ตอนที่ 8
1105 Words
“อ่อ อีกเรื่องครับ ไอ้ช้างมันฟ้องคุณรามเรื่องที่คุณปรินซ์ชอบหนีงาน ตอนนี้คุณรามเลยบังคับให้มาทำงานอาทิตย์ละห้าวันเลยครับ”กระทิงจัดการหาที่นั่งแล้วเล่าเรื่องทางเกาะฝั่งโน่นที่เขาไปสอบถามจากผู้เป็นน้องชายอย่างคชาให้เจ้านายเขาได้รับรู้ข่าวสาร นอกจากเรื่องนี้แล้วกระทิงยังเล่าอีกหลายๆเรื่องให้ราชันย์ได้รับฟัง เพื่อที่เจ้านายเขาจะได้อัปเดทข่าวสารตลอดเวลา
“ว่าแต่นายจะกลับเกาะซันมูนวันไหนครับ ผมจะได้แจ้งคุณจอมถูก”
“พรุ่งนี้เช้า”ราชันย์ต้องคำถามที่เขาเห็นว่าสำคัญหลังจากที่ฟังเรื่องเล่าข่าวสารต่างๆจากกระทิง บางทีเขาก็แอบคิดสงสัยว่ากระทิงไปรับรู้เรื่องราวมากมายพวกนี้มาได้ยังไงทั้งๆที่อยู่บนเกาะรังนกกับเขาแทบจะตลอดเวลา
“ผมจะรีบเตรียมเรือไว้แต่เช้าตรู่เลยครับ”กระทิงหันหลังเดินจากไปด้วยความดีใจ ในที่สุดเขาจะได้กลับไปเห็นแสงสีสักที หลังจากที่ตามเจ้านายมาปลีกตัวจำศีลอยู่ที่เกาะรังนกเป็นเดือนๆ
“ได้กลับเกาะซันมูนแล้วโว้ยยยย”ราชันย์ได้แต่ยืนมองนิ่งๆกับลูกน้องของตนที่ดูเหมือนจะดีใจจนเกินกว่าเหตุ
ราชันย์ออกจากเกาะรังนกเพื่อเดินทางกลับไปยังเกาะวันมูนตั้งแต่เช้าตรู่ แต่ก่อนที่เขาจะกลับบ้านไปหามารดาก็แวะยังที่หนึ่งก่อน เพื่อมาหาใครบางคน
“พี่เคย์หยุดจูบน้องควีนแล้วไปช่วยพี่ไคล์อาบน้ำให้ลูกเลยค่ะ”เสียงหวานเอ่ยดุสามี ที่เอาแต่คลอเคลียเธอตั้งแต่ตื่น ปล่อยให้สามีอีกคนวิ่งไล่จับลูกชายตัวแสบในวัยสามขวบทั้งสองคนเข้าห้องน้ำ
“ลูกแค่สองคนไอ้ไคล์มันเอาอยู่ อยู่แล้วค่ะหนูไม่ต้องห่วง ส่วนเรามาปั๊มลูกเพิ่มอีกสักคนสองคนกันดีกว่า”
“พี่เคย์ หยุดทำตัวลามกเลยนะ”ราณีจับมือปลาหมึกที่เริ่มเลื้อยเข้าไปในกางเกงเธอเอาไว้ก่อนที่มันจะเลื้อยเข้าไปลึกกว่านี้
“มึงออกห่างจากอกเมียมาช่วยกูอาบน้ำลูกเดี๋ยวนี้”ไคเลอร์ที่ทนเห็นฝาแฝดตัวเองออดอ้อนออเซาะเมียไม่ไหวจึงกระชากหัวมันให้ออกมาช่วยเขา ใช่ว่าลูกแค่สองคนเขาเลี้ยงไม่ไหว แต่เห็นมันอ้อนเมียแล้วหมั่นไส้ เขาก็อยากอ้อนเธอบ้างเหมือนกัน แต่มันปล่อยให้เขาเลี้ยงลูกอยู่คนเดียว
“ลุงคิงงง”ตัวแสบสองคนหยุดวิ่งทันทีที่หันไปเห็นชายหนุ่มมาดนิ่งยืนพิงประตูมองพวกเขาเงียบๆ
“ลุงคิงอุ้มคีย์หน่อย”
“อุ้มคิวด้วยคับลุง”สองแสบวิ่งมาเกาะขาผู้เป็นลุงยกแขนให้ชายหนุ่มย่อตัวมายกตนขึ้นไปอุ้ม
ราชันย์ย่อตัวลงอ้าแขนโอบเด็กแสบสองคนซ้ายขวาแล้วยกขึ้นอุ้มไว้ในอ้อมแขนคนละข้างพร้อมกัน
“เฮียคิงส์ หน้าโจรขนาดนี้น้องควีแทบจะจำไม่ได้ ถ้าลูกไม่วิ่งเข้าหามีหวังโดนไม้ฟาดหัวเพราะน้องควีนคิดว่าโจรบุกบ้าน
