มธุรสวาทเจ้าสำนัก

บทที่ 9

ท้องฟ้าเหนือเมืองหลวงถูกปกคลุมด้วยกลุ่มควันสีดำหนาทึบ เสียงกรีดร้องของผู้คนปะปนกับเสียงเพลิงที่โหมกระหน่ำ เมืองที่เคยสงบสุขบัดนี้กลายเป็นสมรภูมิรบ กลุ่มคนในชุดคลุมสีดำผู้ใช้พลังอัคคีต้องห้ามกำลังทำลายทุกสิ่งที่ขวางหน้าด้วยพลังที่รุนแรงและป่าเถื่อน

เซียวหลันและหลี่หยางควบม้าเข้ามาในเมืองด้วยความรวดเร็ว พวกเขารู้สึกได้ถึงความร้อนระอุของเปลวเพลิงและสัมผัสได้ถึงกลิ่นคาวเลือดที่คละคลุ้งไปทั่วบริเวณ

"นี่มัน... บ้าไปแล้ว" เซียวหลันอุทานด้วยความตกใจ เมื่อเห็นบ้านเรือนที่เคยสวยงามกลายเป็นซากปรักหักพัง ผู้คนล้มตายเกลื่อนถนน

"พวกมันต้องการให้เราปรากฏตัว" หลี่หยางกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา เขากำกระบี่ในมือแน่น

ในขณะนั้นเอง พวกเขาก็เห็นกลุ่มคนชุดดำกลุ่มหนึ่งกำลังล้อมชายชราผู้หนึ่งไว้ เซียวหลันจำได้ว่าชายชราผู้นั้นเป็นเจ้าของร้านสมุนไพรที่เธอเคยไปซื้อยาเมื่อครั้งแรกที่มาถึงเมืองหลี่เฉิง

"ปล่อยเขาไป!" เซียวหลันตะโกนสุดเสียง

กลุ่มคนชุดดำหันมามองนางด้วยสายตาที่ดูแคลน "เจ้าเป็นใคร"

"ข้าคือหมอ" เซียวหลันตอบอย่างมั่นใจ "และข้าจะรักษาทุกคนที่พวกเจ้าทำร้าย"

"ฮ่าๆๆๆ" ชายชุดดำหัวเราะเยาะ "น่าสนใจนัก... แต่เจ้าคิดว่ายาของเจ้าจะรักษาพลังอัคคีของพวกเราได้งั้นหรือ"

ทันทีที่พูดจบ ชายชุดดำก็ใช้พลังอัคคีโจมตีไปยังชายชราหมายจะสังหารให้ตาย แต่ในชั่วพริบตา หลี่หยางก็พุ่งเข้ามารับการโจมตีนั้นไว้ เขาใช้กระบี่ฟันเข้าใส่พลังอัคคีนั้นอย่างรวดเร็ว ทำให้เปลวเพลิงแตกกระจายออกไปในอากาศ

"พลังอัคคีที่บริสุทธิ์... เจ้าคือผู้สืบทอดที่รอดชีวิต" ชายชุดดำกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง "ในที่สุดข้าก็เจอตัวเจ้า"

หลี่หยางไม่ตอบ เขายืนอยู่เบื้องหน้าเซียวหลันเพื่อปกป้องนาง เขาตระหนักดีว่าการต่อสู้ครั้งนี้จะเป็นการต่อสู้ที่ดุเดือดที่สุดเท่าที่เขาเคยเผชิญมา

"ไปซะ" หลี่หยางหันมาบอกเซียวหลัน "ที่นี่เป็นที่ของข้า"

"ไม่ได้!" เซียวหลันปฏิเสธ "ท่านอาจารย์บอกว่าข้าสามารถใช้พลังของข้าเพื่อรักษาท่านได้"

ในขณะที่ทั้งสองกำลังโต้เถียงกันอยู่นั้น กลุ่มคนชุดดำก็เริ่มโจมตีพวกเขาพร้อมกัน หลี่หยางใช้กระบี่ป้องกันการโจมตีอย่างรวดเร็ว เขารับมือการโจมตีของคนเหล่านั้นได้อย่างไม่ยากเย็นนัก

