มธุรสวาทเจ้าสำนัก

บทที่ 12

ประตูวังหลวงที่โอ่อ่าปิดลงเบื้องหลังเซียวหลันราวกับประตูนรกที่กำลังกักขังนางไว้ภายใน นางถูกพาตัวมายังตำหนักแห่งหนึ่งที่เงียบสงบและงดงามราวกับภาพวาด แต่ความงดงามนั้นกลับทำให้เซียวหลันรู้สึกเหมือนกำลังถูกขังอยู่ในกรงทอง

หลี่หยางถูกนำตัวไปรักษาในห้องที่หรูหราที่สุด มีหมอหลวงชั้นนำจำนวนมากคอยให้การดูแลอย่างใกล้ชิด เซียวหลันได้รับอนุญาตให้เฝ้าดูอาการของเขาได้ แต่สิ่งที่นางทำได้มีเพียงแค่นั่งมองเขาด้วยความรู้สึกหมดหนทาง เพราะนางเองก็ไม่อาจใช้พลังของตนเพื่อรักษาเขาได้อีกแล้ว

"ไม่ต้องกังวลไปหรอก" เสียงของเฉินเหวินดังขึ้นจากด้านหลัง "หากมันยังมีลมหายใจ... ข้าก็มีวิธีที่จะช่วยให้มันรอดได้"

เซียวหลันหันไปมองเขาด้วยสายตาที่เย็นชา "ท่านต้องการอะไร"

"ข้าต้องการให้เจ้าพักผ่อน" เฉินเหวินตอบ "เจ้าก็บาดเจ็บไม่น้อยจากการต่อสู้เมื่อคืน"

เซียวหลันส่ายหน้า "ข้าจะไม่พักจนกว่าหลี่หยางจะปลอดภัย"

เฉินเหวินหัวเราะเบาๆ "เจ้าช่างเป็นคนรักที่ซื่อตรงนัก... แต่มันก็ช่วยให้ข้าเข้าใจแล้วว่า เหตุใดคนเช่นมันจึงยอมทำทุกอย่างเพื่อปกป้องเจ้า"

คำพูดของเขาทำให้เซียวหลันรู้สึกเจ็บปวด นางมองไปยังหลี่หยางที่นอนนิ่งอยู่บนเตียง นางรู้ดีว่าเขาทำทุกอย่างเพื่อปกป้องนาง และนางก็พร้อมที่จะทำทุกอย่างเพื่อเขาเช่นกัน

"ข้าจะกลับมาพรุ่งนี้" เฉินเหวินกล่าว ก่อนจะเดินจากไป ทิ้งให้เซียวหลันอยู่กับความเงียบงันและความหวาดกลัวที่กัดกินจิตใจ

หลายวันต่อมา... เซียวหลันใช้เวลาทั้งหมดไปกับการเฝ้าดูอาการของหลี่หยาง นางไม่กินไม่นอน จนใบหน้าของนางซีดเซียวลงไปมาก แต่ความพยายามของนางก็ไม่เป็นผล หลี่หยางยังคงอยู่ในอาการโคม่า และดูเหมือนว่าอาการของเขาจะไม่มีทางดีขึ้นเลย

จนกระทั่งคืนหนึ่ง... ท่านปรมาจารย์ของหลี่หยางก็ปรากฏตัวขึ้นที่หน้าตำหนักอย่างเงียบงัน

"ท่านอาจารย์!" เซียวหลันอุทานด้วยความตกใจ "ท่านมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร"

"ข้าสัมผัสได้ถึงพลังที่ปั่นป่วนของหลี่หยาง" ท่านปรมาจารย์ตอบ "และก็รู้ว่าคงมีเพียงเจ้าเท่านั้นที่จะช่วยมันได้"

