อ้อนรักฉบับนางร้ายหลงยุค

คุณต้องช่วยหนูนะคะ

วันเสาร์ที่บ้านไอยรา (09.00)

นางร้ายจากโลกอื่นนอนบิดขี้เกียจบนที่นอนของตัวเอง เมื่อวานเธอบอกกับแม่จ๋าว่าวันนี้ขอนอนตื่นสายหน่อยเพราะตรากตรำทำงานเลขามาแล้วสี่วัน สมองน้อยๆคิดคำนวณว่าจะทำยังไงให้ท่านรองมาชอบเธอตอนนี้ตัวช่วยอะไรก็ไม่มี ไม่ว่าจะเป็นสาวใช้หรือใครก็แล้วแต่ที่สามารถใช้สอยได้เหมือนแต่ก่อนที่จะมาอยู่ในร่างนี้ เดิมทีนิสัยเก่าของเธอก็คอยกลั่นแกล้งสาวๆไปทั่วและเย่อหยิ่งตามประสาลูกคนรวยแต่เมื่อย้อนกลับมามองตอนนี้มันไม่ใช่ ครอบครัวเธอเป็นคนระดับกลางไม่จนไม่รวย ไม่มีสาวใช้ ‘แต่มีความสุข’ จากที่นั่งเฝ้าท่านรองในฐานะเลขามาสี่วัน เขาเป็นคนที่จริงจังกับงานดังนั้นเธอจะต้องหมั่นศึกษางานให้เก่ง ตอนนี้เธอขอเบอร์โทรศัพท์ 'พี่ปอนด์' คนขับรถกับผู้ช่วยคนสนิทของท่านรองมาแล้วมีอะไรก็โทรไปถามได้ ส่วนเรื่องไปทำงานอาทิตย์ที่ผ่านมาพ่อนนท์เป็นคนขับรถไปรับ-ส่งเธอทุกวันถึงแม้ร่างเดิมจะขับรถเป็นแต่ที่บ้านของเธอมีรถแค่สองคันและตัวเธอยังคงไม่กล้า ‘รถที่เป็นเหล็กหาใช่รถม้า’ ความเร็วและความน่ากลัวมันต่างกัน 'เฮ้อออ’ ถอนหายใจคนเดียวอยู่บนเตียง วกกลับมาคิดถึงเจ้านายอีกครั้ง “ทำไมถึงทิ้งนิสัยเดิมไม่ได้นะ..นิสัยที่ชอบตามบุรุษเนี่ย” มันคงเป็นความรู้สึกที่ออกมาจากข้างในว่าเมื่อปักใจชอบคนนี้ก็จะคอยติดตามแค่คนนี้คนเดียว “ถ้าตอนแรกคุณไม่เรียกหนูให้กลับไปช่วยงานแปลภาษาหนูก็คงคิดว่าเราไม่ได้เป็นเนื้อคู่กัน..ฮ่ะๆๆ ตอนนี้หนูคิดแล้ว” (ตรรกะอะไรของเธอ?) ลุกขึ้นไปล้างหน้าแปรงฟันเปลี่ยนชุดเป็นเสื้อกล้ามขาสั้นใส่สบายกระโดดขึ้นนอนคว่ำบนเตียงอีกครั้ง ตอนนี้อยู่ว่างๆโทรหาพี่ปอนด์ตัวช่วยสำคัญดีกว่า

ติ่ดๆๆๆ กดหาเบอร์ พี่ปอนด์ โทรออก ตรู๊ดดดดดดด ๆๆ

“ครับน้องไอ” เสียงที่ดังมาในสายไม่ค่อยดีนัก

“ฉันโทรมากวนพี่รึเปล่าคะ?”

“เปล่าครับน้องไอมีอะไรรึเปล่า หรือจะหลอกอะไรพี่อีก”

ไอยรามีสีหน้างง “คะ?”

ปอนด์ไม่พูดพร่ำทำเพลงเข้าเรื่องทันที “ทั้งๆที่น้องไอแอบชอบช่างหลง แต่น้องยังมาแอบให้ความหวังกับพี่มันคืออะไรครับ” ท้ายเสียงมีความสั่น

“แอบชอบช่างหลง...ใครชอบแล้วช่างหลงคือใคร?”

