Boss 09 ความซวยของวาริน

1540 Words

เฮ้อออ~ ก็เจอมาเยอะนะลูกค้าที่เมาแล้วกร่างเนี่ยแต่คนแบบนี้ไม่เคยเจอมาชี้หน้าด่าคนอื่นแถมยังดูถูกอีก “ไม่ได้สอนแค่บอกค่ะเพราะถ้าหากขวดที่ลูกค้าปาไป ๆ โดนคนอื่นเรื่องราวมันจะใหญ่โตเอาได้นะคะ” บอกด้วยความหวังดีนะเพราะในร้านนี้ส่วนมากเป็นคนที่ค่อนข้างรวยและมีฐานะดีทั้งครอบครัวและสังคมถ้าพลาดไปโดนลูกหลานคนใหญ่คนโตเข้าจะเดือดร้อนกันหมด ซึ่งฉันเกลียดความวุ่นวานเป็นที่สุดเลย -.- “นี่ไง ที่มึงพูดออกมาเนี่ยคือการสั่งสอนรู้ไหมกูเป็นใคร?” “ไม่รู้ค่ะ เพราะลูกค้าไม่ใช่พ่อของฉัน -_-” “อีเด็กปากดี!” หมับ ลูกค้าง้างมือกำลังจะตบหน้าของฉันแต่ว่าเฮียบอสตันเข้ามาพอดีเลยพร้อมกับการ์ดในร้านอีกหลายคน “ที่นี่เป็นสถานที่แห่งความบันเทิงและความสุขอย่ามาทำให้คนอื่นต้องเสียบรรยากาศ” เฮียบอสตันพูด “มึงเป็นใครวะ?!” “เจ้าของร้าน...ถ้ามาแดกเหล้าที่ร้านแล้วไม่รู้จักเจ้าของก็ไม่ควรมานะ” “มึงไม่ใช่พ่อกู! กูไม่จำเป็นต้องรู้จัก!” คิดคำเองไม่เป็นเหรอ? “ไปเรียกคนทำความสะอาดมาเก็บกวาด” เฮียบอสตันหันมาพูดกับฉัน “ค่ะ เฮีย” “ส่วนมึงออกมานี่!” แล้วเขาลากตัวของลูกค้าคนนั้นออกไปท่ามกลางเสียงโวยวายตลอดทาง “เชิญลูกค้าทุกท่านสนุกกันต่อเลยครับ” คุณแอดซ์พูดกับลูกค้าเมื่อทุกคนกลับมาเป็นปกติ... Boston ตุบ!! ผมจัดการลากตัวของลูกค้าที่สร้างปัญหาออกมานอกร้านก่อนจะโยนมันไปกองกับพื้นโดยมีลูกค้าของผมยืนล้อมอีกเป็นสิบ ส่วนเพื่อนร่วมโต๊ะของมันหนีออกไปตั้งแต่ผมมาแล้วละคงจะรู้จักผมละมั้ง “พวกมึงกล้าทำแบบนี้กับกูได้ยังไงรู้ไหมกูลูกใคร?!” มาแล้วประโยคเด็ดยอดฮิตแต่มันก็ไม่แปลกหรอกเพราะย่านรวมทั้งร้านของผมนั้นมีแหล่งของพวกไฮโซมีเงิน บางคนก็เป็นลูกหลานของหม่อมทั้งหลาย บางคนก็เป็นทายาทบริษัทใหญ่การเกิดคำถามแบบนี้มันไม่ใช่เรื่องน่าตกใจอะไรหรอกก็มันเป็นความจริงนิ แต่ว่าจะใหญ่มาจากไหนไม่รู้แต่ถ้ามามีเรื่องในร้านผม โดนกระทืบหมด “กระทืบมันสิ” “ครับ เฮีย” ตุบตับ พลั๊ว พลั๊ว ตับ ๆ ๆ และหลังจากนั้นลูกน้องของผมก็จัดการกระทืบมันโดยไม่มีจังหวะได้หายใจและแก้ตัวอะไรทั้งนั้น “โอ๊ย ๆ ๆ เจ็บยะอย่านะเว้ย! หยุดนะ! อ๊ากกกกกก!” มันพยายามร้อง “มือมันน่ะ...หักทิ้งไปซะเดี๋ยวมันจะไปไล่ตบคนอื่นอีก” กล้าดียังไงจะมาตบเมียผมวะ? “ได้ครับเฮีย” “ยะอย่านะ! อย่าทำนะ...!” กร๊อบบบบ!! “...อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!! มือกู!!” “คราวนี้ก็อย่ามาอวดเก่งอีกโดยเฉพาะกับกู” หมับ! ปึก! ผมกระชากหัวของมันขึ้นมาก่อนจะกระแทกลงไปแรง ๆ กับพื้นถนน “อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!” หลังจากนั้นผมก็ทิ้งมันเอาไว้ตรงนั้นและกลับเข้ามาในร้านมองดูว่ามีตรงไหนที่มีปัญหามีบ้างเพราะว่าจะได้ลากไปกระทืบทีเดียวเลย “เฮียบอสตันคะ” และในระหว่างที่ผมกำลังตรวจร้านก็มีพนักงานในร้านเดินเข้ามาชื่อว่าญาญ่าเพราะมีชื่อติดอยู่ที่หน้าอก “มีอะไร?” “เอ่อ คือว่าญ่า...จะมาถามว่าเฮียบอสอยากได้เครื่องดื่มอะไรไม่ไหมเดี๋ยวญ่าไปเอาให้” “ไม่เป็นไรขอบใจมาก” ผมจำได้ว่าเธอเคยมาอ่อยผมครั้งนึงแต่ว่าผมไม่ได้สนใจเพราะว่าไม่ชอบเป็นสมภารกินไก่วัดน่ะสิ “ญ่าเห็นว่าเฮียบอสต้องเหนื่อยเพราะต้องจัดการปัญหาที่วารินสร้างน่าจะอยากได้เครื่องดื่ม...” “วารินไม่ได้สร้างปัญหาอะไรลูกค้าขี้เมาต่างหากที่สร้าง” “อะเอ่อ...” “ถ้าไม่มีอะไรสำคัญก็ไปทำงานได้แล้ว” “ค่ะ...” เธอหน้าจ่อยกลับไปทำงานต่อและผมก็หันไปมองวารินซึ่งเธอก็กำลังมองผมอยู่เช่นกัน แต่ไม่นานเธอก็เลิกสนใจผมแล้วกลับไปทำงานต่อ เหอะ! คนอื่นพยายามจะอ่อยผมแทบตายแต่วารินกลับไม่สนใจผมเลยสักนิด แต่ถ้าเธอขี้อ้อนผมคงหมดตัวแน่ Warin เลิกงาน เอี๊ยดดดดด! ตอนนี้ได้เวลาเลิกงานแล้วและฉันก็ออกจากร้านเป็นคนสุดท้ายด้วยเลยทำให้ที่จอดรถของพนักงานมีฉันเพียงคนเดียวและในขณะที่ฉันกำลังจะสตาร์รถเพื่อขับกลับหอก็มีรถคันคุ้นตามาจอดข้าง ๆ รถของฉัน เขาลดกระจกลงก่อนจะพูดขึ้น “ขึ้นรถ” เฮียบอสตันพูดกับฉัน “ไม่ขึ้นค่ะมีรถมา” ฉันตอบปฏิเสธทันทีก่อนจะคร่อมรถเตรียมขับขี่กลับหอ “ดื้อจังวะ...มันดึกแล้วเนี่ยจะกลับเองได้ยังไง?” “ที่ผ่านมาก็กลับเองได้ค่ะ ไม่มีปัญหาอะไร” “ก็ถ้าวันนี้มันมีล่ะ?” จะมีก็เพราะปากไม่เป็นมงคลของเขาเนี่ยแหละ “ถ้าจะเป็นห่วงพนักงานขนาดนั้นก็ไปส่งทุกคนเลยสิคะญาญ่าเองก็คงอยากให้เฮียไปเหมือนกัน” จู่ ๆ ภาพที่ญาญ่ากำลังคุยอยู่กับเฮียบอสตันก็เด้งเข้ามาในหัวและทำให้ฉันเผลอพูดออกไป “เกี่ยวอะไรกับคนอื่นเฮียจะไปส่งเรา...