ทัณฑ์ล่ามรักเมียมาเฟีย

บทนำ รักแรกพบ ท้องฟ้ามืดครึ้มที่ดูราวเหมือนกับว่ามันกำลังจะห้อยโหนตัวลงมา เมื่อมีมวลอัดแน่นอยู่เต็มแผ่นฟ้า ชายหนุ่มรูปร่างสูงกำยำที่อยู่ในชุดสูททักซิโด้สีเข้มเนื้อผ้าแพงระยิบ ค่อย ๆ แหงนใบหน้าขึ้นมองกลุ่มก้อนเมฆฝนดำทะมึนที่ค่อย ๆ เคลื่อนตัวเข้ามา และในอีกไม่ช้าความมืดมิดก็จะปกคลุมไปทั่ว เขาถอนหายใจลากยาวอย่างรู้สึกเบื่อหน่าย เมื่อหันกลับไปมองผู้คนมากมายที่สนามหญ้า ที่กำลังจับกลุ่มพูดคุย ถึงเนื้อหาสาระที่ตัวเขาเองก็ไม่พิสมัยจะรับฟัง “นั่นลูกชายคนรองของบ้านหยวนใช่ไหม หล่อเหลา หน่วยก้านดีเหมือนกันนะ แต่เสียดายอยู่หน่อยหนึ่ง ท่าทางเย็นชาไปหน่อย” “จะไปสู้คนพี่ได้ยังไง เจสันถอดแบบจากรสรินทร์มาเลยล่ะ รู้จักพูดรู้จักคุย ปากหวานเอาอกเอาใจผู้หญิงเก่ง แถมแบรี่ก็เหมือนจะเตรียมดันลูกชายคนโตขึ้นแท่นแทนแล้ว” “หล่อนก็อย่าเอะอะไป นั่งใกล้อยู่แค่นี้ เดี๋ยวเขาก็ได้ยินหรอก” และก่อนที่เสียงกระซิบกระซาบจะเงียบลง “ผมไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้นหรอกครับ คุณสุภาพสตรีทั้งหลาย จะพูด จะนินทาอะไรก็เชิญตามสบายเถอะครับ เพราะผมไม่ถือสาหาความพวกผู้หญิงที่ปากไม่มีหูรูดอยู่แล้ว” อเล็กซ์ที่กำลังเบื่อหน่ายอย่างที่สุด เขาปรายสายตามองไปที่ใบหน้าของมนุษย์ป้าทีละนาง เขาโน้มศีรษะเล็กน้อยให้ตามมารยาท ก่อนจะหันหลังให้แล้วเดินผละมา ทำให้สุภาพสตรีที่ค่อนข้างจะมีอายุตรงนั้น ถึงกับหน้าชาและอับอาย มันเป็นเรื่องที่เขาเริ่มจะชินชาเสียแล้ว ที่ต้องถูกใครต่อใครเอาเขาไปเปรียบเทียบกับเจสันพี่ชาย เรื่องตำแหน่งตัวเขาไม่เคยคิดจะอยากได้มากกว่าความอิสระของตัวเอง และหวังอยากจะลองสร้างฐานอำนาจของตนเอง อำนาจที่ไม่ต้องอยู่ภายใต้เงาของใคร ไม่ว่าจะเงาของพ่อหรือของพี่ชาย ในขณะที่เขากำลังเดินคิดเรื่อยเปื่อยเพื่อกลับไปยังห้องโถง ร่างหนาของเขาก็ถูกชนกระแทกเข้าอย่างจัง ก่อนที่จะตามมาด้วยเสียงหวานแหลม “ว้ายยย เอ่อ… ขอโทษค่ะ ฉันนี่ซุ่มซ่ามจริง ๆ คุณเจ็บตรงไหนหรือเปล่าคะ ?” เสียงหวานที่เอ่ยขึ้นอย่างร้อนรน พร้อมกับใบหน้าน่ารักที่ค่อย ๆ เชยขึ้นมอง ดวงตากลมโตสีวอลนัทที่จ้องมองมาด้วยความรู้สึกสำนึกผิดระคนห่วงใย มันส่องประกายราวคริสตัล ทำให้อเล็กซ์ถึงกับนิ่งงันเมื่อมองสบกลับไป เวลาแค่เพียงเสี้ยววิแต่มันเหมือนกับว่าโลกหยุดหมุนไปชั่วขณะ “คุณคะ!!” “เอ่อ..ผมไม่เป็นอะไร แล้วคุณล่ะ ไม่เจ็บตรงไหนใช่มั้ย คุณ..