“คือใครเหรอครับ!!! แล้วที่ไอ้หลงมันโพสลงเฟซบุ๊กของมันว่าคบอยู่กับน้องพร้อมกับหลักฐานเป็นจดหมายบอกรักอีกมันหมายความว่ายังไง!!!!”

“ห๊าา!!!!!” ไอยราถือโทรศัพท์ค้างเติ่งอยู่แบบนั้นอย่างตกใจ เธอคิดไปถึงจดหมายที่สอดไว้ในแฟ้มช่างเมื่อวาน ‘นี่คุณยอดข้าวเอาจดหมายบอกรักของเธอให้ไอ้ช่างหลงที่ไหนไม่รู้งั้นเหรอ’ “อ๊ายย!!!!” กรีดร้องเสียงดัง ‘ตามนิสัยเดิม’ “บ้านพี่อยู่ไหนนะฉันจะไปหาเดี๋ยวนี้เลย!!!”

เราได้เห็นดีกันแน่คุณยอดข้าว

-----+++-----+++++-

รถมอเตอร์ไซค์ไฟฟ้าคันเล็กบิดไปตามซอยในหมู่บ้านเดียวกันแต่ย่านนี้เป็นบ้านราคาแพงกว่าขนาดสองคูหา เอี้ยดด!!!!!!

ไอยราจอดรถตรงหน้าบ้านสองชั้นหลังขนาดใหญ่ร่มรื่นไปด้วยต้นไม้เต็มไปหมด เธอเห็นพี่ปอนด์ยืนอยู่หน้าบ้านและด้วยอารมณ์โมโหเธอตวาดเสียงดังลั่น “คุณยอดอยู่ไหน!!!”

ปอนด์สะดุ้งเบิกตาโตชี้ไปตรงศาลาไม่ไกลจากหน้าบ้าน มีสวนหย่อมเล็กๆโดยรอบ คนโมโหไม่สนใจปอนด์ที่วิ่งตาม “เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับท่านรองนะน้องไอ..นี่เป็นเรื่องของพี่คนเดียว” พยายามจะวิ่งไปขวาง

ขาเรียวเล็กในสภาพเสื้อกล้ามสีดำรัดรูปกับกางเกงขาสั้นสีเดียวกันก้าวเร็วขึ้นไปเหยียบบนศาลาไม่สนว่าจะมีใครอยู่บนนั้นรึเปล่าแต่ความโมโหของเธอมันถึงขีดสุดจริงๆ “นี่มันไม่ใช่เรื่องของพี่ปอนด์มันเป็นเรื่องของฉันกับคุณยอด!!” ไม่ต้องท่านรงท่านรองละ

เจ้าของชื่อละสายตาจากการสอนหนังสือหลานสาว ‘ส้มเช้ง’ ที่กำลังทำการบ้านของเด็กอนุบาลสาม เขามองความวุ่นวายตรงหน้าอย่างไม่รู้เรื่อง เลขาสาวหน้าตาน่ารัก ผิวขาวกางเกงขาสั้นยืนเท้าสะเอวหน้าแดงก่ำ “อะไรกันน่ะ”

ไอยราเปิดฉากทันที “ทำไมคุณทำแบบนี้คะ!! คุณไม่ชอบฉันคุณก็ไม่บอกฉันตรงๆแต่อะไรคือคุณเอาจดหมายรักที่ฉันให้คุณไปให้ไอ้ช่างที่ไหนก็ไม่รู้มาประกาศลงเฟซบุ๊กว่ากำลังคบกับฉันอยู่” น้ำตาปริ่ม “ฉันชอบคุณมันเป็นเรื่องจริงถึงคุณจะไม่เชื่อแต่ก็ไม่ควรจะมาแกล้งฉันแบบนี้นะคะ!!!”

