" doğru düzgün kalacağın bir ev bile yok. Zorlama beni Destan " diyerek ardına baka baka gitti babam.
Ona dedim ki " asıl sen zorlama baba. Bence ikimizin arasında açılan yaraları iyileştirmek için burada kalmam en hayırlısı. " ikinci günün sabahı, Osman'ın geniş bahçesinde sadece ikimiz, yaprakları dökülmüş bir ağacın altında konuşurken. Yolcu etmeden yarım saat önce.
Böyle söyleyince o da hak verdi. " Eğer kapanacaksa yaralarımız, senin canın sağolsun kızım " diyerek kabul etti. " o yarayla yaşamayı öğreneceğiz baba. Belki de unuturuz. Biraz zaman" diye buraya gelmeden önce yaşadığım kötü hallerimi hatırlayarak.
Sözümün üstüne, haksız olduğunu kendisi de bildiği için çareyi sıkıca sarılmakla buldu.
Saçlarımdan öptü.
Aynı avlunun içinde, Osman'ın rahmetli büyük ninesinden kalm
