ตอนที่2
1054 Words
“ทำอะไรอยู่คะลูกสาวแม่” น้ำฟ้าเอ่ยถามบุตรสาวที่กำลังวุ่นวายอยู่กับการเตรียมอาหารเช้า
“ข้าวต้มกุ้งค่ะแม่ฟ้า” แก้วขวัญหันกลับไปส่งยิ้มพร้อมกับเอ่ยตอบกลับเสียงหวานกับหญิงสาวที่เธอรักดุจมารดาแท้ๆ
แม้เธอเป็นเด็กที่เกิดมาจากความไม่พร้อมของมารดาผู้ให้กำเนิดแต่ โชคชะตาก็ยังคงใจดีกับเด็กน้อยตาดำๆ อย่างเธอในวันนั้นที่เขาคนนั้นเก็บเธอมาจากข้างถนนจนเธอได้มีครอบครัวที่น่ารักและอบอุ่นอย่างแม่น้ำฟ้าและพ่อนภัทรจนถึงทุกวันนี้
“ให้แม่ช่วยไหมคะ”
“ไม่เป็นไรค่ะ แก้วทำเสร็จพอดี แม่ฟ้ารีบไปตามพ่อภัทรมาทานข้าวต้มร้อนๆ ดีกว่าค่ะ” เธอตอบมารดาพลางปิดเตาแก๊สและตักข้าวต้มใส่ถ้วยพร้อมเสิร์ฟ
“ข้าวต้มฝีมือลูกสาวพ่ออร่อยที่สุดเลยครับ” นภัทรเอ่ยชมฝีมือของบุตรสาวหลังจากที่ตักคำแรกเข้าปาก
“ขอบคุณค่ะพ่อภัทร”
“วันเกิดปีนี้ลูกสาวพ่ออยากได้อะไรเป็นของขวัญดีคะ” นภัทรที่ไม่รู้ว่าตนจะซื้ออะไรให้เป็นของขวัญวันเกิดบุตรสาวดีเอ่ยถาม ใช่ว่าเขาจะไม่มีเงินจะซื้อให้แต่เพราะบุตรสาวของเขาไม่เคยต้องการของขวัญวันเกิดเลยต่างหาก
“แก้วไม่อยากได้อะไรเลยค่ะ แค่มีพ่อภัทรกับแม่น้ำฟ้าก็เป็นของขวัญที่ดีที่สุดสำหรับแก้วแล้วค่ะ” นั่นคือของขวัญชิ้นที่ดีที่สุดจนเธอไม่อยากได้ของขวัญชิ้นไหนจากพวกท่านอีกแล้ว
“ได้ไงกัน พ่อหนูรวยไม่แพ้ลุงรามกับลุงเซียนของหนูเลยนะเผื่อหนูไม่รู้” ที่ต้องบอกลูกสาวแบบนี้เพราะบ้านนั้นส่งของขวัญมากำนันลูกสาวเธอทุกปีและลูกสาวเธอก็ยิ้มอย่างมีความสุขทุกครั้งที่เปิดกล่องของขวัญ โดยที่คนเป็นพ่อได้แต่หมั่นไส้พวกที่หวังจะขโมยลูกสาวเขาไปเป็นลูกสะใภ้อยู่ตลอดเวลา
“ได้ยินเสียงว่าที่พ่อตาขี้อวดดังไปถึงหน้าบ้านเลยครับ” เสียงขี้เล่นของเด็กหนุ่มดังมาแต่ไกลก่อนที่เจ้าตัวจะเดินเข้ามาถึงซะอีก
“ปากแกนี่มันเสียได้พ่อจริงๆ ไอ้ปรินซ์” อาการหวงลูกสาวกำเริบทันทีที่ได้ยินเสียงเด็กหนุ่มเรียกว่าที่พ่อตา
“เชื้อป๊าเซียนมันแรงก็งี้แหละครับอาภัทร หือออ หอมจังเลย ข้าวต้มฝีมือลูกแก้วสุดที่รักของผมใช่มั้ยครับ”
ราเชนทร์พาตัวเองมานั่งลงข้างๆ หญิงสาวพร้อมกับตักข้าวต้มใส่ถ้วยทานโดยที่ไม่ต้องรอให้เจ้าของบ้านอนุญาต เพราะเขาเข้าออกบ้านหลังนี้ประหนึ่งลูกชายเจ้าของบ้าน เขามาหมกตัวอยู่ที่นี่กับร้านขายยาดองมากกว่าอยู่บ้านตนเองจนบรรดาพ่อๆ ของเขาเริ่มจะไล่ออกจากกองมรดกแล้ว
“บ้านแกไม่มีข้าวกินหรือไง” นภัทรยังคงไม่ยอมเลิกกัดเด็กหนุ่มแม้เหตุการณ์แบบนี้จะเกิดมานับครั้งไม่ถ้วนนานเป็นปีๆ แล้วก็ตาม
