Alpaslan'ın gözlerindeki esaretim, bir kayboluş veya bir zaaf değildi. Zaten ben, erkeklere zaafı olan bir kadın hiç olmamıştım. Alpaslan'ın "Evet," dediği esnada, daha da koyulaşan zemheri gözlerinden çıkamıyor oluşum, ne bir kayboluş, ne de bir etkilenişti.
Sadece bir esaretti.
İnsanın fikri neyse zikri de odur sözünden öte, tüm bedeni oydu. Hâlim neyse, gözlerim de oydu.
Önüme ısrarla uzatılan deftere dahi bakamadan, Alpaslan'ın gizem kokan harelerini inceliyordum şaşkınlıkla. Neden bu kadar tereddütsüz bir 'evet'i olmuştu? İçime düşen kurtları, gözlerimden hemen fark etmiş olacak ki düşünmeme bile izin vermeden gözleriyle defteri işaret etti, imzala der gibi.
Bu zamana kadar hep en havalı anlarımda ellerimden dökülen Alina Sonat imzası, ilk defa bu kadar titrek atıldı bir kağıda.
