“พี่เหนือ”
“...” เหนือตะวันหันมองและเห็นว่าเปรมิกายังยืนอยู่กับรมิดา ทุกคนทำหน้าบึ้ง ไม่ต่างกับเขาที่ไร้รอยยิ้ม
“ปริมนอนห้องไหนคะ” รู้หรอกค่ะว่าเขาคงไม่ยอมให้ฉันนอนกับรมิดาแน่ แต่ที่ทักเพราะแกล้งล้วนๆ ใครใช้ให้เขาทำมึนตึงใส่ฉันล่ะคะ ‘ฮึ หรือพี่เหนือจะอยากปะทะกับฉันล่ะ’
คนสับสนในตัวเองวางกระเป๋าล้อลากอยู่ตรงหน้าห้องที่เปิดไว้ เมื่อพนักงานเดินออกไปแล้วเขาจึงย้อนกลับมาจับมือของเปรมิกาให้เดินมากับเขาก่อนจะจัดการปิดประตูห้องตัวเองดัง ปึ่ง!!
ฟุ่บ! “อะ อื้ออ” ฉันยันใบหน้าหล่อๆ ของคนที่ดูเหมือนจะโมโหให้ออกห่าง ริมฝีปากร้อนประทับจูบไปทั่วซอกคอฉันโดยที่ฉันไม่สามารถทำอะไรได้เลย ‘เขาเป็นอะไร?’ นั่นคือสิ่งที่สงสัย “พี่เหนืออย่านะ” ยิ่งเขาเลียตรงใบหู ฉันก็ยิ่งจมลึกลงไปในหลุมพรางร้ายของเขา “ปะ เป็นอะไรคะ อื้อ ปล่อยก่อน” เขาละเลียดชิมผิวกายฉันจนมาถึงเนินอก แขนเสื้อกล้ามหลุดลุ่ยคล้ายยั่วแต่ฉันไม่ได้ย