ปอนด์ยืนอ้าปากค้างกับคำพูดที่ออกมาจากปากของสาวน้อยน่ารักตรงหน้า ‘มันอะไรวะเนี่ย’ “แล้วที่น้องไอขอเบอร์พี่ไม่ใช่ว่าน้องไอชอบพี่เหรอครับ” งงหนักมาก

“ไม่ได้ชอบหรอกค่ะ ที่ขอก็เพราะว่าคุณยอดไม่ยอมเอาเบอร์โทรให้ฉัน ฉันเลยขอพี่เผื่อจะเอาไว้ถามว่าคุณยอดอยู่ไหนก็แค่นั้นเอง” ตอบกลับทั้งๆที่มองหน้าเจ้านายเคราเข้ม “ฉันขอลาออกค่ะ..แล้วเรื่องไอ้ช่างหลงก็ช่างมันเถอะ จดหมายที่คุณเอาไปให้เขาก็ช่างมันเถอะ” ไอยราหันหลังออกจากศาลายกมือขึ้นเช็ดน้ำตาป้อยๆ จบกันซะทีความรักครั้งแรกของร่างนี้…. ‘ซะเมื่อไหร่555’

“หยุดเดี๋ยวนี้นะไอยรา!” เสียงเข้มดังขึ้นจากด้านหลัง ‘นั่นไงล่ะ’

เธอหยุดยืนนิ่งยกมือขึ้นปาดน้ำตา มุมปากยกยิ้ม..แผนนี้ได้ผลดี เรื่องจดหมายเธอไม่รู้แต่เรื่องที่เขาต้องตามมาพูด..เธอแน่ใจมาก

“มาพูดกับฉันให้มันรู้เรื่องสิ!! อะไรคือมากล่าวหาว่าฉันเป็นคนเอาจดหมายนั่นไปให้ช่างหลง” ขวับ!!! ยอดข้าวคว้าแขนบอบบางดึงมาประจันหน้า ตาคมมองเห็นร่องรอยการร้องไห้และคราบน้ำตาบนใบหน้าเนียนใส แววตาเขาเริ่มอ่อนแสงลง “มานี่ก่อนมา” จูงมือคนขี้แยขึ้นไปนั่งด้วยกันบนศาลาเขาจับมือขาวมากุมไว้แน่นกันเธอวิ่ง “ไอ้ปอนด์แกเอารูปต้นเหตุห่าเหวอะไรนั่นมาสิฉันจะได้รู้เรื่องสักที”

ปอนด์ยืนกดโทรศัพท์มือถือเลื่อนไปหน้าเฟซบุ๊กของช่างหลง

ช่างหลงกำลังคบกับไอยรา ?

พร้อมแนบจดหมายฉบับน้อย

ข้อความ: ฉันชอบคุณตั้งแต่วันแรกที่เราเจอกันจะเป็นอะไรมั้ยคะถ้าฉันจะขอจีบคุณมาเป็นแฟน….ไอยราเลขาผู้น่ารัก.

ทั้งยอดข้าวและไอยราที่เพิ่งมองเห็นข้อความของตัวเองชัดๆ ความโมโหเกิดขึ้นมาอีกครั้ง เธอยกมือขึ้นทุบแขนล่ำๆของยอดข้าว

ปั่กๆ!! ปั่กๆๆ “เพราะคุณคนเดียว..ฮึ่กๆๆ” ปั่กๆๆ “จดหมายนี่ฉันเขียนให้คุณสอดในแฟ้มของฝ่ายช่างเมื่อเช้าวันนั้น ฮึ่กๆ ฮือๆ”

ยอดข้าวอุ้มคนตัวเล็กมานั่งตักจับสองมือที่ทุบตีเขาเอาไว้แล้วกอดจนแน่นวางคางเกยไหล่ “ฉันไม่เห็นรู้ว่ามีจดหมายในนั้น” ท่วงท่าน่าคิดไปไกลทำให้ปอนด์ทำท่ากลืนไม่เข้าคลายไม่ออก ‘น้องส้มเช้ง' ยิ้มกว้างชอบอกชอบใจใหญ่

“ถึงจะเห็นคุณก็จะแกล้งหนูใช่มั้ยคะ..ฮึก!!” สะอื้น… “คุณว่าหนูแกล้งจีบคุณซึ่งจริงๆแล้วมันไม่ใช่สักนิด”

