ตรวนรักสองสามี

ตอนที่5

“แก้วขอร้อง….อืออออ” เธอต้องกลืนคำอ้อนวอนลงคอทันทีที่คนตรงหน้าไม่อยากรับฟังมัน ใบหน้าคมก้มลงไปกลางเรียวขางามที่เขาจับแยกเอาไว้

เนินเนื้อเนียนเกลี้ยงเกลาของหญิงสาววัยแรกแย้มปรากฏแก่สายตา ชายหนุ่มค่อยๆ ก้มลงไปใช้ปลายจมูกปัดเขี่ยเพื่อดอมดมกลิ่นความหอมเย้ายวน ก่อนที่ริมฝีปากร้อนจะค่อยๆ ไล่ชิมรสชาติความหอมหวานที่ยังคงบริสุทธิ์ของเธอ

“อึก อือออ” มือบางจิกผ้าปูที่นอนไว้ ริมฝีปากบางขบเม้มกันเอาไว้แน่นเพื่อกลั้นไม่ให้เสียงที่น่าอายเล็ดลอดออกไปจากปากเธอ ดวงตาทั้งสองข้างปิดแนบสนิทเพื่อที่เธอจะได้ไม่ต้องทนมองสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้า

ชายหนุ่มไม่อยากรับรู้ว่าใต้ร่างที่นอนเกร็งตัวอยู่นั้นจะรู้สึกอย่างไร ยิ่งเขาเห็นเธออ้อนวอนหรือแสดงความอ่อนแอออกมาให้เห็นมันยิ่งทำให้เขาอยากครอบครองเธอมากยิ่งขึ้น

“กรี๊ดดด” ริมฝีปากที่เม้มเอาไว้ต้องแยกออกจากกันทันทีที่จุดอ่อนไหวเม็ดเล็กใจกลางกายของเธอโดนคนใจร้ายกัดจนน้ำตาเธอไหลออกมา

ความรู้สึกหลากหลายที่ถาโถมเข้ามาในครั้งเดียวมันยากเกินที่เธอจะรับมือไหว เขาทั้งทำให้เธอรู้สึกสั่นไหวในช่องท้อง ทำให้เธอได้รู้สึกกับความเสียววาบและสอนให้เธอได้รู้จักกับความเจ็บปวด ก่อนจะปลอบประโลมเธออย่างแผ่วเบาจนเธอเผลอเคลิ้มตามใจอีกครั้ง

หลังจากที่เขาจูบปลอบโยนความเจ็บปวดที่ก่อขึ้นแล้วร่างหนายกตัวขึ้นนั่งมองหญิงสาวที่นอนน้ำตาคลอหลับตาแน่นไม่แม้แต่จะลืมตาขึ้นมามองเขาสักครั้ง

“หึ จำสัมผัสต่อไปเอาไว้ให้ดีๆ ละ” มือหนาปลดกระดุมรูดซิปกางเกงลงก่อนจะจับเอาท่อนเอ็นอวบที่อยู่ภายในออกมา

“จับแล้วจำเอาไว้ว่ามันคือเจ้าของร่องเธอ” เขาคว้ามือบางมากอบกุมรอบเอ็นอุ่น มือหนาทาบทับมือเธอเอาไว้บังคับให้เธอค่อยๆ รูดมันขึ้นลงช้าๆ ก่อนจะเร่งความเร็วขึ้น

“อ๊าส์….เธอทำให้ฉันไม่อยากทนรออีกต่อไป” แค่โดนมือนุ่มๆ ของเธอชักรูด ความอดทนตลอดหลายปีของเขาแทบจะพังทลายลงในพริบตา จนตอนนี้เขาทนมันไม่ไหวอีกต่อไป

เขาปล่อยมือออก นำเอ็นอุ่นของตนไปวางไว้บนร่องเนื้ออ่อนนุ่มของเธอก่อนจะเริ่มขยับให้ความแข็งร้อนของเขาเสียดสีกับความนุ่มอุ่นของเธอ

“อือออ” แก้วขวัญส่ายหน้ากลั้นเสียงครางน่าอายไว้ในลำคอ เธอกลั้นความรู้สึกเสียดเสียวที่ชายหนุ่มก่อเอาไว้ไม่ให้มันเผยออกมา

