Huzur bana bahşedilmiş bir hediyeydi. Nadiren hissederdim. Beş yıldır belki birkaç kere yoklamıştı aciz hayatımı ama bu sefer iliklerime kadar işlenmiş, sıcacık pelüş bir battaniye gibi çıplak bedenimi sarmalamıştı. Sabahları gülümseyerek uyanmazdım robot gibi kalkar işime yetişmeye çalışırdım ama bu sabah gülümseyerek yüzüme vuran sıcaklığı hissetmiştim. Çünkü Bora’nın kollarındaydım. Arkadan bana sarıldığını ve omzumu parmak uçlarıyla okşayarak beni şımarttığını hissetmek yüklerimi hafifletiyordu. Evet bana dokunması şımartıyordu. Ah bu his… Canlı kanlı hissettiriyordu. Özlemiştim. Ona boşuna evim gibi demiyordum.
Kalçama değen sertliğini kalçalarıma doğru itince uykulu boğuk bir sesle kıkırdadım. “Bora beni uyutmadan önce düşünecektin halini.” dedim kollarına daha çok gömülüp gözlerim