คนเดียว” ตึกตัก “ไม่เป็นไรค่ะกลับเองได้” ฉันจัดการสตาร์รถและขี่ออกมาจากหน้าร้านทันทีไม่อยากใจอ่อนไปกลับเขาเพราะกลัวว่าตัวเองจะอ่อนไหวไปกลับคำพูดนั่น อย่าลืมว่าเขาแค่รับผิดชอบตามหน้าที่... บรื้นนนน~ และในขณะที่ฉันกำลังขี่รถกลับหอพักก็มีรถของเฮียบอสตันขับตามหลังมาด้วย ทุกวันฉันเองก็แอบกลัวนะกับการขี่รถกลับหอคนเดียวแต่ว่าวันนี้รู้สึกอบอุ่นใจแปลก ๆ อาจจะเพราะว่าเขากำลังอยู่ด้านหลังของฉันก็ได้... วันต่อมา... หอพักบ้านธานี ห้อง 1702 ปึก! ปึก! ปึก! “โอ๊ยยยยยยยย! เสียบ้าอะไรเนี่ย?!” ฉันต้องตื่นขึ้นมาก่อนเวลาปกติเพราะว่าเสียงบางอย่างที่เกิดขึ้นหน้าห้องถึงแม้ว่าไม่นานจะเงียบไปก็เถอะแต่ฉันตื่นแล้วพึ่งนอนไปได้ไม่กี่ชั่วโมงเองนะ ฉันมองนาฬิกาตอนนี้พึ่งสิบโมงเช้าเท่านั้นเวลาตื่นปกติคือบ่ายสองเพราะกว่าจะได้นอนก็เกือบตีสองแต่วันนี้ต้องตื่นเพราะเสียงคนทำอะไรหน้าห้อง “หรือยายเย็นทำความสะอาด?” ฉันตั้งข้อสงสัยส่วนยายเย็นคือเจ้าของหอนี้นั่นเองส่วนชื่อธานีคือลูกชาย ทำไมต้องไปเหมือนผู้จัดการธานีที่พึ่งโดนไล่ออกไปด้วยนะ แต่คงไม่ใช่แม่ลูกกันหรอกเพราะฉันก็ไม่เคยเขาอที่นี่มาก่อน ปึก! ปึก! ปึก! อีกแล้ว พรึ่บ! ฉันเลยลุกจากที่นอนไปส่องตาแมวหน่อยก็เห็นว่าคนกำลังถูพื้นอยู่จริง ๆ และคนนั้นก็ถูแรงมากจนชนประตูห้องต่าง ๆ ด้วย เมื่อตื่นขึ้นมาแล้วฉันเลยตัดสินใจไม่นอนต่อและเก็บที่นอนเก็บเสื้อผ้าลงไปซัก ห้องซักผ้า ปึก! เมื่อไม่ได้นอนต่อฉันก็เอาตะกร้าผ้าลงมาซักที่ห้องซักซึ่งเป็นบริการหยอดเหรียญของใต้หอ ฉันจัดการเอาผ้าเอาผงซักฟอกใส่แล้วก็หยอดเหรียญจากนั้นก็รอไปอีกชั่วโมงกว่า ๆ แล้วค่อยกลับมาเอา “วันนี้หยุดเหรอหนูวาริน?” และเมื่อหันมาก็พบว่ายายเย็นยืนอยู่ “เปล่าค่ะ แต่พอดีว่าวันนี้คนทำความสะอาดถูพื้นแรงไปหน่อยค่ะเลยตื่นเพราะเสียงดัง แหะ ๆ” “อ้าวเหรอ ยายขอโทษแทนด้วยนะน่าจะเป็นไอ้ลูกชายน่ะ” “อ่อ ไม่เป็นไรค่ะ” “พอดีว่าเขาพึ่งลาออกจากงานระหว่างหางานใหม่ก็เลยมาอยู่ด้วยน่ะปกติไม่ได้มาหรอก” ถึงว่าไม่เคยเจอ “เหรอคะดีเลยยายจะได้มีเพื่อนอยู่” เพราะปกติแล้วยายเย็นจะอยู่คนเดียวมากกว่าจะมีคนทำความสะอาดบ้างกับยามดูแลความปลอดภัยเท่านั้นแหละ “แม่เสร็จแล้วไปก่อนนะ...!” ลูกชายของยายเย็นเดินเข้ามาและความซวยคือเขาธานีคนเดียวกัน! “ไปไหนละมาขอโทษหนูวารินก่อนเลย” “เรื่อง?” เขาพูดอย่างไม่พอใจ “ก็ไปถูพื้นชนประตูห้องจนน้องเขาตื่นเนี่ย!” ยายเย็นดุ “เหรอ...แล้วอยู่ห้องไหนละ?” เขามองหน้าของฉันและยิ้มมุมปาก “ไม่เป็นไรค่ะยายหนูไม่ถือสาอะไร งั้นหนูขอตัวก่อนนะคะ” ฉันรีบตัดบทเพราะรู้สึกไม่ปลอดภัยเท่าไหร่... บ้าเอ๊ย! ทำไมต้องเป็นคนเดียวกันเนี่ย?!

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more