“แก้ว…อึก หนูทำยังไงดีค่ะพ่อภัทร”
“ไอ้หมาบ้าสองตัวนั่นมันร้ายกับลูกพ่อใช่ไหม”
“เขาสองคนยังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนไปเลยค่ะพ่อภัทร เฮียคิงส์กับปรินซ์ยังคงเห็นแก้วเป็นเพียงสิ่งของ ที่พวกเขาต้องแย่งชิงหรือแบ่งกันเหมือนเดิม พวกเขารักแก้วกันจริงๆเหรอคะพ่อภัทร”เธอเอ่ยคำถามที่อยากจะถามที่ไม่กล้าถามกับชายหนุ่มทั้งสองคนออกไปกับบิดา
“พวกมันรักหนูมาก มากเกินไปจนพวกมันลืมคิดไปว่าความรักของพวกมันกำลังทำร้ายลูกสาวพ่ออยู่”ณภัทรลูบหัวปลอบโยนบุตรสาวที่กำลังต้องการที่พึ่งพิง
ตลอดเวลาเจ็ดปีที่เธอไปจากเกาะนี้เป็นบททดสอบทั้งของพวกเขาสองพี่น้องและเธอ เจ็ดปีที่ผ่านมาเธอได้รู้ชัดในความรู้สึกของตัวเองที่มีต่อพวกเขาสองคนแล้วว่าไม่ใช่บุญคุณที่เธอเคยเข้าใจว่าต้องทดแทนให้แก่ราชันย์ หรือแค่เพียงความผูกพันที่เธอมีให้แก่ราเชนทร์
แต่ช่วงเวลาเหล่านั้นมันทำให้เธอได้รู้ใจตัวเองว่าเธอตกหลุมรักพวกเขาทั้งสองคนอย่างไม่รู้ตัว
