เด็กน้อยส่ายหน้า “ไม่มีค่ะ”
หน้าหล่อเหลาเริ่มเครียด คิดแล้วก็อดโมโหไม่ได้ ‘ก่อนหน้านี้ทำไมรมิดาถึงไม่รีบมาบอกเขา อีกฝ่ายจะใส่อะไรก็ช่างแต่ลูกเขาต้องได้ชุดใหม่สิ’ เขานั่งลงบนโซฟาแล้วต่อสายไปหาน้องสาวก่อนจะถามหาร้านขายชุดเด็กผู้หญิงที่อยู่ไม่ไกลจากโรงแรม “เดี๋ยวเราไปหาชุดสวยๆ กันก่อนเข้าโรงแรมนะ” บอกลูกอย่างเป็นห่วงในความรู้สึก พ่อแม่แยกทางยังแย่ไม่เท่าแม่อยู่กับผัวใหม่ที่ไม่ได้ความ ข่าวในทีวีมีให้เห็นทุกวันเรื่องพ่อเลี้ยงทุบตีลูกเลี้ยง ไม่ใช่เขาไม่กลัวแต่เขาโทรไปเจรจากับรมิดาทุกเดือนเกี่ยวกับเรื่องขอลูกมาเลี้ยงดู ติดที่เธอไม่ยอมเสียที จะฟ้องร้องกันเด็กน้อยก็ต้องเสียเวลาไปขึ้นโรงขึ้นศาลอีกเพราะความสงสารลูก เขาจึงปล่อยให้เรื่องมันยืดยาวมาถึงตอนนี้ ‘แต่นับจากวันนี้คงไม่ได้แล้ว’ เห็นทีเขาผู้เป็นพ่อจะต้องเด็ดขาด “มะนาวอยากมาอยู่ที่ไร่กับพ่อไหมลูก” นี่เป็นอีกเรื่องสำคัญที่เขาต้องถาม
“อยากค่ะ”
