รักร้ายร้ายของนายข้างบ้าน

ตอนที่1 เพื่อนสนิท

ตึง..ตึง..ตึง..เสียงฝีเท้าเร่งรีบของแอลลี่กระทบกับพื้นไม้ปาร์เกต์ดังตึงตัง เธอวิ่งขึ้นบันไดด้วยความรีบร้อนก่อนจะมาหยุดอยู่หน้าประตูห้องนอนของไต้ฝุ่นด้วยความเหนื่อยหอบ

แอ๊ด!... เธอผลักประตูห้องของชายหนุ่มที่เป็นเพื่อนข้างบ้านเข้าไปโดยลืมนึกว่าเธอและเขาไม่ใช่เด็กน้อยเช่นเมื่อวาน แต่ก็นั่นแหละทั้งหมดที่เธอทำลงไปเพราะความเคยชินล้วนๆ และนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอทำแบบนี้

"ไต้ฝุ่นไหนแก บอกว่า" แอลลี่อ้าปากตาค้างด้วยความตกใจเมื่อภาพที่เห็นตรงหน้าอุจาดตาเกินจะทนรับได้

"เชี้ย! อะไรวะเนี่ย" เธออุทานออกมาพร้อมยกมือขึ้นปิดบังดวงตากลมโตที่อยู่ภายใต้แว่นหนาอย่างลนลาน

ไต้ฝุ่นหันมองตามเสียงของหญิงสาวเล็กน้อย ก่อนจะก้มหน้ารูดซิปกางเกง เขาทำตัวปกติเช่นทุกทีราวว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น แอลลี่คลี่มือออกมองคนทั้งคู่ผ่านช่องว่าระหว่างนิ้วเธอเห็นท่าทางของเพื่อนข้างบ้านแล้วก็อดที่จะเขินแทนไม่ได้ เขาช่างเป็นผู้ชายที่ไม่รู้จักคำว่าอายเอาซะเลย ส่วนผู้หญิงหน้าหวานที่นั่งอยู่บนเตียงก็ไม่มีแม้แต่ความละอายทั้งที่ตัวเองสวมเพียงแค่เสื้อชั้นในจนเกือบจะล่อนจ้อนอยู่แล้วแต่ก็ยังไม่วายช่วยชายหนุ่มรูดซิป แถมตอนนี้แอลลี่สังเกตเห็นว่าหญิงสาวคนดังกล่าวพยายามลูปคลำที่เป้าของไต้ฝุ่นอีกต่างหาก แอลลี่เบือนหน้าไปทางอื่นเมื่อเห็นว่าสิ่งที่คนทั้งคู่ทำโจ่งแจ้งจนเธออยากจะอ้วก

"แกมีอะไรวะลี่" ไต้ฝุ่นเอ่ยถามหญิงสาวที่ยืนตะลึงค้างอยู่หน้าประตูด้วยสีหน้าปกติ เขายังใช้น้ำเสียงเดิมคุยกับเธอเหมือนทุกที ไม่มีทีท่าตกใจรีบร้อน อับอายอะไรเลยสักนิด ผิดกับตัวแอลลี่ที่ยืนอยู่หน้าประตู ตอนนี้เธอทั้งตกใจและประหม่าจนอยากจะแทรกรอยแตกของพื้นกระเบื้องหนีไปให้ไกลด้วยซ้ำ

"ปะ..เปล่า..แกทำให้เสร็จก่อนเถอะ เอ๊ย! ไม่ใช่ โอ๊ย!..ไม่มีอะไรแล้ว" แอลลี่ตอบด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอเจอแบบนี้ แต่ไม่ว่าจะเจอบ่อยแค่ไหนเธอก็ยังไม่ชินเลยสักครั้ง

เธอรวบรวมสติพร้อมพ่นลมหายใจออกเพื่อนผ่อนคลายก่อนเอื้อมมือไปจับลูกบิดปิดประตูไว้เช่นเดิมอย่างเบามือ

ตึกตัก ตึกตัก ตอนนี้หัวใจของเธอเต้นรัวและเร็วเธอสะบัดหัวสองสามทีเพื่อขับไล่ภาพชั่วร้ายที่คงติดตาแต่มันก็ยังตามหลอกหลอนเธอตลอด

"ซวย ซวย ซวยแต่เช้าเลยแอลลี่" เมื่อพยายามสะบัดหน้าแล้วไม่เป็นผลเธอยกมือทั้งสองข้างทุบศีรษะตัวเองไปมาก่อนจะพบว่ามันช่างไร้ประโยชน์เพราะภาพอุจาดตาเมื่อครู่มันไม่ได้หายไปไหนเลยมันยังคงติดตรึงทุกครั้งที่เธอกะพริบตา