"แต่ข้า... ไม่มีพลังพอที่จะรักษาเขาได้แล้ว" เซียวหลันกล่าวด้วยความรู้สึกหมดหนทาง

"เจ้าเข้าใจผิดแล้ว" ท่านปรมาจารย์กล่าว "พลังของเจ้าไม่ใช่แค่พลังในการรักษา... แต่มันคือพลังในการฟื้นฟู"

คำพูดของท่านปรมาจารย์ทำให้เซียวหลันสับสน "พลังในการฟื้นฟูหรือ"

"ใช่" ท่านปรมาจารย์ตอบ "เจ้าสามารถใช้พลังของเจ้าเพื่อปลุกพลังที่ซ่อนเร้นในตัวหลี่หยางให้ตื่นขึ้นได้... และเมื่อถึงตอนนั้น พลังที่แท้จริงของเขาก็จะช่วยเยียวยาตัวเขาเอง"

เซียวหลันมองเขาด้วยความไม่เชื่อ "ทำเช่นนั้นได้จริงหรือ"

"เจ้าต้องลอง" ท่านปรมาจารย์กล่าว "นี่อาจจะเป็นโอกาสเดียวที่เจ้าจะช่วยมันได้"

เซียวหลันไม่ลังเลอีกต่อไป นางวางมือลงบนหน้าอกของหลี่หยาง แล้วรวบรวมพลังทั้งหมดที่มีอยู่ในตัว ปล่อยให้มันไหลเวียนเข้าสู่ร่างกายของเขา พลังแห่งแสงและพลังแห่งความบริสุทธิ์ของนางเข้าสู่ร่างของหลี่หยาง และปลุกพลังอัคคีที่ซ่อนเร้นในตัวเขาให้ตื่นขึ้นอย่างช้าๆ

ทันใดนั้น... ร่างของหลี่หยางก็ส่องประกายแสงสีแดงออกมาอย่างเจิดจ้า พลังอัคคีที่เคยเย็นชากลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง เซียวหลันรู้สึกได้ถึงกระแสพลังที่แข็งแกร่งอย่างน่าประหลาดที่ไหลเวียนในตัวเขา บาดแผลที่เคยบาดลึกค่อยๆ สมานตัวเข้าหากันอย่างรวดเร็ว

"พลังที่แท้จริงของเขา... กลับมาแล้ว" ท่านปรมาจารย์พึมพำด้วยความโล่งอก

เซียวหลันถอยออกมาด้วยความเหนื่อยล้า แต่ในใจของนางกลับเต็มไปด้วยความรู้สึกยินดี หลี่หยางพ้นขีดอันตรายแล้ว

ในขณะที่เซียวหลันกำลังจะล้มลงด้วยความเหน็ดเหนื่อยเฉินเหวินก็ปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง เขามองดูหลี่หยางที่กำลังฟื้นตัวอย่างรวดเร็วด้วยสายตาที่ยากจะคาดเดา

"ในที่สุดเจ้าก็เปิดเผยพลังที่แท้จริงของเจ้าออกมา" เฉินเหวินกล่าว "น่าสนใจนัก..."

คำพูดของเขาทำให้เซียวหลันรู้สึกหนาวไปถึงกระดูก นางตระหนักได้ว่านางเพิ่งจะตกหลุมพรางของเฉินเหวินเสียแล้ว... เขารอให้นางใช้พลังที่แท้จริงของนาง เพื่อให้เขาสามารถยืนยันได้ว่านางคือใครกันแน่ และตอนนี้เขาก็ได้คำตอบแล้ว

เฉินเหวินหัวเราะเบาๆ "ยินดีต้อนรับสู่กรงขังของข้า... เซียวหลัน"

คำพูดของเขาดังก้องอยู่ในหัวของเซียวหลัน ราวกับเสียงก้องจากก้นบึ้งของขุมนรก นางตระหนักได้ว่านางเพิ่งจะก้าวเข้าสู่กับดักที่ไม่มีวันจะออกไปได้... ตราบใดที่ยังอยู่ในวังแห่งนี้ นางก็จะไม่มีวันเป็นอิสระ