มธุรสวาทเจ้าสำนัก

บทที่ 14

เซียวหลันและหลี่หยางมองหน้ากันด้วยความรู้สึกที่ไม่อาจบรรยายได้ คำพูดของเฉินเหวินยังคงดังก้องอยู่ในห้องอันเงียบสงบ พวกเขาทั้งคู่ต่างก็แบกรับความลับที่ยิ่งใหญ่เกินกว่าที่จะจินตนาการได้ และบัดนี้ความลับนั้นได้กลายเป็นภาระที่พวกเขาต้องแบกรับร่วมกัน

"ท่าน... ไม่เป็นไรใช่ไหม" เซียวหลันถามเสียงแผ่ว นางยังคงรู้สึกผิดที่ทำให้หลี่หยางต้องมาตกอยู่ในสภาพนี้

หลี่หยางพยักหน้าเล็กน้อย "ข้าไม่เป็นไร... แต่เราไม่มีเวลาแล้ว"

"เราจะทำอย่างไรกันดี" เซียวหลันถามด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความสิ้นหวัง "เราถูกขังอยู่ที่นี่ และพลังของท่านก็... หายไปแล้ว"

"พลังของข้าไม่ได้หายไป" หลี่หยางกล่าว "มันแค่หลับใหลไปชั่วคราว" เขามองเข้าไปในดวงตาของเซียวหลัน "เจ้าต้องช่วยปลุกมันขึ้นมาอีกครั้ง"

เซียวหลันส่ายหน้า "ข้าทำไม่ได้... ข้าเคยลองแล้ว และข้าก็เกือบจะเสียชีวิต"

"เชื่อข้า" หลี่หยางกล่าวอย่างหนักแน่น "ในตอนนี้มีเพียงเจ้าเท่านั้นที่จะช่วยข้าได้"

เซียวหลันลังเลใจ นางมองดูหลี่หยางที่กำลังยิ้มให้เธออย่างอ่อนโยน รอยยิ้มนั้นทำให้ความกลัวในใจของนางค่อยๆ จางหายไป นางรู้ดีว่าหากไม่ลองทำในตอนนี้ พวกเขาก็อาจจะไม่มีโอกาสที่จะได้ออกไปจากที่นี่อีกแล้ว

"ตกลง" เซียวหลันกล่าว "ข้าจะลองดูอีกครั้ง"

นางวางมือลงบนหน้าอกของหลี่หยาง แล้วรวบรวมพลังแห่งแสงทั้งหมดที่อยู่ในตัว ปล่อยให้มันไหลเวียนเข้าสู่ร่างกายของเขาอย่างช้าๆ พลังทั้งสองเริ่มหลอมรวมกัน เกิดเป็นกระแสพลังที่อบอุ่นและแข็งแกร่งอย่างน่าประหลาดใจ

ในขณะนั้นเอง... เซียวหลันก็ได้เห็นภาพบางอย่างที่ฉายซ้อนขึ้นมาในหัว เป็นภาพการฝึกฝนของหลี่หยางในวัยเด็ก ภาพที่เขาพยายามควบคุมพลังอัคคีที่รุนแรงและป่าเถื่อน และภาพสุดท้าย... คือภาพของเขาที่ล้มลงในเปลวเพลิงที่กำลังโหมกระหน่ำ

"อ๊ากกก!" หลี่หยางกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด พลังในตัวของเขาเริ่มปั่นป่วนอย่างรุนแรง พลังอัคคีเริ่มพุ่งออกมาจากร่างกายของเขาและเผาผลาญทุกสิ่งทุกอย่างในห้อง

"หลี่หยาง! ท่านต้องควบคุมมัน!" เซียวหลันตะโกนสุดเสียง

หลี่หยางพยายามอย่างหนักที่จะควบคุมพลังในตัวเขา แต่ความเจ็บปวดจากอดีตกลับทำให้เขาไม่อาจควบคุมมันได้ เขาปล่อยให้ความแค้นและความโกรธเข้าครอบงำจิตใจของเขา

เซียวหลันตระหนักได้ว่านางไม่สามารถทำอะไรได้อีกแล้ว นอกจากยอมให้เขาล้มลงในห้วงแห่งความแค้น นางจึงหยุดส่งพลังไปให้เขาในทันที และนั่นก็ทำให้หลี่หยางกลับมาอยู่ในสภาวะปกติอีกครั้ง

"ข้า... ขอโทษ" หลี่หยางกล่าวเสียงแผ่ว "ข้าควบคุมมันไม่ได้"

เซียวหลันเดินเข้าไปกอดเขาอย่างแน่น "ไม่เป็นไร... ข้าเข้าใจ" นางกล่าว "เราจะลองใหม่"

ในครั้งที่สอง... เซียวหลันเริ่มส่งพลังแห่งแสงเข้าไปในตัวของหลี่หยางอีกครั้ง แต่คราวนี้... นางไม่ได้เพียงแค่ส่งพลังให้เขา แต่นางได้เชื่อมโยงจิตใจของเธอกับเขา ทำให้พวกเขาสามารถสื่อสารกันได้โดยไม่ต้องใช้คำพูด

"ข้าจะอยู่เคียงข้างท่านเสมอ" เซียวหลันกล่าวในห้วงความคิด "ท่านไม่ได้อยู่คนเดียวแล้ว"

คำพูดของเซียวหลันราวกับแสงสว่างที่ส่องเข้าไปในจิตใจอันมืดมิดของหลี่หยาง เขาเริ่มควบคุมพลังในตัวเขาได้อีกครั้ง พลังอัคคีที่เคยรุนแรงและป่าเถื่อน บัดนี้กลับกลายเป็นพลังที่สงบและบริสุทธิ์

เซียวหลันและหลี่หยางมองหน้ากันด้วยความรู้สึกที่อบอุ่นในหัวใจ พลังของพวกเขาหลอมรวมกันเป็นหนึ่งเดียว และนั่นก็ทำให้พวกเขาแข็งแกร่งขึ้นอย่างน่าประหลาดใจ

ในขณะนั้นเอง... ประตูห้องก็ถูกเปิดออกอีกครั้ง เฉินเหวินยืนอยู่ตรงหน้าพวกเขาด้วยสีหน้าเคร่งเครียด "ในที่สุด... พวกเจ้าก็เปิดเผยพลังที่แท้จริงของตัวเองออกมา"

เซียวหลันและหลี่หยางไม่หวาดกลัวอีกต่อไปแล้ว พวกเขาตระหนักได้ว่าพวกเขาไม่ได้เป็นเพียงหมากในเกมของใคร แต่พวกเขาคือผู้ที่จะต้องเลือกเส้นทางของตนเอง และตอนนี้... พวกเขาก็ได้เลือกแล้ว