พอเหลือบตามองที่พื้นก็เห็นเป็นถ้วยชาแตกละเอียด อกเสื้อของเขามีร่องรอยเปรอะเปื้อนของชาในจอกที่เพิ่งถูก เลี่ยวกั๋วกงปามา เลี่ยวอี้มองอกเสื้อของตนครู่หนึ่งกระตุกยิ้ม
“หากท่านพ่อท่านแม่ไม่มีใดสิ่งชี้แนะอีก พวกข้าขอตัว”
“ถึงเบี้ยในจวนไม่ได้ แต่ท่านพี่ยังต้องจ่ายค่าอาหาร หยูกยา ค่าถ่านกระถางไฟเองอีก ท่านพี่..พวกเราคล้ายกับอยู่โรงเตี๊ยมเลยนะเจ้าคะ”
ก่อนจะไปเฝิงหน่วนพลิกดูคร่าว ๆ แล้วแสร้งเอ่ยพึมพำเสียงเบา กระนั้นก็เข้าหูเมิ่งซื่อและเลี่ยวกั๋วกงเต็มสองหู
แม้แต่ลูกสะใภ้เพิ่งเข้ามายังเล็งเห็นว่าสิ่งนี้ไม่เป็นธรรมกับ เลี่ยวอี้ มีหรือเลี่ยวกั๋วกงจะไม่เข้าใจความนัย ชั่วดีอย่างไรเลี่ยวอี้ก็เป็นซื่อจื่อ เป็นบุตรชายคนโตต่อให้เขาดื้อดึงไม่รับเบี้ยหวัดแต่ตระกูลยังจำเป็นต้องเก็บค่าใช้จ่ายกับเขาด้วยหรือ
เมิ่งซื่อหน้าเสียรีบมองสามีตนที่กำลังหน้าแดงเถือกด้วย ความกรุ่นโกรธ นางจึงรีบกล่าว “อี้เอ๋อร์