"อะไรวะ แต่เช้าเลยเหรอเนี่ย" เธอหันหน้าขึ้นไปมองด้านบนเมื่อวิ่งหนีมาถึงบันไดชั้นล่างสุดพร้อมบ่นให้ไต้ฝุ่นด้วยความไม่พอใจ

​

ฉัน แอลลี่นักศึกษาแพทย์ปี2 โสด ซิง จริงใจ มีเพื่อนผู้หญิงที่สนิทด้วยชื่อ วิ แอบชอบรุ่นพี่ปีสี่ มาตั้งแต่อยู่ ม.1แต่ก็ไม่เคยกล้าที่จะบอกรักสักที ทำยังไงดีพี่เขาจะเรียนจบแล้ว จะให้จากกันทั้งที่ยังไม่ได้สารภาพรักอย่างนี้ไม่ได้

​

ส่วนไอ้ผู้ชายที่กำลังรูดซิปกางเกงเมื่อกี้ คือ "ไต้ฝุ่น" เรียนอยู่ปี2 คณะวิศวกรรมศาสตร์ ด้วยหน้าตาอันหล่อเหลาของมัน ทำให้มันได้เป็นเดือนคณะพ่วงด้วยเดือนมหาลัย กิจกรรมกีฬาที่ว่าดีมันทำได้หมด สาวๆ ตามกรี๊ดในความหล่อของมัน แต่ใครจะรู้จริงไปแล้วมันนะตัวร้ายเรียกพ่อเลยละ

ใช่เราสองคนเป็นเพื่อนบ้านกัน ไต้ฝุ่น ย้ายมาอยู่ข้างบ้านตอนขึ้น ม.1 ป้าอุ่นแม่ของไต้ฝุ่นเป็นคนอัธยาศัยดี ก็เลยทำให้ครอบครัวเราสนิทสนมกันชนิดที่แทบจะเป็นบ้านเดียวกันอยู่แล้ว

ส่วน ไต้ฝุ่นก็ย้ายมาอยู่โรงเรียนเดียวกัน ก็เลยทำให้สนิทกันมาก ชนิดที่ว่ารู้ไส้รู้พุงมันหมดแล้ว เฮอะๆ

..............................................................

"วันหลังแกช่วยเคาะประตูห้องด้วย" คนพูดไม่พูดเปล่า เขายังเอากระเป๋าเคาะหัวหญิงสาวที่นั่งหน้างออยู่บนโซฟา

"ใครจะไปคิดว่าแกจะ......แต่เช้าว่ะ แล้วอีกอย่างแกเป็นคนนัดฉันเองว่าเปิดเทอมวันแรกจะไปมหาลัยด้วยกัน ฉันรอแกตั้งครึ่งชั่วโมง โทรไปร้อยสายได้แล้วมั้งแกก็ไม่รับ" เธอเอ่ยแย้งเมื่อชายหนุ่มที่ยืนอยู่มัวแต่สนใจภารกิจของตัวเองจนลืมไปว่านัดเพื่อนสนิทไว้

"นี่ก็มาแล้วไง ปะ ไปมหาลัย อย่าพูดมาก" เขาเอ่ยขึ้นพร้อมกับกางแขนออกเพื่อให้แอลลี่รับรู้ถึงการมาของเขา

"แกไปกับ..ของแกเถอะ ฉันให้แซนมารับแล้ว" เธอส่งสายตามองหญิงสาวที่ยืนอยู่หน้าบ้านพร้อมกับปฏิเสธที่จะเดินทางไปมหาวิทยาลัยพร้อมกับเขา เพราะเธอรู้สึกว่าถ้าเธอไปอยู่ระหว่างพวกเขาสองคนมันจะดูกระอักกระอ่วนเกินไป

พูดถึงแซนแล้วเขาคือเพื่อนคณะแพทย์ที่มหาวิทยาลัยเดียวกัน แม้หน้าตาจะไม่ได้หล่อเหลาเท่าไต้ฝุ่นแต่ถ้าสาวๆ คนไหนได้ควงรับรองว่าไม่น้อยหน้าแน่นอน ด้วยหน้าตาตี๋แบบฉบับหนุ่มเชื้อสายจีนประกอบกับความขาวของแซนก็จัดอยู่ในลำดับต้นๆ ที่สาวๆ ต้องหันมอง ตอนอยู่ ม.ต้น ฉันกับแซนก็อยู่ห้องเดียวกัน ม.ปลายก็อยู่ห้องเดียวกัน ส่วนไต้ฝุ่นแม้เรียนโรงเรียนเดียวกันแต่อยู่คนละห้อง พอจบ ม.ปลายฉันกับแซนก็มาต่อคณะแพทย์ด้วยกัน ส่วนไต้ฝุ่นเรียนคณะวิศวะ ที่มหาวิทยาลัยเดียวกันเราก็เลยต้องเจอกันทุกวันเช่นเดิม สงสัยว่าชาติที่แล้วฉันคงทำกรรมกับมันไว้เยอะ ชาตินี้แม้อยากจะหนีแต่ก็สะบัดไม่หลุด

