รักร้ายร้ายของนายข้างบ้าน

ตอนที่3 ความรู้สึกที่ต่างออกไป

ตอนที่3

แปลก

"มองอะไรไม่ทราบ" แอลลี่เอ่ยถามชายหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างๆ บนเครื่องบิน เพราะเขาเอาแต่จ้องเธอจนตอนนี้เธอไม่มีสมาธิทำอะไรทั้งนั้น

"เปล่า....เอ้า.เอาไป" ไต้ฝุ่นยื่นของบางอย่างให้เธอ แต่ดูเหมือนท่าทางของชายหนุ่มจะดูขึงขังเกินไปจนเธอต้องยกมือขึ้นป้องกันตัวเองในท่าเตรียมพร้อม

"ทำบ้าอะไร จะชกมวยเหรอไง เอามือมานี่" เขายิ้มเยาะกับท่าทางประหลาดของหญิงสาวพร้อมสั่งให้เธอเอามือลง

"อะไร?" เธอเอ่ยถามพร้อมหยิบขึ้นมาดู

"ยาแก้เมา" เขาเอ่ยอย่างไม่สนใจ แต่ทั้งที่จริงแล้วเขาเป็นห่วงว่าเธอจะเมาเครื่อง

แอลลี่มองหน้าชายหนุ่มอย่างแปลกใจ เป็นอะไรของเขาใจดีแปลกๆ

"ขอบใจ" เธอเอ่ยเสียงเบา

"ขอบใจอะไร เราแค่กลัวว่าเธอจะอ้วกใส่เราเหมือนครั้งก่อน" ไต้ฝุ่นพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาและแน่นอนคนฟังได้ยินแล้วรู้สึกเจ็บจี๊ดเหมือนโดนตีแสกหน้า และรู้สึกอับอายทุกครั้งเมื่อนึกถึงตอนที่เธอเมาเครื่องจนอ้วกพุ่ง

"วันนี้ฉันจะอ้วกใส่นาย" เธอพูดประชดเขาด้วยความหมั่นไส้

"รีบกินเข้าไปเดี๋ยวนี้เลย"

.....

"อือ..แจ๊บ..แจ๊บ" แอลลี่ผล็อยหลับไปเพราะง่วงจากการอ่านหนังสือจนดึกดื่น ศีรษะของเธอค่อยๆ เอียงมาซบไหล่ชายหนุ่มที่กำลังอ่านนิตยสารอยู่ข้างๆ โดยไม่ได้ตั้งใจ

"แหมะ! " ไต้ฝุ่นสะดุ้งเล็กน้อย เขาค่อยๆ หันมองหน้าหญิงสาวที่หลับใหลอยู่บนไหล่ ตอนนี้นี้สายตาดุดันเย็นชาของชายหนุ่มเริ่มเปลี่ยนไปจากเมื่อก่อนมาก อาจเป็นเพราะหญิงสาวที่นอนอยู่ข้างๆ เป็นสาวขึ้นกว่าเดิมจนชวนให้เขาคิดไกล เขาสะบัดหน้าไล่ความคิดชั่วร้ายออกจากหัว แต่ก็ยังละสายตาจากใบหน้าจิ้มลิ้มนี้ไม่ได้สักที

"ไปอดหลับอดนอนมาจากไหนเนี่ยขึ้นเครื่องยังไม่ถึงห้านาทีก็หลับแล้ว" ชายหนุ่มค่อยๆ เอื้อมมือทั้งสองข้างถอดแว่นตาออกให้หญิงสาวอย่างเบามือ