“ถ้าฉันเห็นแล้วฉันจะแกล้งทำไมล่ะ” ยอดข้าวมองไอ้ปอนด์แล้วสั่ง “โทรไปหาไอ้หลงบอกให้มันลบข้อความที่มันโพสออกซะถ้ามันไม่อยากถูกฉันไล่ออก”

“ครับ” กำลังจะเดินออกไปไกลๆศาลาพร้อมกับโทรบอกหลง

“โทรตรงนี้ให้กูได้ยิน” เริ่มมีน้ำโห

“ครับ” ปอนด์ต่อสายหาช่างหลงคนซวยประจำวัน ตรู๊ดๆๆๆ เปิดลำโพง ตรู๊ดๆๆๆ “เออ..ไอ้หลงกูเอง ท่านรองบอกให้มึงลบโพสที่มึงบอกว่ากำลังคบกับเลขาท่านรองออกซะถ้าไม่อยากถูกไล่ออก”

ปลายสายตอบกลับเสียงดัง “อะไรวะ!!!ทำไมต้องลบล่ะ..ก็กูได้จดหมายจากน้องไอยราคนสวย เขาบอกว่าชอบกูกูก็โพสดิมึงไม่ดีใจ’ไงที่กูจะมีเมีย!!” ไอ้หลงตอบเสียงดังลั่น…ทุกคนได้ยินหมด

ไอยราหันกลับไปมองเจ้าของตัก หน้าคนสองคนใกล้กันจนรู้สึกได้ถึงลมหายใจ แก้มสาวแดงปลั่ง..แต่ก็ยังอ้อมแอ้มๆพูดออกมา “เพราะคุณ เรื่องถึงเป็นแบบนี้ ‘คุณต้องช่วยหนู’” มองปากบางน่าจูบที่มีเคราล้อมรอบ

“หึ” ยอดข้าวยกยิ้มน้อยๆให้คนบนตัก ‘เขาแพ้ทาง’ เด็กนี่เข้าแล้ว “ไอ้ปอนด์เอาโทรศัพท์มึงมานี่”

“ครับ” ยื่นให้เจ้านาย

“ฟังนะไอ้หลง..ไอยราเขาไม่ได้ชอบมึงและจดหมายนั่นมันของกู กูลืมหยิบออกถ้ามึงยังไม่ลบโพสบ้าบอของมึงและลงขอโทษเลขากู..วันจันทร์เก็บของออกไปจากบริษัทเลย” เงียบเสียงไปครู่หนึ่ง “กูพูดเคลียร์มั้ย?”

“ครับท่าน..จัดการตามสั่งทันทีครับผม!!!” ไอ้หลงรีบวางสายอย่างรวดเร็วเพื่อไปลบโพสของตัวเอง และภายในหนึ่งนาทีเสียงแจ้งเตือนโพสใหม่ดังขึ้นมา ติ้ง!!!

ช่างหลงอัพเดต….เรื่องจดหมายบอกรักและสถานะของผมกับคุณไอยราเป็นเรื่องเข้าใจผิด จดหมายนั้นไม่ใช่ของผมขออภัยที่รู้เท่าไม่ถึงการณ์..ขออภัยคุณไอยราที่ทำให้เสื่อมเสียชื่อเสียงและขออภัยที่ลงข้อมูลเท็จครับ….ช่างหลงคนซวย

“นี่ครับคุณยอด ช่างหลงประกาศใหม่แล้วครับ” ยื่นหน้าจอให้ดู

“ก็ดี..มึงจะไปไหนก็ไป” ยอดข้าวไล่ปอนด์

คนบนตักดิ้นยุกยิกๆเมื่อเรื่องถูกจัดการเรียบร้อย “ปล่อยสิคะ” ต่อจากนี้ก็เป็นเรื่องของเธอ..ใครจะยอมให้ถูกกอดฟรีกันล่ะ

“อ้าว นึกว่าชอบนั่งตักฉัน”

“ใช่ที่ไหนกันคะ ลูกสาวคุณก็อยู่นะคะไหนจะเมียคุณล่ะคะปล่อยฉันลงเถอะ”

คลายวงแขนออกให้ไอยราผู้นุ่มนิ่มหอมกรุ่นติดปลายจมูกนั่งลงข้างๆ “ก็เคยบอกแล้วว่าฉันไม่มีเมีย นี่หลานสาวฉันเองน้องส้มเช้ง”

