เมื่อเคธี่ไม่มีรองเท้าแก้ว

บทที่ 2 ออกจากป่ามิสทรี (2/2)

เคธี่สังเกตว่าตอนนี้แสงสีรุ้งของเฟย์ลดลงไปอย่างชัดเจน เฟย์บอกว่าประกายแสงของเธอแสดงพลังเวทและพลังงานของเธอ ซึ่งตอนนี้เหลือน้อยลงเต็มที

เคธี่จึงแบ่งเบอร์รี่กับเฟย์กินกันคนละคำ

แม้เคธี่จะยังคงง่วง และปวดเมื่อยตัวอยู่บ้างก็ตาม แต่เบอร์รี่เพียงคำเดียวก็ทำให้ความเหน็ดเหนื่อยของเคธี่หายไปเกือบหมด

เคธี่กับเฟย์เดินทางกันต่อ ไม่นานเคธี่ก็รู้สึกว่าอากาศอุ่นขึ้น ต้นไม้ดูเล็ก บางตาลง และเฟย์ก็หยุดบิน

“ฉันส่งเธอที่ตรงนี้แล้วกันนะ ที่ป่านี้มีพลังเวทของฉันวนเวียนอยู่เยอะ ฉันอยู่ที่นี่ฟื้นฟูได้เร็วกว่า แล้วเดี๋ยวอีกสองอาทิตย์ฉันจะกลับไปหาเธอเอง” เฟย์บอกเคธี่ “เธอเดินเข้าหมู่บ้านไปอีกนิดหนึ่ง เธอจะเจอคฤหาสน์หลังใหญ่ นั่นล่ะบ้านของเธอ”

“ได้ งั้นเดี๋ยวเจอกัน” เคธี่ง่วงจนตาจะปิดอยู่แล้วตอนบอกลาเฟย์ แม้เธอจะไม่อยากไปต่อตัวคนเดียว แต่เฟย์ก็แทบจะหายไปทันทีที่เธอพูดจบ โดยไม่รอคำตอบของเคธี่

เมื่อเคธี่ถึงคฤหาสน์ ฟ้าก็เริ่มสว่างแล้ว เคธี่ง่วงจนพร้อมนอนอยู่ตรงหน้าประตูรั้ว แต่ชายสองคนที่เฝ้าประตูไม่อนุญาตให้เธอทำแบบนั้น เมื่อพวกเขาเห็นเคธี่ พวกเขาก็แบ่งหน้าที่ให้คนหนึ่งพยุงเธอเข้าไปในคฤหาสน์ เมื่อเปิดประตูเข้าไป ทุกคนก็หันมาหาเธอเป็นตาเดียว

“คุณหนูหายไปไหนมาคะ”

“เกิดอะไรขึ้นเหรอคะ”

“นายหญิงเป็นห่วงคุณหนูมากเลยนะคะ”

เคธี่ง่วงจนเบลอ พอเธอโดนรัวคำถาม เธอจึงได้แต่ปล่อยมันทะลุหูออกไป และผู้หญิงคนหนึ่งก็เดินลงมาจากบันได และตรงมาหาเธอ

“เอล่าเหรอ” เคธี่ทักด้วยเสียงฉงน

“เอล่า? ใครคือเอล่า แล้วทำไมถึงเลอะเทอะขนาดนี้ เป็นอะไรหรือเปล่า” หญิงคนนั้นถามด้วยน้ำเสียงโมโหและเป็นห่วง เธอจับเคธี่หมุนรอบตัว เพื่อดูว่าเธอบาดเจ็บตรงไหนไหม เมื่อเธอเห็นว่าเคธี่ไม่ได้เป็นอะไร เพียงแค่ดูเละเทะไปด้วยคราบดิน และตัวเย็นชื้น เธอก็ถามต่อ “แล้วใส่เสื้อผ้าอะไรมา สรุปหายไปไหนทั้งคืน ทำไมถึงกลับมาสภาพแบบนี้”

เคธี่ไม่รู้จะตอบว่าอย่างไรดี ตอนนี้สมองเธอเกือบจะหยุดทำงานอยู่แล้ว เคธี่ค่อนข้างมั่นใจว่าสภาพของเธอสะบักสะบอมมาก และมันคงมากพอที่จะทำแผนต่อไปนี้ได้อย่างแนบเนียน เคธี่ปล่อยตัวลง และแกล้งเป็นลม

“เคธี่ ลูก ลูกเป็นอะไร เคธี่” เสียงหญิงคนนั้นเรียกเธอด้วยน้ำเสียงตกใจ

______________________________________________________________________________________

จุ๊กกรู้ จุ๊กกรู้

เสียงนกปลุกเคธี่ให้ตื่นขึ้น เธออดหงุดหงิดไม่ได้ เพราะเธอยังรู้สึกนอนไม่พอ เคธี่พยายามหลับตาฝืนนอนต่อ เธออยากนอนอยู่บนเตียงที่นุ่มกำลังดีนี้ต่อไป แต่เสียงนกร้องก็ไม่ยอมแพ้เธอเช่นกัน สุดท้ายเคธี่ก็ยอมลืมตาตื่นขึ้นมา

เคธี่อึ้งเล็กน้อยกับห้องนอน เพราะตอนที่เธอแกล้งเป็นลมไป เมื่อเธอถูกพามาที่เตียง เธอก็หลับไปเลยจริงๆ ทำให้เธอไม่ได้เห็นว่าห้องนอนที่เธออยู่ดูหรูหราขนาดไหน มีผ้าม่านลายลูกไม้ประดับอยู่ขอบเตียงเธอ บนเพดานมีโคมไฟระย้าสวยงาม ที่พื้นมีพรมขนสั้นผืนใหญ่ลายดอกไม้วางอยู่ ตรงโต๊ะริมห้องมีดอกไม้จริงประดับ มันส่งกลิ่นหอมอ่อนๆ ไปทั่วห้อง