เซียวหลันรู้ดีว่านางไม่สามารถยืนดูอยู่เฉยๆ ได้อีกต่อไปแล้ว นางร่ายพลังแห่งแสงออกมาจากฝ่ามือของนาง พลังแสงสีขาวนวลสาดส่องไปทั่วบริเวณ ทำให้ผู้คนในเมืองรู้สึกถึงความอบอุ่นและปลอดภัย

นางใช้พลังแห่งแสงรักษาบาดแผลที่เกิดจากการโจมตีของศัตรู ทำให้ชาวบ้านและทหารที่ได้รับบาดเจ็บรู้สึกดีขึ้นอย่างรวดเร็ว

"พลังแห่งแสง!" ชายชุดดำอุทานด้วยความตกใจ "เป็นไปไม่ได้!"

พวกมันไม่สนใจหลี่หยางอีกต่อไป แต่พุ่งเข้าโจมตีเซียวหลันแทน หลี่หยางรีบพุ่งเข้ามาปกป้องนางอย่างรวดเร็ว เขาใช้กระบี่ฟันเข้าใส่ชายชุดดำอย่างดุเดือด

"อย่าแตะต้องนาง!" หลี่หยางตะโกนด้วยความโกรธเกรี้ยว

การต่อสู้ดำเนินไปอย่างดุเดือด หลี่หยางใช้กระบี่ฟันเข้าใส่ศัตรูอย่างไม่หยุดยั้ง ในขณะที่เซียวหลันก็ใช้พลังแห่งแสงรักษาผู้คนที่บาดเจ็บ การต่อสู้ดำเนินไปจนกระทั่ง... เสียงกระบี่เล่มหนึ่งฟันเข้ากลางแผ่นหลังของหลี่หยาง เขาเซถอยหลังไปหลายก้าว เลือดสีแดงสดไหลซึมออกมาจากบาดแผล

"หลี่หยาง!" เซียวหลันอุทานด้วยความตกใจ นางรีบวิ่งเข้าไปหาเขา

"อย่าเข้ามา!" หลี่หยางตะโกนเสียงแผ่ว แต่ไม่ทันการ... ชายชุดดำอีกคนก็ใช้พลังอัคคีโจมตีเข้าใส่เซียวหลันเต็มแรง

ในชั่วพริบตา... ร่างสูงของหลี่หยางก็พุ่งเข้ามาบังการโจมตีนั้นไว้ เขาใช้พลังอัคคีที่เหลือทั้งหมดในตัวเพื่อป้องกันการโจมตีนี้ แต่พลังของศัตรูก็แข็งแกร่งเกินกว่าที่เขาจะรับไหว เขาถูกผลักกระเด็นออกไปไกล ร่างของเขากระแทกกับกำแพงอย่างแรง

"หลี่หยาง!" เซียวหลันตะโกนสุดเสียง นางวิ่งเข้าไปหาเขาด้วยความร้อนรน

หลี่หยางล้มลงกับพื้น เลือดไหลออกจากปากของเขา บาดแผลบนตัวเขาบาดเจ็บสาหัสยิ่งกว่าทุกครั้ง

"ไม่เป็นไรนะ..." เซียวหลันกล่าวเสียงสั่นเครือ นางใช้พลังแห่งแสงรักษาเขาอย่างเต็มที่ แต่นางกลับรู้สึกว่าพลังของเธอยังไม่เพียงพอที่จะรักษาเขาให้หายขาดได้

ในขณะนั้นเอง หัวใจของเซียวหลันก็เต็มไปด้วยความเจ็บปวดและความแค้น นางมองไปยังกลุ่มคนที่ทำร้ายหลี่หยาง และดวงตาของนางก็เปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ พลังงานบางอย่างที่รุนแรงและป่าเถื่อนไหลเวียนเข้าสู่ร่างกายของนางอย่างบ้าคลั่ง

"ข้าจะฆ่าพวกเจ้า!" เซียวหลันตะโกนด้วยความโกรธ พลังแห่งแสงที่เคยบริสุทธิ์บัดนี้ได้แปรเปลี่ยนเป็นพลังแห่งการทำลายล้าง...