ใช่ลูกสาวของประธานสภาสูง ฟลอเรนซ์ใช่มั้ย ?” คิ้วเข้มขมวดเล็กน้อยก่อนจะยิงคำถามออกไป “จะยินดีมากกว่านี้นะคะ ถ้าคุณไม่เรียกฉันแบบนั้น ฉัน เบลล่า ค่ะ ต้องขอโทษคุณอีกครั้งนะคะ ที่ฉันไม่ระวังเลย เดินชนคุณเข้า” เบลล่า ยื่นมือขวาให้หลังแนะนำตัวอย่างเป็นทางการ มือหนายื่นสอดประสานและเขย่ามันเล็กน้อย ก่อนจะถอนมือกลับอย่างระวังมารยาท ใบหน้าสวยหวานละมุน ที่ขยับไปมาขณะพูดคุย มันทั้งน่ารักและชวนมอง และคำพูดฉะฉานของหญิงสาวตัวเล็กตรงหน้า ที่มีวัยใกล้เคียงกับแองเจล่าน้องสาวตัวน้อยของเขา มันทำให้คนเย็นชาอย่างอเล็กซ์ค่อย ๆ คลี่ยิ้มบางออกมาและ… ใจเต้นอย่างแรง… “มาหลบอยู่ตรงนี้เองเบลล่า คุณพ่อให้ฉันมาตามเธอน่ะ พวกผู้ใหญ่จะคุยกันเรื่องงานหมั้นของเธอ” เสียงของโซเฟียที่ดังขึ้น ปลุกอเล็กซ์ให้ตื่นจากภวังค์ ใช่แล้ว…การที่เขาและทุกคนในครอบครัวมาอยู่ที่นี่ในวันนี้ มันไม่ใช่เพียงแค่มาร่วมฉลองให้แก่ประธานสภาสูงคนใหม่ ฟลอเรนซ์ ชอย แต่มันเป็นเหมือนบันไดอีกขั้น ที่แบรี่คิดใช้มันเพื่อทอดสะพานเพื่อความมั่นคงในอำนาจของตระกูลหยวน อเล็กซ์ยังคงมองตามเรือนร่างบอบบาง ที่เดินตามน้องสาวกลับเข้าไปในงาน เขาหลงใหลในความงดงามอ่อนหวานที่แฝงความแข็งแกร่งและเด็ดเดี่ยวไว้ ดวงตากลมโตคู่สวยกับรอยยิ้มพิมพ์ใจนั้น สะกดใจเขาได้อย่างจัง แต่ความรู้สึกวูบไหวเพียงชั่วครู่แปรเปลี่ยนเป็นความรู้สึกแปลก ๆ ขึ้นอย่างรวดเร็ว เมื่อเสียงบรรเลงของเครื่องดนตรีดังขึ้น และเขาพบว่าเบลล่ากำลังเต้นรำอยู่ในอ้อมแขนของพี่ชาย รอยยิ้มของเธอช่างแสนสดใส เหมือนกุหลาบสีสดงดงามที่ผลิบานเบ่งดอกในต้นฤดูหนาว ชายหนุ่มไม่กล้าแม้แต่จะละสายตาจากสาวน้อยกลางฟลอร์เต้นรำได้เลย แต่แล้วบางอย่างก็เกิดขึ้นภายในใจของอเล็กซ์ และมันดูเหมือนว่าความรู้สึกแบบนี้ เพิ่งจะเคยเกิดขึ้นครั้งแรก ดวงตาคมที่เริ่มสะกดกลั้นความรู้สึกเอาไว้ไม่อยู่ มือหนาที่ค่อย ๆ บีบคลายไม่หยุด เขารู้สึกร้อนวูบวาบไปทั้งหน้าและลามลงไปถึงกลางอก ชายหนุ่มจึงเลือกจะเดินอ้อมไปทางด้านหลังของผู้คน เพื่อหวังให้คนเหล่านี้ช่วยบดบังตัวตนของเขา พระเจ้า!!! เขากำลังรู้สึกอิจฉา! อิจฉา…ที่พี่ชายของเขาได้เต้นรำกับผู้หญิงที่เพิ่งทำให้หัวใจเขาเต้นแรง อเล็กซ์ไม่สามารถควบคุมความรู้สึกนั้นได้ ถึงแม้จะรู้ดีว่าคนทั้งคู่อาจเกิดมาเพื่อเป็นของกันและกัน ทั้งเพียบพร้อมด้วยสถานะทางสังคม และความเหมาะสมที่ดูยังไงก็น่าจะเข้ากันได้ดี แล้วแบบนี้มันจะมีช่องว่างตรงไหนที่พอจะให้เขาแทรกกลางเข้าไปได้ ชายหนุ่มพ่นลมหายใจออกมาเพื่อไล่ความรู้สึกที่ไม่ควรมี ก่อนจะสาวเท้าเดินเลี่ยงออกมาอยู่ในมุมที่ไม่มีใครมองเห็นเขาได้ มือข้างหนึ่งก็ยกแก้วน้ำสีอำพันขึ้นกระดก ขณะทอดสายตามองไปยังคนทั้งคู่ และเมื่อเสียงดนตรีหยุดลงเสียงปรบมือของแขกเหรื่อในงานก็ดังขึ้น และทันทีที่เสียงทุกอย่างเงียบลง ซึ่งมันเป็นจังหวะเดียวกันกับที่เบลล่าหันหน้ามาทางเขา เขาจ้องมองเธออย่างหมายมั่น ก่อนจะยกแก้วสีอำพันขึ้นอีกครั้งและกระดกมันรวดเดียวลงคอจนหมด รอยยิ้มเล็ก ๆ ผุดขึ้นที่ใบหน้าหล่อเหลาของเขา “แล้วเราจะต้องได้เจอกันอีกแน่นอน เบลล่า ฉันขอให้สัญญา!!”