เฝิงหน่วนรู้สึกคันยุบยิบที่ข้างแก้มจึงลูบหยดน้ำที่ไหลมาเกาะอยู่ข้างแก้มออกลวก ๆ เป็นเช่นนี้ดีนักต่อให้อีกฝ่ายมโนเป็นตุเป็นตะเข้าใจผิด แต่ก็นับเป็นการตัดบัวไม่ให้เหลือใยให้ไม่มีสิ่งใดต้องอาลัยอีก ครั้นหลินจื่อหยางจากไป ม่านด้านนอกถูกเลิกขึ้นโดยสาวใช้ที่เข้ามาพร้อมทั้งน้ำมูกน้ำตาเขรอะไปทั้งหน้า
“คุณหนูของข้าช่างอาภัพนัก ทั้งมีบาปกรรมต้องเกิดมา ปัญญาอ่อนกว่าจะรู้ความก็ต้องมาพบความจริงว่า บิดาเมินเฉย มารดาแท้ ๆ ตายจาก ต้องหดหัวอยู่กับฮูหยินที่คอยกดขี่ ปักใจบุรุษเขายังทอดทิ้งไร้เยื่อใย ซ้ำร้ายยังต้องถูกขายให้ตาเฒ่าฟันร่วงนั่นอีก ฮึก”
อาจิงเอ๋ย.. แท้ที่จริงแล้วเจ้ากำลังปลอบโยนหรือซ้ำเติมข้า กันแน่..
ในระหว่างที่เฝิงหน่วนนั่งลงตบไหล่พลางมองสาวใช้ที่กำลังนั่งกอดขานางสะอื้นเสียจนตัวโยน ฉับพลันทันใดผนังฉากกั้นของ ห้องรับรองที่เคยมั่นคงก็พังทลายลงในพริบตา
แต่นั่นก็ไม่เท่ากับภาพที่เฝิงหน่วนกำ
