REUNION OF THE HEARTS BOOK 2

KABANATA 1

4 years ago

"Keishana, my granddaughter!" masayang salubong sa akin ng aking Lola pagkalabas na pagkalabas ko agad sa arrival area.

Masayang napatakbo naman agad ako palapit sa kanilang dalawa ni Lolo at iniwan ang bagahe ko para lang makalapit ako agad sa kanila saka ko sila sabay na niyakap ng mahigpit.

How I missed them.

"Lola, Lolo! Namiss ko po kayo," naiiyak ko nang sambit habang mahigpit na yumakap sa kanila.

Napahagod naman silang dalawa sa aking likod habang natatawang kumalas sa pagkakayakap sa akin at isa isa nila akong hinalikan sa may noo.

"Our baby is now crying. We missed you too, apo." Lolo said while wiping my tears away and ruffled my hair softly. "Tara na at umuwi na tayo, we have a surprise for you," dugtong niya pa dahilan upang mapanguso ako.

"Paano magiging surprise yan, Lolo? Eh, sinabi mo na, eh." I said protruded which made him chuckled while my grandma playfully hit him on his arm.

"Tama nga naman si Keishana. Paano magiging surprise yun kung sinabi mo na? Ikaw talaga, oo!" untag ni Lola dahilan upang mapangiti ako. Napakamot na lang sa batok si Lolo which I find him so cute.

"Is that so? I'm sorry, I'm just excited. You know, it's been years since she last visit us here in Italy," katwiran naman ni Lolo na ikinaismid pa rin ni Lola.

"Still, you told her about our supposed to be surprise—"

"It's alright, Lola." I interrupted dahil alam kong magsasagutan na lang yan silang dalawa hanggang sa makauwi kami.

Knowing my Grandmother, she won't stop until Lolo kiss her to shut her up.

"Itong Lolo mo kasi," sambit niya na ikinatawa ko na lang saka ko sila inakbayan dalawa.

"La, it's fine lang po. Ganito na lang. Magpapanggap na lang akong hindi ko alam ang about sa surprise n'yo, hmm? Kaya, let's go home na," yaya ko agad para hindi na humaba ang usapan. Wala namang nagawa si Lola kundi ang sumang-ayon na lang sa sinabi ko.

Minsan may pagkauto-uto rin kasi ang Lola ko kaya minsan naiisahan namin ni Lolo. But yeah, I still love her so much same as my Lolo and happy seeing them again.

Hinila na agad ni Lolo ang mga bagahe na dala ko saka kami sabay sabay na lumabas ng airport.

•

"Surprise!" sabay sabay nilang sambit pagkapasok na pagkapasok ko pa lang ng Mansion. Para akong naestatwa at hindi agad makapagsalita dahil sa gulat at surpresa sa mga nakikita kong panauhin na nandito.

Gosh! I didn't expect this kind of surprise! I literally stunned seeing them in front of me.

"Long time no see, Keishana Marquess! It's been an eighth f*****g years you b***h, and you don't even remember reaching out to us like duh? But anyway, welcome home again!" masayang sigaw ni Alodia saka siya kumaripas ng takbo patungo sa akin at dinambahan agad ako ng mahigpit na yakap.

"Oh my gosh! Alodia!" I finally found my voice after a moment of shock as I hugged her back. "Goodness, namiss kita!" sambit ko pa sa sobrang tuwa.

OMG! Alodia is my cousin, and also a very good friend to me since Highschool. Every summer ay dito kami nagbabakasyon ni Ate para bisitahin sina Lolo at Lola at para na rin makakwentuhan si Alodia dahil malapit talaga kaming tatlo sa isa't isa.

Hindi ako makapaniwala na mag kikita ulit kami after eight years of not coming back here dahil sa busy life namin sa Pilipinas, well except na sa nangyari sa amin nina Ate recently. Huling kausap ko yata sa kaniya ay iyong engaged na siya sa kaniyang five years boyfriend na si Nicholas. She even invited me to her wedding but sadly, hindi ako nakapunta dahil may emergency sa flower shop ko nun. Hindi pa kami nagkakamabutihan ni Tristyn nung mga panahong yun so obviously, hindi pa siya ang problema at emergency ko nung mga panahong yun.

