษา” ฉันรีบปฏิเสธทันที “เธอไม่อายแต่เฮียอาย -.-” ก็จริงของเขานั่นแหละเพราะเขาแต่งตัวดูดีมากมีสไตร์เป็นของตัวเองแถมยังแบรนด์เนมทั้งตัวด้วยถ้าเทียบกับฉันที่แสนธรรมดาแล้ว ถ้าใครมาเดินด้วยก็น่าอายทั้งนั้นแหละ “....” “เอาเป็นว่าวันนี้นอกจากชุดนักศึกษาแล้วเนี่ยก็เอาชุดเที่ยว ชุดอยู่บ้านด้วยแล้วกัน” “ไม่เอาไม่มีตังค์” “เฮียจ่ายเอง” พูดจบเขาก็ออกรถจากหน้าหอทันที ห้างสรรพสินค้า P ร้านขายเสื้อผ้านักศึกษา แบนรด์ GG “เอ่อ เฮียบอสไปร้านธรรมดาก็ได้ไม่ต้องเอาร้านนี้” เมื่อมาถึงร้านขายชุดนักศึกษาแล้วฉันเบรคเฮียบอสตันแถบไม่ทันเพราะว่าร้านที่เขาเลือกมันเป็นร้านขายชุดนักศึกษาแบนรด์ราคาจะสูงกว่าทั่วไปมากกกกก ที่รู้เพราะว่ามีนักศึกไปเที่ยวและคุยกันเรื่องนี้บ่อย ๆ “ร้านนี้เท่านั้นถ้าไม่ใช่ร้านนี้ก็ไม่ต้องซื้อ” “มันแพง” “เฮียจ่ายเอง” เขาพูดจบก็ลากฉันเข้ามาในร้านทันที “สวัสดีครับ รับเป็นชุดของมหาวิยาลัยอะไรดีครับ?” แล้วก็มีก็พนักงานมาต้อนรับสุภาพสมกับราคาที่ต้องจ่ายแล้วแหละ “ไปเอาเซลล์ผู้หญิงมา” เฮียบอสตันบอก “เอ่อ...” พนักงานหน้าเหวอไปเลยเมื่อโดนเปลี่ยนตัว “เฮียคนไหนก็เหมือนกันแหละ” ฉันพยายามบอกเพราะไม่อยากให้เป็นเรื่องใหญ่แค่เลือก ๆ ก็จบแล้ว “ไม่เหมือน...ไปเอาผู้หญิงมาขายอย่าให้พูดซ้ำรอบสาม” “คะครับ รอสักครู่นะครับ” และพนักงานชายคนนั้นก็รีบไปเรียกพนักงานหญิงมาทันทีเลยเพราะความเอาแต่ใจของใครบางคน “สวัสดีค่ะ ดิฉันมารับหน้าที่แทนน้องคนเมื่อกี้ค่ะ” “เอาชุดของมหาวิทยาลัย JR มา 5 ชุด” “เฮียเยอะไป” “แล้วซักบ่อย ๆ หรือไง?” “เอ่อ เดี๋ยววัดไซส์หน่อยนะคะ...” พนักงานเดินเข้ามาจะวัดตัวแต่ไปวัดตัวของเฮียบอสตันแทน “คนนู้น -_-” เฮียบอสตันพยักหน้ามาทางฉันที่ยื่นอยู่ “อะอ่อ ขอโทษค่ะ คิดว่าเป็นคุณผู้ชาย...” แล้วพนักงานก็เข้ามาวัดตัวของฉันทันที ไม่นานเท่าไหร่ก็เรียบร้อย “ขอบคุณค่ะ” “เอาเป็นกระโปรงอะไรดีคะ?” พนักงานถามฉัน “เอาทรงเอ...” “เอาพลีสทั้งหมด ของซับในด้วย” ฉันกำลังคำถามแต่เฮียบอสตันก็ตัดสินใจแทนเรียบร้อย แต่ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอกเพราะว่าเขาจ่ายนิแถมยังเป็นคนพาเข้าเรียนด้วย “เสื้อเอาเป็นทรงแบบไหนดีคะ?” “ทรงบอยไม่เอาที่รัดตัวมากเกินไป แล้วก็เอาเข็มขัดมาด้วย” “ได้ค่ะ รอสักครู่นะคะ” พนักงานรับออเดอร์แล้วก็เดินหายไป “ยืนทำไมนั่งสิ...” หมับ! พรึ่บ! เขาดึงมือให้ฉันลงไปนั่งข้าง ๆ เขา “ขอบคุณนะคะที่พามาซื้อ” แม้ว่าฉันจะไม่ได้เลือกอะไรเองเลยก็ตามเถอะ “หอมแก้ม” “คะ?” “ถ้าจะขอบคุณต้องหอมแก้มเท่านั้น” เขาหันมามองหน้าของฉัน “เอ่อ เอาไว้ขึ้นรถแล้วกัน” “งั้นเปลี่ยนเป็นจูบ” “ฮะ?” ฉันกำลังงงในสิ่งที่เขาพูดพนักงานก็เข้ามาพอดี “ได้แล้วค่ะ ของทั้งหมดที่สั่ง” ไม่นานพนักงานก็ออกมาพร้อมถุงมากมายในมือ เฮียบอสตันไม่ได้พูดอะไรแค่ส่งบัตรเครดิตให้พนักงานไป Boston ร้านเสื้อผ้าแฟชั่น “เลือกเอาเลยอยากได้ตัวไหนหยิบแล้วเอาไปเปลี่ยนให้ดูด้วย” หลังจากที่ซื้อชุดนักศึกษาเสร็จแล้วผมก็พาวารินมาที่ร้านเสื้อผ้าแฟชั่นเอาไว้ใส่ไปเที่ยวหรืออยู่บ้านเพราะชุดที่เธอใส่มาวันนี้ผมแม่งรับไม่ได้เท่าไหร่ ไม่ได้บลูลี่นะแต่หน้าตาสวยก็ควรใส่ชุดให้มันสวยหน่อยดิวะ “อะไรก็ใส่ได้หมดแหละ” “ไปเลือก” แม่ง ทำไมพูดยากจังวะกว่าเลือกจะเอาอะไรสักอย่างผมต้องพูดหลายรอบแล้วเธอไม่ได้เป็นคนจ่ายเว้ยผมนี่จ่าย “เชิญคุณผู้ชายที่ห้องเปลี่ยนชุด VIP ก่อนได้นะคะ” ในร้านนี้ดีอย่างหนึ่งคือจะมีห้องสำหรับเปลี่ยนชุดแบบ VIP จะมากับแฟนหรือกลุ่มเพื่อนก็ใช้ห้องนั้นและเปลี่ยนลองชุดได้เลย “อืม” ผมมองวารินที่กำลังเลือกชุดอยู่แล้วผมก็ช่วยเลือกมา4-5 ชุดด้วย ห้องลองชุด พรึ่บ! ผมนั่งลงที่โซฟาซึ่งด้านหน้าเป็นห้องลองอีกห้องเล็ก ๆ “ต้องลองหมดเลยเหรอ?” วารินเข้ามาถามผม “ไม่ลองแล้วจะรู้ไหมว่าชุดไหนเหมาะไม่เหมาะ? ไปใส่ออกมาให้เฮียดูจะได้ไปกินข้าวกัน” เพราะว่าผมหิวแล้ว “...” เธอไม่ได้ตอบอะไรก็เดินเข้าห้องลองชุดไปไม่นานก็ออกมา พรึ่บ! “ฮะเฮีย...” เธอเรียกผม ๆ เลยต้องเงยหน้าขึ้นและชุดที่เธอใส่ผมไม่อยากให้ออกไปไหนเลยวะ “....” ชุดเกาะอกเดรสสีชมพูสั้นขึ้นมาที่ขาอ่อน บริเวรหน้าอกมีการกระชับด้วยโบว์ทำให้รูปร่างของเธอชัดเจนขึ้น “มะมันดีไหมอะ?” เธอมีท่าทางเขินอายคงเพราะว่าไม่ค่อยได้ใส่ชุดแบบนี้เท่าไหร่นักหรือไม่ก็อาจจะเป็นครั้งแรก “สวยมาก” “ไม่ได้ดูแปลกใช่ไหม?” “ไม่เลยสักนิด...ไปเปลี่ยนชุดต่อไปดู -////-” และหลังจากนั้นเธอก็เปลี่ยนชุดออกมาให้ผมดูมากมายซึ่งไม่ว่าจะชุดไหนก็สวยแม่งไปหมด ถ้าพาออกไปเดินคงมีพวกตัวผู้มองกันคอแทบหักแน่ “ชุดสุดท้ายแล้วนะเหนื่อยอะ” คราวนี้เธอออกมากับชุดเดรสมีขาวตัดขอบด้วยสีดำสายเดี่ยวชายกระโปรงมีระบายออกมานิดหน่อยช่วงอกก็เปิดกว้างและเพราะหน้าอกเธอมันค่อยข้างมีเนื้อมีหนังเลยยิ่งดันมันขึ้นมาอีก “0.0” “เฮียบอส?” “แข็งเลยวะวาริน” “...!”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more