"ฮึก!" ไต้ฝุ่นมองหน้าแอลลี่ที่กำลังหลับพริ้มอย่างพินิจ ใบหน้าเล็กเรียวรูปไข่ที่แทบจะปราศจากเครื่องสำอาง ขนตายาวเป็นแพรที่ชวนน่ามอง จมูกเล็กคมสันรับกับรูปหน้า ริมฝีปากแดงระเรื่อที่ตอนนี้ถูกแต้มด้วยลิปบาล์มมันวาว ชวนให้ลุ่มหลงจนหาทางออกไม่เจอ เขาค่อยๆ โน้มตัวลงไปใกล้ใบหน้าของเธอ ใกล้จนรู้สึกได้ว่าลมหายใจของหญิงสาวปะทะใบหน้าของเขา กลิ่นหอมอ่อนๆ ของแชมพูหรืออาจจะเป็นกลิ่นสบู่ที่หญิงสาวใช้เป็นประจำส่งกลิ่นหอมอ่อนแสนเย้ายวน แปลกทั้งที่เธอก็ใช้กลิ่นนี้ตลอดแต่ทำไมวันนี้มันถึงได้หอมต่างออกไปชวนให้เขาอยากเข้าไปค้นหาต้นตอของกลิ่นใกล้ๆ แต่ก่อนที่ริมฝีปากของเขาจะทันได้สัมผัสริมฝีปากแดงระเรื่อของเธอ พลันสติที่หลุดลอยก็กลับคืนมา

"บ้าเอ๊ย! (เขาสบถเบาๆ) เป็นบ้าอะไรวะเนี่ย ทำไมใจต้องเต้นแรงด้วยว่ะเนี่ย"

ไต้ฝุ่นมองหน้าหญิงสาวพลางนึกโกรธความรู้สึกแปลกๆ ที่อยู่ในใจของตัวเอง ก่อนหน้านี้เขากับแอลลี่แม้จะอยู่บ้านใกล้กันไปโรงเรียนด้วยกันทุกวัน เจอหน้ากันทุกวัน ทำอะไรหลายๆ อย่างด้วยกัน แต่วันนี้ทำไมทุกอย่างดูต่างออกไป ทำไม

"ทำไม" เขานั่งหน้าเครียดได้แต่เก็บความสงสัยไว้ในใจ เพราะเขาเองก็หาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้ ตอนนี้เขารู้สึกหงุดหงิดตัวเองขั้นสุดจนแทบบ้า

เพราะความรู้สึกสับสนเขาจึงผลักศีรษะของหญิงสาวออกจากไหล่กว้างเพราะมันทำให้เขารู้สึกอึดอัด ประหม่า ลำบากใจจนทำอะไรไม่ถูก ถึงแม้ว่าลึกๆ เขาเองอยากจะประคองมันไว้จนกว่าจะถึงจุดหมายก็ตาม

"โอ๊ย!...ไต้ฝุ่น นายผลักเราทำไมเนี่ย" แอลลี่งัวเงียตื่นขึ้นมาเธอเห็นท่าทางพิรุธของเขาก็รู้ได้ทันทีว่าชายหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างๆ เป็นคนผลักเธอ

"เอ้า!..เอาไป" ไต้ฝุ่นโยนหมอนรองคอให้เธอ

"ตัวหนัก เธอจะทำไหล่เราพัง" พูดจบไต้ฝุ่นก็ก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือ ไม่กล้าสบตาคนที่นั่งอยู่ข้างๆ เพราะกลัวว่าเธอจะเห็นบางอย่างในตาเหยี่ยวคู่นี่

.......................................................

"อือ..แจ๊บ..แจ๊บ" หลังจากต่อสู้กับอาการง่วงนอนมาสักพัก ศีรษะที่ตอนนี้เริ่มไร้เรี่ยวแรงของฉันก็เริ่มโยกเยกไปมา (แหมะ นี่ฉันกำลังนอนอยู่บนเตียงที่บ้านเหรอ ทำไมรู้สึกอบอุ่นแบบนี้)

"โอ๊ย" ฉันต้องตื่นลืมตาจากภวังค์อันแสนหวาน เพราะไอ้ผู้ชายที่นั่งข้างๆ ผลักหัวฉันอย่างไม่แยแส ไต้ฝุ่นนายเป็นผู้ชายที่แย่ที่สุดเลย

.......................................................

