คอนโดสุดหรูบนชั้นสามสิบห้า
ลายนิ้วมือถูกสแกนเข้าห้อง1035ตรงหน้าพร้อมกับประตูเปิดออก ไอยราเดินเข้าห้องมืดไปก่อนเจ้าของห้อง คนด้านหลังชำนาญเส้นทางเป็นอย่างดีประตูอัตโนมัติปิดลงพร้อมกับมือหน้ารวบเอวคอดกิ่วด้านหน้า หมับ!!!
“อุ๊ย!! คุณยอดคะ” ไอยราสะดุ้งตกใจทิ้งกระเป๋าในมือลง “ไหนว่าจะไม่ทำอะไรหนูไงคะ” ปลายเสียงสั่นน้อยๆกึ่งกล้ากึ่งกลัว
“ก็ไม่ได้ทำอะไร..แต่น้องไอกำลังจะเดินชนโซฟาแล้วรู้ตัวรึเปล่า” เปาะ!!! ดีดนิ้วหนึ่งครั้งทั่วห้องสว่างจ้า ด้านหน้าอีกหนึ่งก้าวมีชุดโซฟาจริงๆ “ช่วยไว้แท้ๆยังจะถูกกล่าวหาอีก” ปล่อยมือออกทั้งที่ไม่ได้อยากจะปล่อย
“ขอโทษค่ะ” ไอยราหันกลับมาสวมกอดเงยหน้าออดอ้อน “หนูไม่รู้นี่คะ มันไม่ใช่ห้องหนูนี่นา” อ่าห์..เธออ้อนได้น่ารักจริงๆ ใบหน้าคมคายค่อยๆก้มหน้าลงต่ำสายตาไม่ละจากคนขี้อ้อน
จุ๊บ!! จูบหน้าผากกลมมนเบาๆ ‘เขาไม่อยากให้ไก่ตื่น’ “ถ้าน้องไออ้อนบ่อยๆแบบนี้สักวันค