“อืมมม แค่ข้างนอกร่องอุ่นๆ ของเธอก็ทำให้ฉันจะเสร็จได้” ชายหนุ่มจับขาทั้งสองข้างของเธอให้แนบชิดกันในท่าที่งอเขาเธอเอาไว้ชิดอก ให้ขาทั้งสองข้างของเธอบีบรัดท่อนเอ็นที่กำลังขยับถูไถความฉ่ำแฉะตรงร่องอุ่นของเธอ

“ซี๊ดส์….อืมมม”

“อื้ออออ”

น้ำขาวขุ่นแตกพ่นเลอะหน้าท้องแบนราบของเธอในขณะเดียวกันน้ำสีใสของเธอก็แตกกระจายใส่ท่อนเนื้ออวบของเขา

หลังจากปลดปล่อยจนหมดทุกหยดแล้วชายหนุ่มขยับตัวลุกออกจากร่างบาง จับความเป็นชายเก็บกลับเข้าไปในกางเกง

เขายืนมองร่างเย้ายวนตรงหน้าครู่หนึ่งอย่างคิดเสียดาย อย่างที่เธอบอกเขาเพราะตอนนี้เธอยังเด็ก เขาจึงต้องหยุดตัวเองเอาไว้แค่นี้ และเพราะเธอความอดทนที่เขามีต่อเด็กคนนี้เริ่มลดน้อยลงเขาจึงยอมปล่อยให้เธอไปอยู่ไกลตัว เขาจะรอให้เวลานั้นมาถึง เวลาที่เธอโตพอที่จะสามารถเป็นของเขาได้เต็มตัว

“จำไว้นะแก้วขวัญ เธอเป็นของฉัน”

“เป็นของราชันย์ตั้งแต่วันนั้นที่ฉันเก็บเธอมา” พูดจบร่างหนาก็หนีหายออกจากห้องไปด้วยทางเดิมที่เขาเข้ามา ทิ้งให้เด็กสาวนอนร้องไห้ ปล่อยให้น้ำตาเยียวยาจิตใจที่บอบช้ำเพราะฝีมือของคนที่อ้างตนว่าเป็นเจ้าของชีวิตเธอ

เวลาล่วงเลยเกือบสามเดือนหลังจากนั้น ในที่สุดวันที่หญิงสาวต้องเดินทางก็มาถึง เธอเดินทางมายังสนามบินพร้อมกับบิดา มารดา และคุณป้าจอมขวัญ เพียงเท่านั้นโดยที่ไร้วี่แววของสองพี่น้อง คนหนึ่งเธอไม่คิดว่าเขาจะมาส่งเธออยู่แล้ว ส่วนอีกคนตอนนี้ยังคงโกรธเธออยู่เพราะเธอไม่ยอมบอกเขาว่าไปเรียนต่อที่ไหน บวกกับที่เธอไปขอร้องป้าจอมขวัญให้สั่งห้ามไม่ให้ชายหนุ่มตามเธอไป

แต่ราเชนทร์ก็ยังคงตามตื๊อขอไปเรียนต่อกับเธอจนกระทั่งเธอบอกเขาว่าอยากใช้ชีวิตเป็นของตัวเองสักครั้ง ขอให้เขายอมปล่อยให้เธอได้ไปใช้ชีวิตคนเดียวอย่างมีอิสระจนกว่าจะเรียนจบ เธออยากมีอิสระโดยไม่ต้องถูกเขาหรือพี่ชายของเขาผูกมัดไว้สักครั้งในชีวิต

ราเชนทร์ยอมปล่อยให้เธอไปแต่โดยดีเพราะยิ่งเขาดึงดันจะไปคงทำให้เธอหนักใจมากยิ่งขึ้น โดยมีข้อแลกเปลี่ยนว่าเมื่อเธอเรียนจบกลับมาจะต้องพิจารณาเรื่องแต่งงานกับเขาทันที และตั้งแต่วันนั้นดูเหมือนว่าราเชนทร์จะงอนเธอกระทั่งวันนี้เขาก็ยังไม่ตามมาส่งหรือแม้แต่บอกลา

แก้วขวัญนั่งเหม่อมองก้อนเมฆที่ลอยอยู่นอกหน้าต่างของเครื่องบินที่ลอยลำอยู่ในอากาศซึ่งเลยผ่านประเทศไทยมาหลายชั่วโมงแล้ว

เธอไม่รู้ว่าอิสระที่เธอต้องการมันเป็นอย่างไร แม้เธอจะไม่สามารถมีมันได้ตลอดชีวิต แต่อย่างน้อยเวลาเหล่านั้นเธอก็จะขอใช้มันให้คุ้ม