"นอนซิมองอะไร ง่วงไม่ใช่เหรอ" ไต้ฝุ่นเอ่ยกับหญิงสาวที่นั่งตาฉ่ำกำลังจะปิดเต็มที

"ไม่ง่วงแล้ว มีคนบางคนทำให้ฉันตื่น ตื่นเต็มตาด้วย" เธอพยายามทำตาโตประชดเขา

"นั่งดีๆ หน่อยได้มั้ย หันไปหันมาอยู่นั่นแหละ รำคาญ" ไต้ฝุ่นดุแอลลี่ที่คอยหันไปมองทางนั้นทีทางนี้ทีจนเขารู้สึกปวดหัวไปหมด

"อะ" แอลลี่ยื่นกระดาษแผ่นน้อยให้ไต้ฝุ่น

"อะไร" ชายหนุ่มมองพิจารณากระดาษในมือของหญิงสาว พลางรับมาเปิดอ่าน

"ของผู้หญิงใส่ชุดสีแดง ที่นั่งอยู่ตรงนั้นเขาฝากให้นาย" น่าเบื่อในความหล่อของมันชะมัดขนาดอยู่บนเครื่องบินยังมีสาวๆ มาชอบอีก เธอมองใบหน้าหล่อเหลาของเพื่อนสนิทแล้วส่ายหัว หล่อตรงไหน เอ่อ!หล่อจริงๆ ด้วย

"อือ" ชายหนุ่มมองตามมือที่แอลลี่ชี้ให้ดู

"เขาหันมายิ้มให้นายด้วย ฉันว่าเธอชอบนายนะ" แอลลี่พูดเสริมเมื่อเห็นท่าทีของฝ่ายตรงข้ามพยายามหว่านเสน่ห์ให้ไต้ฝุ่นขั้นสุด

"อือ"

"นี่นายจะไม่พูดอะไรนอกจาก..อือ..เหรอ" เธอเอ่ยถามเมื่อถามอะไรเขาก็ตอบแต่อือ

"อือ"

(พอเลิกคุย ขี้เกียจจะพูดด้วย หญิงสาวคิดในใจ) เธอหันหน้าหนีจากไต้ฝุ่นอย่างหงุดหงิด

.........

"เย้!! ในที่สุดก็ถึงแล้ว" แอลลี่ทำท่าทางดีใจจนออกนอกหน้า ขณะที่ลากกระเป๋ามารอรถโรงแรมที่ประตูทางออก

"เสียงเบาๆ หน่อยลูก อายคนอื่นบ้าง" เสียงลลินปรามเมื่อลูกสาวของเธอเอาแต่ส่งเสียงดังจนผู้คนรอบข้างเริ่มจับตามอง

"ฮ่าๆ" ผู้เป็นพ่อได้แต่หัวเราะความไม่รู้จักโตของลูกสาวด้วยความเอ็นดู ถึงแม้ปีนี้เธอจะอายุยี่สิบแล้วแต่ก็ยังแก่นแก้วแสนซนเหมือนเด็กแปดขวบ

"อย่าเวอร์ไปหน่อยได้ไหม นั่งเครื่องไม่ถึงชั่วโมง มันไม่นานขนาดนั้นสักหน่อย" ไต้ฝุ่นพูดขัดขึ้นเมื่อเห็นท่าทางตื่นเต้นจนดูน่ารำคาญ

แอลลี่ค้อนขวับมองหน้าไต้ฝุ่นอย่างเอาเรื่องก่อนจะแลบลิ้นใส่

...