“กับข้าวที่บ้านไม่น่ากินเท่ากับข้าวที่คนที่นี่ทำเลยครับ” ปากเอ่ยตอบคนสูงวัยกว่าแต่สายตาของเด็กหนุ่มกลับจ้องเด็กสาวที่นั่งข้างๆ ตาเป็นมัน
“หยุดจ้องลูกสาวฉันเลย แม่แกจะรู้เรื่องที่แกบอกว่ากับข้าวฝีมือแม่แกไม่อร่อย” นภัทรส่งสายตาคาดโทษเด็กหนุ่มที่เอาแต่จ้องลูกสาวเขาไม่วางตา
“อาภัทร ทำแบบนั้นอาจะกำพร้าลูกเขยเอานะครับ กับข้าวฝีมือแม่จอมอร่อยที่สุดในโลก แต่ผมอยากกินลูกแก้ว”
“ไอ้เด็กเวร”
“กินกับข้าวฝีมือลูกแก้วต่างหาก อานี่แก่จนหูเริ่มเพี้ยนแล้วนะครับ” ราเชนทร์รีบแถอย่างไวที่คนสูงวัยเริ่มโมโห ก่อนจะกลับมานั่งตักข้าวต้มใส่ปากหน้าระรื่นต่อ
“หน่อย ไอ้เด็กเปร…”
“พอแล้วภัทร หยุดแหย่อาภัทรได้แล้วเจ้าปรินซ์ เถียงกันมาได้ตั้งหลายปีไม่เหนื่อยกันหรือไง”
ไม่ทันที่นภัทรจะได้เอ่ยด่าเด็กหนุ่มต่อก็โดนภรรยาสุดที่รักเบรกเอาไว้จนได้แต่นั่งส่งสายตาอำมหิตไปให้ไอ้เด็กที่นั่งหน้าระรื่นแทน
“ไม่เหนื่อยจนกว่าไอ้เด็กเวรมันจะเลิกคิดมาเป็นเขยภัทร แกไม่ต้องมามุดหัวอยู่ร้านยาดองฉันแล้วไอ้ปรินซ์ ฉันไม่ให้แกเข้าร้านฉัน”
“ไม่ครับ ไม่เลิกคิดจะเป็นลูกเขยอา และก็ไม่เลิกไปมุดหัวอยู่ร้านยาดองอาด้วย”
“ปรินซ์” แก้วขวัญหันไปส่งสายตาปรามคนด้านข้างที่เริ่มจะทำให้บิดาอารมณ์ขึ้นอีกกรอบ
“จ้าาา พี่เลิกกวนตีนว่าที่พ่อตาแล้วจ้า หยุดทำหน้าดุพี่ได้แล้ว” ราเชนทร์เอ่ยเสียงอ่อนผิดกับที่ต่อล้อต่อเถียงกับคนสูงวัยลิบลับ
“หึ ไอ้ลูกหมา” นภัทรอดไม่ได้ที่จะแขวะเด็กหนุ่มที่ทำเสียงอ่อนเสียงหวานใส่บุตรสาวตน
“ว่าแต่ลูกสาวพ่อยังไม่ได้ตอบเลยว่าอยากได้อะไรเป็นของขวัญวันเกิดปีนี้ ตอบพ่อหน่อยสิพ่ออยากใช้เงิน” นภัทรเลิกสนใจเด็กหนุ่มหน้ากวนแล้วหันมาคุยกับบุตรสาวแทน
“เอ่ออ คือ…” จริงแล้วเธอก็มีสิ่งหนึ่งที่อยากจะขอบิดา
“ลูกอยากได้อะไรว่ามาเลย พ่อพร้อมจะจัดให้”
“ลูกแก้วอยากขอไปเรียนต่อต่างประเทศ”
เกร๊งงง
ช้อนในมือของชายหนุ่มทั้งสองคนหล่นลงพร้อมกันหลังจากที่ได้ยินคำขอของหญิงสาว
“ทำไมหนูถึงอยากไปเรียนต่อต่างประเทศละลูก” น้ำฟ้าเอ่ยถามบุตรสาว คนเป็นมารดาไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าบุตรสาวของตนกำลังจะห่างอกไปไกลหลายปีแบบนี้
“เอ่อ ถ้าพ่อกับแม่ไม่อนุญาตลูกแก้วไม่ไปก็ได้นะคะ” สองสามีภรรยาหันไปมองหน้ากันก่อนที่นภัทรจะจับมือบุตรสาวมาจับไว้
“พ่อกับแม่ไม่มีปัญหาถ้าหนูอยากไปเรียนต่อต่างประเทศจริงๆ ยังไงพ่อกับแม่ก็พร้อมจะสนับสนุนหนูเสมอ แม้ว่าพ่อจะต้องคิดถึงหนูมากๆ ก็ตาม”
“อึก อึก ขอบคุณมากๆ นะคะพ่อภัทรแม่ฟ้า” หญิงสาวลุกขึ้นจากเก้าอี้ไปกอดทั้งสองท่านอย่างซาบซึ้ง
- Writer
