Çabuk benimsiyoruz. Gözümüzle gördüğümüzü, kulağımızla duyduğumuzu, elimizle tuttuğumuzu, yürüdüğümüz yolları, yattığımız yatağı, başımızı koyduğumuz herhangi bir yastığı. Kısacası hayatımıza dahil olan ne varsa çabuk benimsiyor, alışıyor ve onlarsız yaşamayı kendimize layık görmüyoruz.
En çok da insanları.
Hayatımıza bir şekilde dahil olan insanları istiyoruz ki ben ne düşünürsem aynısını düşünsün. Benim gördüğümü o da görsün. Işittiğim sesleri duysun, yürüdüğüm yollarda yürüsün.
Benimle karşılaştı ya! Ben nasıl yaşıyorsam aynısını yaşasın. Ben onu benimsediysem ben gibi olsun.
Hissettiğim bu farkındalık, az önce yaşadığım saçma sapan duygu yüzünden beni alabora etmeye yetti.
Nadir zamanlar da kendimi sorgularım. Büyük hatalar işlediğimde yahut birinin kalbini haksız yere kırdığı
