บทที่ 5 มื้ออาหารที่เป็นพิษ (2/2)

1113 Words

“อย่าบอกนะว่า ที่เธอชะโงกคุยอยู่ คือ…” เคธี่หวังว่ามันจะไม่ใช่เรื่องจริง “คือ โถส้วม!” เคธี่ย่นจมูก เมื่อคิดได้ว่าหน้าของเธอกำลังลอยไปลอยมาอยู่ในโถส้วม เอล่าชะโงกหน้ากลับเข้ามา “โถส้วม คืออะไรเหรอ” เอล่าถาม “คือ…” เคธี่เอามือปิดปากและพยายามกลั้นขำ “ไม่มีอะไรหรอก แค่โถใส่น้ำนั่นแหละ แต่เธอห้ามกินนะ” เคธี่ตัดสินใจไม่บอกความจริง แม้เคธี่ไม่ได้อยากให้เอล่าเข้าใจผิด แต่อดใจสนุกกับการที่เอล่ามาเล่าเรื่องต่างๆ ในมุมของเธอไม่ได้ ตั้งแต่ครั้งที่แล้วที่เอล่าเรียกมือถือว่านกเหล็ก เพราะได้ยินเสียงนกที่เคธี่ตั้งเป็นนาฬิกาปลุกแล้ว ถึงตอนนี้เคธี่ก็ยังไม่ได้แก้ความเข้าใจผิดนั้น “ฉันขอถามได้ไหมว่าคุณวิลลี่เป็นอะไรกับเคธี่เหรอ” “ก็แค่เพื่อนกัน ฉันบอกเธอไปแล้วนี่” “แค่เพื่อนเหรอคะ แต่เขาดูเป็นห่วงเคธี่มากเลยนะคะ” เอล่าพูดเสียงหงอย ซึ่งเคธี่ไม่เข้าใจว่าเอล่าจะหงอยทำไม “เขาส่งข้อความอะไรมาล่ะ” เอล่าเดินไปหยิบมือถือ และโชว์ข้อความให้เคธี่ดู เฟย์โบกไม้กายสิทธิ์ซึ่งช่วยขยายข้อความให้อ่านได้ง่ายขึ้น วิลลี่: เธอมีอะไรในใจก็บอกมาเถอะ คราวนี้ฉันเป็นห่วงเธอจริงๆ แล้วนะ เคธี่ขมวดคิ้ว เคธี่ไม่แปลกใจถ้าวิลลี่จะเป็นห่วงเธอ เพราะทั้งสองเป็นเพื่อนกันตั้งแต่อยู่บ้านเด็กกำพร้า แต่เคธี่ไม่คิดว่าวิลลี่จะพิมพ์หาเธอแบบนี้ “ฉันขอดูข้อความก่อนหน้าได้ไหม” เอล่าเลื่อนจอ เพื่อให้เคธี่เห็นข้อความ วิลลี่: เธอหายไปไหนเคธี่ เคธี่ (ตัวปลอม): ฉันไม่ได้หายไปไหนค่ะ ฉันแค่อยากอยู่คนเดียวเท่านั้นค่ะ วิลลี่: ค่ะเค่อะอะไรของเธอ แล้วอยู่คนเดียวอะไร นี่เธอโอเคไหมเนี่ย เคธี่ (ตัวปลอม): ฉันไม่เป็นไรเลยค่ะ ฉันสบายดีจริงๆ ค่ะ ฉันเพิ่งไปดูวิวที่แม่น้ำมา มันทั้งสวยและสงบ ถ้าฉันได้อยู่ที่นี่ไปตลอดก็คงดีนะคะ วิลลี่: เธอมีอะไรในใจก็บอกมาเถอะ คราวนี้ฉันเป็นห่วงเธอจริงๆ แล้วนะ “นี่เธอจะกระโดดน้ำตายเหรอเอล่า” เคธี่กุมขมับ “เอ๊ะ ฉันแค่เห็นว่าน้ำมันดูนิ่งสงบดีแค่นั้นเองค่ะ” “พิมพ์ตอบไปว่า ‘ไม่ต้องห่วงหรอก ขอ 50 เหรียญก็พอ’” “เคธี่ไม่มีเงินเหรอคะ แต่เคธี่รวยไม่ใช่เหรอ” “พิมพ์ไปเถอะหน่า” เคธี่ไม่รู้จะเริ่มอธิบายเรื่องอะไรก่อน ตั้งแต่ข้อความล้อเล่นที่ให้พิมพ์ตอบ หรือที่เอล่าเข้าใจผิดว่าเคธี่ร่ำรวย ซึ่งอย่างที่สองเคธี่ก็ไม่รู้ว่าเอล่าไปเอาความคิดนี้มาจากไหน ระหว่างที่เอล่าพิมพ์ข้อความ ภาพพอเอล่าก็ดับไป “อ้าว” เคธี่หันไปหาเฟย์ และดูนาฬิกา “ยังไม่เที่ยงคืนเลยนี่” “เวทฉันหมดแล้วน่ะ” เฟย์ยิ้มแหยๆ “ก็บอกแล้วไงว่าให้รีบคุย” “นางฟ้าเรื่องอื่นเขาจนเวทมนตร์แบบเธอไหมเนี่ย” เคธี่พ่นลมหายใจ “เอ่อ ก็ ไม่นะ” เฟย์ใช้ความคิด “มาคุยเรื่องต่อจากนี้ดีกว่า ต่อไปสตีฟก็ต้องตายงั้นเหรอ” “ก็ใช่ ไม่งั้นเธอจะโดนแม่เลี้ยงกลั่นแกล้งได้ยังไงล่ะ สตีฟรักลูกจะตาย” “แต่สตีฟดูแข็งแรงมากเลยนะ ถ้าจะป่วยตายฉันว่าไม่เมคเซนส์ เวอร์ชันที่ฉันอ่านก็ไม่เห็นบอกว่าสตีฟตายเพราะอะไร เธอรู้ใช่ไหม” “ไม่รู้สิ” เฟย์ยักไหล่ “สตีฟตายไม่แน่นอน พอฉันกับเอล่าป้องกันสาเหตุหนึ่งได้ เดี๋ยวก็จะมีสาเหตุใหม่ขึ้นมาอยู่ดี” “ป้องกันไม่ได้งั้นเหรอ” เคธี่ครุ่นคิดสักพัก “ถ้าป้องกันไม่ได้ ก็ไม่ต้องป้องกันสิ ฉันมีแผนละ แต่ต้องการให้เธอช่วย” ______________________________________________________________________________________ ที่โต๊ะอาหารเช้าของครอบครัว ทุกคนหน้าตาชื่นมื่นที่ได้กินข้าวกันอย่างพร้อมเพรียง แต่น่าจะมีแค่สตีฟเท่านั้นที่ไม่ได้ตีสีหน้า “คุณทนายจะเข้ามาวันนี้ใช่ไหม” สตีฟถามเคธี่ “ใช่ค่ะคุณพ่อ” “ฉันจะเปลี่ยนพินัยกรรมให้ทุกคนได้มรดกนะ เคธี่จะได้ 80 เปอร์เซ็นต์ ส่วนลิซซี่ได้ 10 เปอร์เซ็นต์ เดอร์ซี่และสเตซี่ได้ไปคนละ 5 เปอร์เซ็นต์นะ” ลิซซี่ยิ้มเกร็ง เธอรู้เรื่องนี้พร้อมกับเคธี่มาก่อนแล้ว แต่เดอร์ซี่ที่เพิ่งรู้กำลังหน้ามุ่ย เคธี่ไม่แปลกใจกับอาการของคนทั้งคู่ เพราะพวกเธอคงคาดหวังว่าสตีฟจะให้มรดกตามกฎหมาย ซึ่งลิซซี่ที่เป็นคู่สมรสจะได้รับมรดก 50 เปอร์เซ็นต์ แต่ถ้าคิดในมุมของเคธี่ การที่พวกเธอได้เท่านี้ก็มากพอแล้ว เพราะทรัพย์สินของเอลลี่ก็มีมากพอตัว “3 คนรวมกันแค่ 20 เปอร์เซ็นต์ เหรอคะ” เดอร์ซี่ตั้งคำถาม “ตั้ง 20 เปอร์เซ็นต์ เลยเหรอคะ” ลิซซี่พูดทับ และให้หันไปปรามเดอร์ซี่ “ฉันกับลูกต้องขอบคุณคุณนะคะสตีฟ พวกฉันไม่ได้หวังมรดกอะไรเลย” ลิซซี่ฝืนยิ้ม “ว้าว หนูได้ 5 เปอร์เซ็นต์เลยเหรอคะ” สเตซี่ส่งเสียงดีใจ “แล้วมันคือเท่าไหร่เหรอ หนูเอาไปซื้อคฤหาสน์อีกหลังได้ไหม” ลิซซี่ และเดอร์ซี่ หันมาทำตาเขียวใส่สเตซี่พร้อมกันจนเธอเงียบไป เคธี่ขำเบาๆ ออกมา “อะแฮ่ม” สตีฟกระแอมไอ ทำให้ทุกคนหันกลับมาหาเขา “เอาเป็นว่าทุกคนพอใจกันนะ” “ค่ะ” ทุกคนตอบพร้อมเพรียง เมื่อทุกคนกินอาหารเสร็จ สาวใช้ก็เอาแอปเปิลมาเสิร์ฟ มันมีทั้งแอปเปิลแดงและแอปเปิลขาวปนกัน ลิซซี่หยิบชิ้นที่เป็นสีแดงป้อนสตีฟ ส่วนสเตซี่กับเดอร์ซี่หยิบชิ้นสีขาวไปทาน “ฉันกินชิ้นสีแดงไม่ได้เหรอ มันน่ากินออก” สเตซี่บ่นอุบอิบ “งั้นก็กินชิ้นนี้ให้หมดก่อน” เดอร์ซี่พูดเบาๆ ทันทีที่สตีฟกลืนแอปเปิล เขาจับที่คอตัวเอง แค่ก แค่ก สตีฟไอแบบคนหายใจไม่ออก เขาลุกขึ้นและดิ้นรนอย่างทรมาน เคธี่ตกใจกับเหตุการณ์ตรงหน้า “คุณเป็นอะไรคะ” ลิซซี่เสียงแหลม “กรี๊ดดด”เดอร์ซี่กับสเตซี่ประสานเสียง สตีฟล้มตึงไปกับพื้น ______________________________________________________________________________________

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more