"โอ๊ย!! ขอโทษค่ะพอดีไม่ทันมอง" หญิงสาวชุดแดงคนเดียวกับที่อยู่บนเครื่องบิน ส่งยิ้มหวานให้กับชายหนุ่มที่เขาเพิ่งเดินชน

"ไม่เป็นไรครับ" ชายหนุ่มยิ้มตอบรับคำขอโทษ

"จะเป็นอะไรไหมคะถ้าจะขอไลน์ไว้ เผื่อว่าจะเลี้ยงข้าวซักมื้อเป็นการขอโทษ" เธอพยายามสุดฤทธิ์เพื่อที่จะให้ได้คอนแทกต์จากไต้ฝุ่น

"คือ" ไต้ฝุ่นมองหน้าแอลลี่เลิ่กลั่กเพื่อขอความช่วยเหลือ แต่แอลลี่ส่งสายตาไม่รูไม่ชี้ให้ไต้ฝุ่นแทน มองหน้าฉันทำไม

"ได้ซิครับ" เขาดึงโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกงก่อนสแกนคิวอาร์โคดเพิ่มเพื่อนกับสาวชุดแดง

แอลลี่ได้แต่มองตามอย่างหมั่นไส้ ไม่เข้าใจจริงๆ ผู้หญิงหลงอะไรในตัวแก เธอส่ายหัวพร้อมกับคิดในใจ

เพิ่งเจอกันเมื่อกี้คุยกันอย่างกับสนิทมาแล้วเป็นปี ไม่เปิดห้องนอนคุยกันเลยล่ะ แอลลี่รู้สึกหมั่นไส้ไม่ว่าจะเมื่อไร ที่ไหน หรือทำอะไรแค่ไต้ฝุ่นขยับตัวสาวๆ ก็ตามติดเหมือนเป็นเงาตามตัวไม่ห่าง ผิดจากเธอไม่รู้เพราะอะไรจนถึงตอนนี้ยี่สิบปีแล้วเธอก็ยังแห้งเหี่ยวอยู่อย่างโดดเดี่ยวเดียวดายไร้คนมาจีบ

"บ๊าย บาย" สาวชุดแดงเอ่ยลาไต้ฝุ่น แต่เธอยังคงอาลัยอาวรณ์เกินกว่าจะจากลาได้ เธอหันมองเขาทุกครั้งที่ก้าวเดิน

เมื่อสาวชุดแดงเดินจากไปแล้วทุกคนต่างมองมาที่ไต้ฝุ่นเป็นตาเดียวกัน

"ร้ายไม่เบาเลยนะไอ้ลูกชาย" ผู้เป็นพ่อหยอกเย้าลูกชายที่ทำหน้านิ่งไร้ความรู้สึก

"อย่าแซวลูกซิคุณ" ผู้เป็นแม่ยิ้มเอ็นดูให้ลูก

"แม่ครับ ยิ้มแบบนี้หมายความว่ายังไงครับ" ลูกชายกระเซ้าผู้เป็นแม่

"นั่นซิ ไต้ฝุ่นทำแบบนี้แอลลี่ของป้าก็อกหักแย่ซิลูก" แม่ของแอลลี่เสริม

"แม่.." แอลลี่เสียงดังด้วยความตกใจเมื่อได้ยินสิ่งที่ผู้เป็นแม่เอ่ยออกไป ตอนนี้เธอรู้สึกอายจนอยากจะหายตัวไปเลยด้วยซ้ำ

พวกผู้ใหญ่ต่างพากันหัวเราะชอบใจกับท่าทางขวยเขินของเธอ

"พอได้แล้วแม่ แม่พูดอะไรนะ หนูไปชอบไต้ฝุ่นตอนไหน" เธอมองหน้าชายหนุ่มที่ปั้นหน้านิ่งอยู่ข้างๆ เดาไม่ได้เลยว่าเขาคิดอะไรอยู่

"แม่ รถโรงแรมมาแล้ว เร็วแม่รีบขึ้นมาเร็วๆ" แอลลี่รบเร้าผู้เป็นแม่ให้รีบขึ้นรถแก้เขิน แกจะเขินทำไมว่ะแอลลี่

ไต้ฝุ่นได้แต่มองตามหญิงสาวพลางยิ้มออกมา แกจะยิ้มทำไม ก่อนจะทันรู้ตัวว่าตัวเองยิ้ม ก็ถูกผู้เป็นแม่สังเกตเห็นเข้าโดยไม่ทันรู้ตัว