“สวัสดีค่ะแฟนลุงยอด” ส้มเช้งยกมือไหว้

“ไม่ใช่นะคะ พี่ไม่ได้เป็นแฟน คุณยอดข้าวไม่ชอบพี่หรอกค่ะ” แกล้งไม่สนใจคนเป็นลุง “ไม่ได้เป็นอะไรกันค่ะตอนนี้เคลียร์เรื่องหมดแล้ว ตำแหน่งเลขาก็ลาออกแล้วคุณลุงของน้องส้มเช้งต้องหาเลขาคนใหม่แล้วนะคะ” หันมาหาคุณลุงของน้องส้มเช้ง “ฉันกลับเลยนะคะ..คงไม่ไปทำงานอีกแล้วล่ะค่ะ” ยกมือไหว้ “ขอโทษนะคะที่ไปรบกวนคุณตั้งสี่วัน” ลุกขึ้นยืนเตรียมออกไปนอกศาลา “ไปนะคะน้องส้มเช้ง” ‘ยกที่สอง..เริ่มค่ะ’

ยอดข้าวมองเลขาเดินห่างออกไปโดยที่ไม่ได้พูดอะไร ‘ไอยราชอบเขา’ นั่นคือเรื่องที่เธอพูดออกมา แต่อะไรคือการยอมหันหลังให้เขาง่ายๆทั้งๆที่บอกชอบเขา เพื่อให้เขาเดินไปตามงั้นเหรอ..เหอะ!!! ลุกสิครับ…

เขาเดินตามหลังคนตัวเล็กกว่าได้ทันก่อนที่อีกคนจะถึงหน้าประตู “เหมือนว่าเราจะคุยกันคนละเรื่องหรือยังไงกันนะไอยรา”

“คนละเรื่องอะไรคะ เรื่องช่างหลงก็เคลียร์แล้วเรื่องที่ฉันลาออกก็เคลียร์แล้วยังจะมีอะไรอีกคะ” หันหน้าไปทางอื่น

“ฉันยังไม่อนุมัติให้เธอลาออก” กอดอก

“ฉันจะออกค่ะ..ถึงคุณไม่พูดฉันก็รู้ว่าคุณรำคาญฉัน คุณรู้ว่าฉันชอบคุณแต่คุณไม่ได้ชอบฉัน ถ้าเราทำงานด้วยกันมันอึดอัดนะคะ” เธอก้มหน้าลง “ฉันไม่น่าชอบคุณตั้งแต่แรกเลยจริงๆค่ะ”

ยอดข้าวยกมือขึ้นเสยผม..อะไรคือการมายืนบอกชอบกันหน้าบ้านเขาวะ คนอายุ39ไม่รู้จะอธิบายออกมายังไง จะปฏิเสธสาวน้อยตรงหน้าก็พูดได้ไม่เต็มปาก จะถามว่าชอบเด็กนี่มั้ย ‘ก็ชอบอยู่’ แต่เขาจะแน่ใจได้ยังไงว่าไอยราไม่ได้กำลังหลอกเขา “เอางี้นะ” ไม่รู้จะบอกยังไงดี “ทำงานเป็นเลขาฉันไปก่อนเพราะช่วงนี้ฉันไม่อยากรับสมัครเลขาคนใหม่..ถ้าเธออยากจะจีบฉัน เธอก็จีบแต่จะสำเร็จมั้ยมันก็เป็นเรื่องของเธอ” มองคนที่เงยหน้าอย่างรวดเร็ว

“จริงนะเจ้าคะ?” ยิ้มน่ารัก

“อืม” เขาไม่เข้าใจตัวเองจริงๆเหมือนกัน

“เย้!!!” กระโดดกอดจนยอดข้าวเซถอยหลัง เขาโอบเอวเล็กของเธอเอาไว้พร้อมกับเตือน

“กำลังจีบ..ไม่ได้เป็นแฟน เธอจะมากอดฉันแบบนี้ไม่ได้” บ่นแต่ก็กอด

“ไม่เป็นไรค่ะฉันไม่ถือ”

“_” หมดคำจะกล่าว