Chapter 2.1
609 Words
2
นิวยอร์กเมืองไม่เคยหลับใหล ท่ามกลางผู้คนพุกพล่าน แต่มันยังมีบางพื้นที่ในซอกหลืบของตึกสูงระฟ้า ที่เป็นที่ปลอดผู้คน และเหมาะอย่างยิ่งที่จะเป็นแหล่งก่ออาชญากรรมอุกฉกรรจ์
“มันบาดเจ็บ...” เจ้าของเสียงกังวานหยุด มองสำรวจไปทั่วบริเวณอย่างละเอียดลออ “มันหนีไปไหนไม่ไกลหรอก”
“เจ็บขนาดนั้น มันน่าจะกลายเป็นศพซะก็ดี”
“ยังหาศพมันไม่เจอ อย่าวางใจเด็ดขาด”
“ถ้ามันตาย ต้องมีคนเจอศพ”
“นั่นสิ ยังไม่มีเบาะแส หรือว่ามีคนช่วยมันไว้?” อีกคนสันนิษฐาน
“ใครจะยื่นมือไปช่วยเศษสวะอย่างมันวะ!”
“นั่นสิ หน้าโหด ร่างกายบึกบึนอย่างกับโจร ใครจะช่วยมัน”
“ไม่ก็แจ้งตำรวจจับมันน่ะสิ คงคิดว่าเป็นพวกค้ายาหรือโจรปล้นธนาคารที่ถูกตำรวจไล่ล่า”
“ฮ่าๆ กูก็ว่าอย่างนั้นละว่ะ แต่ถึงมันจะใกล้ตาย ยังไงพวกเราก็ต้องหาศพมันให้เจอเว้ย”
“เอาศพมันไปแลกรางวัลกับนายหรือไงลูกพี่?”
“งานนี้มีสองอย่างเว้ย ถ้าไม่ได้รางวัลพวกเราก็จะกลายเป็นศพแทนมันน่ะสิเว้ยเฮ้ย! แม่ง! ริจะลอบยิงท่านประธานใหญ่ มันสมควรตายอย่างหมาข้างถนน” พูดจบ เจ้าของเสียงก็บ้วนน้ำลายลงพื้นอย่างกักขฬะ
“แต่ในย่านนี้ก็เล็กนิดเดียว ถ้ามีคนเห็นมันหนีเข้ามาในนี้ ทำไมเรายังไม่เจอมันอีกล่ะลูกพี่?”
“ไม่เจอก็รีบไสหัวไปหามันเข้าสิโว้ย! ก่อนที่ใครจะมาช่วยมันจำไว้! ไป๊ ออกไล่ล่าหามันให้เจอ!” นักเลงที่ดูท่าแล้วจะเป็นลูกพี่อายุเยอะสุดตะคอกเสียงออกคำสั่ง ก่อนที่ลูกสมุนคนอื่นๆจะแยกย้ายกันอุตลุตเพื่อออกไล่ล่าตามหาคนบาดเจ็บเป้าหมายที่นักเลงพวกนี้ออกตามหาไล่ล่า
ไม่นานความมืดแห่งรัติกาล ก็โอบกอดมุมหนึ่งในมหานครนิวยอร์กเอาไว้อย่างเงียบเชียบ ซอกตึกที่ปกคลุมกลบร่างสูงโปร่งหากทว่าร่างกายสะบักสะบอมบอบช้ำและโรยแรงด้วยพิษบาดเจ็บจากกระสุนประทุทะลวงร่างกายหลายจุด เหงื่อผุดพรายโทรมกายและใบหน้าจนชุ่มเปียก มือหนาใหญ่กุมผ้าหนาอุดแผลเพื่อห้ามเลือด
แต่กระนั้นเลือดสีแดงสดๆ และส่งกลิ่นคาวชวนคลื่นเ**ยน ก็ไหลทะลักออกมาจากแผลที่ได้รับบาดเจ็บอย่างสาหัสนั้นเป็นระยะ ร่างใหญ่หายใจหอบโหย กัดริมฝีปากแน่น สะกดกลั้นความเจ็บปวดที่กำลังจู่โจมเจียนตาย
ร่างเจ็บหายใจรวยรินเพราะพิษบาดแผล ที่ตอนนี้เจ็บปวดจนชา มันเกินความเจ็บปวดไปเสียแล้ว นาทีนี้เป็นหรือตาย เท่ากัน
ฉันต้องไม่ตาย... ต้องไม่เป็นไร!
ร่างแกร่งกัดฟันกรอด อดทนต่อสู้กับความเจ็บปวด
ท่ามกลางความมืดมิด ได้ยินเพียงเสียงสายลมแผ่ว กระทบใบไม้ร่วง ร่างสูงโปร่ง ถอนจูบจากริมฝีปากบางอย่างอ่อนโยน... แผ่วเบา... และรู้สึกผิด
‘อย่าส่งเสียง... และขอโทษที่จูบคุณ’ เสียงกระซิบเป็นภาษาอังกฤษ ฟังดูบงการ ทว่าเจือไปด้วยแววแห่งความเจ็บปวด ทรมาน แพททรีเซียยังคงอึ้งกํบสิ่งที่เกิดขึ้นราวมีพายุจู่โจม
“...” หญิงสาวนิ่งเงียบ ยังอยู่ในอารมณ์ตกตะลึง
“Help!Help me! please” ชายหนุ่มกัดฟันแน่น ร้องขอความช่วยเหลือด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ
แพททรีเซียแปลสิ่งที่เขาพูดได้ว่า ‘ที่ทำไป... เพราะไม่อยากให้คุณร้องโวยวาย ผมได้รับบาดเจ็บ มือของผมเต็มไปด้วยเลือดจึงต้องใช้วิธีนี้ ได้โปรดช่วยผมด้วย”
- Writer
