“ถ้ามันเลี่ยงไม่ได้ เธอก็เอาชุดสีชมพูของเธอมาให้ฉันใส่เสียสิ” รมิดาเบ้ปาก “หรือเธอจะใส่ชุดสีแดงของฉัน ฉันก็ไม่ว่า” ยักไหล่
เหนือตะวันมองรมิดาอย่างรังเกียจ ‘ไม่น่าเชื่อว่าแต่ก่อนเขาจะเผลอไปรักผู้หญิงแบบนี้ได้’ หน้าด้านก็เท่านั้น
ฉันส่ายหน้า “ไม่ล่ะ ฉันจะไม่เลี่ยงอะไรทั้งนั้นและจะไม่ใส่ชุดสีแดงนั่นด้วย” มองคนอวบกว่าตัวเองขึ้นลงๆ “คุณอ้วนกว่า อกเล็กกว่าเผลอๆ ชุดของฉัน คุณก็ใส่ไม่ได้เลยด้วยซ้ำ จะเสียเวลาเปลี่ยนทำไม หรือถ้าอยากใส่สีชมพูเหมือนมะนาว ไม่ไปหาดูที่ร้านข้างๆ ล่ะ” ข้างร้านนี้ก็มีชุดอยู่เยอะอย่างที่ฉันว่านะคะ แต่ถ้ามองไม่ผิดเหมือนจะเป็นร้านขายชุดมือสอง ปัญหาของรมิดาถ้าทำเป็นไม่สนใจ เธอจะใส่สีอะไรก็ได้มั้ย ไม่เห็นจำเป็นต้องให้สีเหมือนลูก
คนถูกตอกหน้าเม้มปากแน่น ตัวสั่นเป็นเจ้าเข้า ตัวเธอเป็นถึงเมียเก่าของลูกชายเจ้าของไร่กว้าง ทำไมจะต้องใส่ชุดมือสองด้วย!! “เหนือคะ ฉันไม่ยอมแน่ คุณต้อ
