Chapter 1.2
503 Words
หลังถ่ายงานเสร็จ ทีมงานทยอยกลับกันหมดแล้ว ส่วนแพททรีเซียหลังเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ ก็เดินไปรอพอลล่าที่จุดนัดพบ
ทันใดนั้น ร่างบางก็หวือหวิวยากจะทานแรงของอีกฝ่ายได้ไหว เมื่อถูกดันอย่างแรงเข้าล็อคที่มุมมืดมุมหนึ่งใกล้ๆบริเวณห้องแต่งตัวที่เป็นอีกส่วนฝั่งตรงข้ามที่อิริคเข้าล็อคตัวเธอเมื่อเช้า ทำให้หญิงสาวดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ เท่านั้นร่างของเธอก็ดิ้นรนขัดขืนอย่างสุดชีวิตสุดกำลัง
‘คราวนี้เขาจะทำอะไรกับเธออีก?’
ในขณะเดียวกันก็ได้ยินเสียงกลุ่มคนสักห้าหกคน เอะอ่ะมาจากด้านนอก ซึ่งไม่น่าจะไกลนัก
“มันหนีไปทางไหนวะ?” เสียงมีพลังอำนาจ ฟังดูยังรู้สึกน่าเกรงขาม
“ไม่น่าจะไปไหนได้ไกล”
“มันบาดเจ็บด้วย คงหนีไม่ถนัดนักหรอก”
“แม่งเอ๊ย! ตอนกลางคืนมันเสียตรงนี้ หารอยเลือดไม่เจอ เลยไม่รู้มันไปทางไหน”
“แต่ฉันแน่ใจมันหลบเข้ามาในนี้ล่ะ”
“เอาเว้ย! ค้นให้ทั่ว”
“หยุด!”
“แกคิดว่า มันจะเข้าไปซ่อนตัวในนั้นไหมวะ?”
“มันจะเข้าไปให้คนในนั้นแจ้งตำรวจจับมันหัวโตเหรอลูกพี่ คนดีๆที่ไหนจะโดนยิงเลือดโทรมกายขนาดนั้น”
“ฉันว่าที่เอ็งพูดมันก็ถูก” เสียงห้าวกังวาลหยุดเว้นจังหวะ ทุกคนตั้งใจรอฟัง “เอ้า! งั้นค้นแถวนี้ให้ทั่ว”
“ครับนาย” ว่าแล้วคนกลุ่มใหญ่สักห้าหกคนก็กระจายกำลังกันค้นหาใครสักคน
ร่างบางอึดอัดในที่แคบ หายใจลำบากและมีร่างสูงโปร่งเต็มไปด้วยไอร้อน บดเบียดบังคับเอาไว้
แพททรีเซียหมดสิ้นหนทางที่จะขยับเขยื้อน ความมืดที่ปกคลุมไปทั่ว หญิงสาวจึงไม่อาจคาดเดาได้ว่าสิ่งที่ตนกำลังเผชิญคืออะไรกันแน่
เสียงส้นสูงเดินด้วยจังหวะรวดเร็ว ถี่ยิบ และกำลังใกล้เข้ามากเรื่อยๆ
“แพท! แพททรีเซียอยู่ไหนเนี่ย” เสียงเรียกชื่อเธอจากพอลล่า ดังอยู่ในระยะไกล “เปลี่ยนชุดเสร็จหรือยังแพท? ดึกมากแล้ว” เสียงฝีเท้าหยุดเดิน “เอ... ทุกทีก็ไม่เห็นจะนานนี่นา” พอลล่าพึมพำ
“ยะ... อยูนี่คะ...” พูดยังไม่ทันจบประโยคดีด้วยซ้ำ ปากอุ่นร้อนก็ทาบลงมาบนริมฝีปากนุ่มหวาน ของหญิงสาวโดยที่เจ้าตัวยังไม่อนุญาต
หญิงสาวเม้มปากแน่น ความมืดรายรอบ เธอไม่อาจรู้ว่า บุคคลที่กำลังรุกรานเธอ คือใคร...
ปากบางถูกทาบทับ แนบสนิท จนไม่อาจส่งเสียงร้องขอความช่วยเหลือจากใครได้เลยแม้แต่น้อย เขารู้ดีว่าหญิงสาวต่อต้าน เปี่ยมพยศ เขาจึงใช้เพียงริมฝีปากจดกัน แต่ก็สุภาพพอที่จะไม่ส่งลิ้นร้อนฉ่ารุกรานเธอ
หัวใจของหญิงสาวตื่นกลัว เต้นระทึกไม่เป็นจังหวะ... ในสมองมีเพียงคำว่า...
ฉันกลัว!
- Writer
