Yüreğim yangın yeri, sende ateşi. Ne karanlık kaldı ne de külleri…
Afra gözlerini kırpıştırarak Devrim’in yüzüne bakakaldı. Yüreğindeki kırgınlıklar parça parça birikmiş ve sonunda dolup taşmıştı. Devrim’in sevgi dolu bakışlarla verdiği içsel mesajlara sertleşen ve donuklaşan bakışlarıyla engel olmaya çalıştı. Kan ağlayan yüreğinden dışarı çıkmak isteyen kelimelerine dudaklarını birbirine kenetleyerek engel olmayı denedi. Yine de çabalamasına rağmen sormaktan kendini alamadı.
“Gerçekten mi?” diye fısıldadı bir süre sonra. Devrim böyle bir iyiliği yapar mıydı ona sahiden? En azından evinin güvenli duvarlarında Devrim ile yaşamak daha kolay olabilirdi. Hayallerinde canlanan mutluluk dolu sahneler kırgınlığının silinerek gözlerinin umutla dolmasına sebep oldu. Artık hayal kurmaktan korkmas