แล้วนะเนี่ย”
“ไอ้สองแสบนี่จำเฮียได้แม่นกว่าพ่อเขาอีกนะเนี่ย บางวันยังเรียกชื่อพ่อผิดคนอยู่เลย”
“หึ แค่ลูกเหรอที่จำผิด”ราชันย์ยกริมฝีปากที่เริ่มโดนหนวดเคราปกคลุมขึ้นยิ้ม เอ่ยเตือนแฝดน้องว่าไม่ใช่แค่ลูกเธอหรอกที่จำพ่อผิดคน ใครบางคนก็จำผิดจนได้ผัวสองอย่างทุกวันนี้ไง
“หยุดขุดเรื่องในอดีตน้องควีนเลยนะ ว่าแต่เฮียคิงส์เถอะหาทางกลับบ้านเจอด้วยเหรอ”
“ไม่ได้ลืม”เขาไม่ได้ลืมทางกลับบ้านสักหน่อย แต่แค่ไม่อยากคิดถึงใครบางคนจึงก้มหน้าก้มตาทำแต่งานไม่ยอมออกมาเจอโลกภายนอกสามสี่เดือนแค่นั้น
“ใครจะเชื่อ ถ้าแม่จอมไม่ขู่จะไปหาเฮียที่เกาะรังนก มีเหรอเฮียจะยอมกลับบ้านกลับช่อง”
“แล้วนี่แวะมาเพราะคิดถึงน้องควีนหรือคิดถึงหลาน”
“หลาน”เสียงเรียบเอ่ยตอบแบบไม่ต้องคิด
“ชิ คิดถึงกันมากก็อุ้มหลานไปบ้านแม่จอมด้วยเลยค่ะ น้องควีนฝากเลี้ยงลูกด้วย”
“เอานี่กระเป๋าเสื้อผ้าหลาน เอาไปเลี้ยงแก้เหงาสักวันนะไอ้คิงส์ เดี๋ยวตอนเย็นจะไปรับกลับ”เควินถือกระเป๋าเสื้อผ้ามายัดใส่มือคุณลุง บ่งบอกว่าให้เขาเอาหลานไปเลี้ยงได้ตามสบาย
“เลี้ยงให้สองวันเลยสิ”ไคเลอร์เดินเข้ามาพร้อมกับกล่องอาหารเช้ายื่นยัดใส่อีกมือเอ่ยบอกเมื่อมีคนมาเสนอตัวช่วยเลี้ยงลูก
“หึ”ราชันย์อยากจะยกนิ้วกลางให้คนที่มีสถานะเป็นน้องเขยทั้งสองคนแต่ติดที่มือเขาไม่ว่างแม้แต่ข้างเดียว รู้หรอกว่ายัดเยียดลูกให้เขาเพราะอยากใช้เวลาอยู่กับเมียสามคน จะไม่รับเลี้ยงก็ไม่ได้ หลานมันเกาะคอแน่นขนาดนี้สงสัยเบื่อพ่อพวกมัน
“ลืมหน้าพวกมันแล้วเรียกลุงว่าพ่อสิ”ราชันย์มองหน้าเด็กแสบทั้งสองก่อนจะเอ่ยบอกเสียงเรียบ
“พ่อคิง//พ่อคิงงง”สองเสียงของเด็กแสบประสานกันอย่างไว ก่อนจะหัวเราะเสียงดังเมื่อโดนคนเป็นลุงใช้หน้าที่เต็มไปด้วยหนวดฟัดเข้าที่แก้มคนละที
“หึ หึ ดีมาก อย่าไปมีเลยพ่อแบบสองคนนั้น”ราชันย์เอ่ยบอกก่อนจะอุ้มหลานทั้งสองออกไปจากบ้าน
“ไอ้คิงส์ ไอ้คนไม่มีปัญหาทำลูกเอง”เควินได้แต่ด่าไล่หลัง ขืนตามไปด่ามันต่อหน้าเดี๋ยวมันไม่เลี้ยงลูกให้เขาก็อดอ้อนเมียกันพอดี
ราชันย์เดินอุ้มหลานข้ามาในบ้านก็เจอเขากับใบหน้าแป้นแล้นของน้องชายกำลังนั่งอ้อนมารดาอยู่
“แม่จอมช่วยคุยกับพ่อรามให้หน่อสิครับ ปรินซ์ไม่อยากไปทำงานห้าวัน แค่สามวันปรินซ์ก็ทำงานเสร็จหมดแล้ว”
“ให้ไปทำงานทุกวันแบบนี้ลูกชายสุดหล่อของแม่จอมอกแตกตายกันพอดีครับ”ราชันย์ปล่อยหลานทั้งสองลงจากแขนก่อนจะเดินเข้าไปกระชากตัวน้องชายออกจากมารดาแล้วทิ้งตัวลงไปนั่งแทนที่
- Writer