ผู้หญิงคนหนึ่งกำลังนอนฟุบอยู่ข้างเตียงของเธอ เธอคือคนเดียวกับที่เคธี่ทักว่าเป็นเอล่า ซึ่งตอนนี้เคธี่ค่อนข้างมั่นใจแล้วว่าผู้หญิงคนนี้คือแม่ของเอล่าอย่างแน่นอน เพราะรูปลักษณ์ของทั้งคู่เหมือนกันราวกับฝาแฝด ทั้งคู่สวยเด่นสะดุดตา ผิวขาวผ่อง ผมสีทอง ดวงตาสีฟ้าดูใสซื่อ ปากเล็กจิ้มลิ้มเป็นรูปกระจับ รูปร่างผอมบางแต่มีหน้าอกได้รูป ผมเส้นบางละเอียด ต่างกันเพียงผู้หญิงตรงหน้าเคธี่มีริ้วรอยบนในหน้า แสดงถึงอายุที่เพิ่มขึ้นตามวัยในขณะที่เอล่าไม่มี

เสียงเคาะประตูดังขึ้น ผู้หญิงคนนั้นขยับตัวตื่น เคธี่รีบแกล้งหลับตาต่อ

“ขอประทานอภัยค่ะนายหญิง คุณหมอมาถึงแล้วค่ะ” สาวใช้คนหนึ่งพูดจากหน้าห้อง

“ให้เข้ามาได้” ผู้หญิงข้างเตียงบอก

“สวัสดีครับนายหญิงเอลลี่” คุณหมอก้าวเข้ามาในห้อง

“สวัสดีค่ะคุณหมอ หมอช่วยดูเคธี่อีกรอบได้ไหมคะ ตั้งแต่หมอตรวจไปเมื่อวานก็ยังไม่ฟื้นเลยค่ะ”

“ได้สิครับนายหญิง งั้นผมขออนุญาตนะครับ” คุณหมอพูดและเดินมาหาเคธี่ เขาจับชีพจรที่ข้อมือของเคธี่ “คุณหนูน่าจะใกล้ตื่นแล้วล่ะครับ หัวใจเต้นแรงเหมือนคนที่ตื่นแล้วเลยครับ”

เคธี่เกร็งใบหน้า รู้สึกว่าโดนหมอจับได้

“แล้วนายหญิงล่ะครับ วันนี้อาการเป็นอย่างไรบ้าง” คุณหมอถาม

“ก็เหมือนเดิมล่ะค่ะ แค่ก แค่ก” นายหญิงตอบ และไอออกมา

“นายหญิง” ทั้งคุณหมอ และสาวใช้ร้องพร้อมกัน จนเคธี่ลืมตาขึ้นมาดูด้วย

“ฉันไม่เป็นไร จะโวยวายกันทำไม” นายหญิงพูดพร้อมโบกมือข้างที่เพิ่งปิดปากไอไปมา

“จะไม่เป็นไรได้ยังไง นั่นเลือดเลยนะ” เคธี่ลืมตัวโพล่งออกมา

ทุกคนหันมามองเคธี่เป็นตาเดียว แต่เพียงแป๊บเดียวก็ต้องหันกลับไปมองหานายหญิงเอลลี่ เพราะหลังจากที่เอลลี่ยิ้มและเรียกชื่อเคธี่ เธอก็เป็นลมไปแทน

______________________________________________________________________________________

จากตอนแรกที่เคธี่โดนเฝ้าไข้ ตอนนี้เธอรับบทลูกกตัญญูเป็นคนเฝ้าไข้แทนแล้ว และแน่นอนว่าตอนนี้เอลลี่เป็นแม่ของเธอ เวทมนตร์ของเฟย์ทำให้เคธี่แทนเอล่า โดยที่เคธี่ยังคงเป็นตัวเอง เคธี่รู้สึกผิดนิดหน่อยที่ทุกคนต้องมาลืมเอล่าไป โดยเฉพาะเอลลี่ที่เป็นแม่แท้ๆ เคธี่จึงตั้งใจจะดูแลเธอให้ดีๆ แทนเอล่า

เคธี่รู้ว่าตอนเริ่มเรื่องเอลลี่จะป่วยตาย พ่อจึงจะหาแม่เลี้ยงมาดูแลเธอ แต่เคธี่คิดว่าถ้าเธอจะเริ่มนิยายเวอร์ชันของตัวเอง การช่วยชีวิตเอลลี่นี่ล่ะ จะเป็นความสำเร็จแรก

ขณะที่เคธี่กำลังคิดหาวิธีช่วยชีวิตเอลลี่ เอลลี่ก็ตื่นขึ้นมา เคธี่ช่วยประคองให้เธอลุกขึ้นมากินน้ำ

“เป็นอย่างไรบ้างคะ” เคธี่ถาม

“แม่ไม่เป็นไรหรอก ลูกไม่ต้องห่วงแม่หรอก” เอลลี่ตอบ

“ถ้าไม่ห่วงคุณ.. เอ่อ คุณแม่ แล้วจะให้ไปห่วงใครล่ะคะ”

“ห่วงตัวเองก่อนเถอะ”

“ทำไมต้องห่วงตัวเองล่ะคะ”

“คืนก่อนไปไหนมา ทำไมลูกกลับมาด้วยสภาพนั้น” เอลลี่พูดเสียงเข้ม

“…” เคธี่ไม่คิดว่าเอลลี่จะถามเรื่องนี้ทันทีที่เธอตื่นขึ้นมา

______________________________________________________________________________________