บรืน! เสียงรถยนต์วิ่งมาหยุดอยู่หน้าบ้านของแอลลี่ซึ่งมันดังมากพอที่จะดึงความสนใจเธอที่กำลังปะทะคารมกับไต้ฝุ่นได้

แซนมาแล้วฉันขอตัวก่อนนะ" เธอหยิบกระเป๋าขึ้นมาสะพายไว้ส่วนมืออีกข้างหอบหนังสือเล่มหนาพะรุงพะรังเต็มไปหมด

"อ้าวจะไปแล้วเหรอลูก" เสียงดังขึ้นมาจากภายในห้องครัว เจ้าของเสียงรีบร้อนเดินออกมาพร้อมกับตะหลิวในมือ แม้ว่ายามทำงานจะถือมีดผ่าตัดแต่หลังจากเลิกงานแล้วการทำอาหารก็เป็นอีกหนึ่งหน้าที่ที่คนเป็นแม่อย่างลิลินต้องรับผิดชอบ

"ค่ะแม่" แอลลี่ตอบผู้เป็นแม่ด้วยเสียงดัง

"ไต้ฝุ่นไม่ไปด้วยกันเหรอลูก" เธอเอ่ยถามไต้ฝุ่นที่ยืนหน้านิ่งอยู่ข้างๆ ลูกสาว แต่ไม่ทันที่ไต้ฝุ่นจะทันได้ตอบ กลับมีเสียงตอบแทนขึ้นมาก่อน

"ไต้ฝุ่น มีนัดแล้วค่ะแม่ นัดแต่เช้าด้วย" หญิงสาวตัวเล็กลากเสียงยาวเป็นการล้อเลียน

"แกจะไปกับไอแซนเหรอ แต่ลี่แกนัดฉันไว้แล้วนะเว้ย" เขาบ่นหญิงสาวเมื่อเห็นว่าเธอไม่ยอมเดินทางไปมหาวิทยาลัยกับเขาหนำซ้ำยังให้ไอ้หนุ่มหน้าตี๋ขับรถมารับถึงหน้าบ้าน

"แต่แกผิดนัดฉันก่อน" เธอสวนกลับเมื่อเขาเหมือนจะงอแงไม่ยอม

"ฉันก็มาแล้วไง" ไต้ฝุ่นเอ่ยแก้ตัวอย่างคนเอาแต่ใจ นิสัยเด็กลูกไม้เดิมๆ ชอบเอาชนะของเขาดูเหมือนจะใช้กับเธอไม่ได้แล้วตอนนี้

"สายไปแล้วเฮอะ" เธอเอ่ยพร้อมกับเดินชนไต้ฝุ่นให้หลบทาง

แอลลี่เดินออกมาจากบ้านโดยทิ้งไต้ฝุ่นไว้ด้านหลัง เขามองหญิงสาวที่เป็นเพื่อนสนิทสลับกับชายหนุ่มผู้มาเยือนอย่างไม่พอใจ

"สวัสดีแซน ขอบใจนะที่มารับ" แซนรีบเดินเข้าไปรับกองหนังสือที่อยู่ในมือของหญิงสาวมาถือไว้

"ไม่เป็นไรเพื่อแอลแล้วเรามาได้เสมอ" เขาเอ่ยกับเธอพร้อมทั้งใช้มืออีกข้างขยับแว่นตาให้เข้าที่

"ขอบใจแซนมากแซนเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเราเลย" แอลลี่เอ่ยยิ้มกับชายหนุ่ม

แม้จะเป็นเหมือนคำเยินยอแต่สำหรับแซนแล้วคำว่าเพื่อนแค่ฟังเบาๆ ก็เจ็บ รอยยิ้มที่ประทับอยู่บนใบหน้าของเขาเริ่มจางหายไป แค่เพื่อนเหรอ เขาคิดออกมาภายในใจ

"ปะ ไปกันเถอะสายแล้ว" แอลลี่เอ่ยปากชวนพร้อมเดินนำไปที่รถ

รถเก๋งวิ่งออกไปแล้วเมื่อครู่ ทิ้งไว้เพียงไต้ฝุ่นที่มองตามอย่างหัวเสีย เขาหยิบกระเป๋าขึ้นมาจากโซฟาก่อนโยนมันลงไปที่เดิมอีกครั้ง

"โธ่เว้ย! "

​

​