"How's my baby girl? Ang laki laki mo na, ah. Pumayat ka rin," sambit niya nang makakalas kami sa aming yakapan at sabay na lumapit kina Lolo at Lola sa may dining room kung saan sila naghanda ng maraming pagkain para sa surprise s***h welcome party na ginawa nila para sa akin.

"Eto, medyo stress pa sa mga problema ko. But I can handle it—"

"Tungkol ba ito kina Tristyn at sa Santi-santita mong kapatid?" Bigla naman akong napatigil sa paglalakad at napatinysa kaniya na hindi makapaniwala dahil sa sinabi niya.

"What do you mean about my sister?" nagtatakang tanong ko na mukhang hindi niya naman inaasahan.

"You didn't know about their issue?" Napailing naman ako bilang sagot na mukhang nagets naman niya.

"I'll tell you about it later, mukhang ikaw lang ang walang alam tungkol doon, eh. But first, we need to eat na. Naghihintay na sina Lolo at Lola at alam kong gutom ka na rin."

Wala naman akong nagawa nang higitin niya na akong agad papasok sa may dining room at naupo sa aming upuan.

In our whole meal ay tahimik lang ako habang nakikinig sa kwentuhan nila tungkol sa mga buhay-buhay nila dito sa Italy sa loob ng walong taon ng hindi ko pag bisita. Minsan ay natatawa ako dahil kina Lolo at Lola na hindi mawawala ang bangayan tuwing nag-uusap sila but mostly ay wala ako sa sarili dahil sa palaisipan tungkol sa issue nina Ate at Tristyn na wala naman akong kaalam-alam. Baka related ito sa cheating na ginawa namin ni Tristyn?

I don't know.

But maybe, it's much worse than that.

•

"Hey, you're spacing out again. What's the matter?" Bigla akong nabalik sa aking sarili nang marinig ang baritonong boses ni Tope na nasa harapan ko na ngayon.

Oo nga pala, papunta na nga pala kami sa masquerade ball na sinasabi niya. Kung saan magtutuos na naman kami ng die-hard fan niya na talagang head over heels sa kaniya at mukhang mas mababaliw pa yata dahil sa kagwapuhan at lakas ng dating niya sa maroon na tuxedo at itim na maskarng suot niya ngayong gabi. Mukha siyang si Robinhood na nag glow up ng times ten.

"Wala naman. Tara na," yaya ko sa kaniya saka ko siya hinila na kaagad papasok sa may kotse, Wala naman siyang nagawa kundi ang sumunod at magpahila na lang sa akin.

Dahil tamad raw siyang magdrive ay nagdala na lang kami ng driver para ipagmaneho kami patungo sa party na pupuntahan namin.

Habang nasa daan kami ay tahimik lang akong nakamasid sa nadadaanan naming malalaking billboard at establishments ng Italy.

"Kanina ko pa napapansin ang pananahimik mo, Keishana. Is something bothering you? I'm all ears, you know that you can tell me anything," pagbasag ni Topher sa nakakabinging katahimikan sa pagitan naming dalawa dahilan upang mapalingon ako sa may gawi niya makita ang nag-aalala niyang itsura.

He doesn't wearing his mask yet, dahil nandito pa lang naman kami sa may kotse kaya kitang kita ko ang pag-aalala sa mukha niya.

"Don't worry, Tope. I'm fine." I said as I flash a smile to assured him that I really am okay.

This man really knows me well, in four years that we've been together. Siya ang naging best friend ko rito sa Italy bukod sa pinsan kong si Alodia. Medyo busy kasi siya kaya madalas hindi namin siya kasama. But everytime naman na makakasama siya sa bonding naming dalawa ni Tope ay bumabawi siya. That's why, after all of the shits that happened to me four years ago. I could say that I am still grateful and lucky having these kind of friendship with them until now.

Namiss ko tuloy si Ann. Kumusta na kaya siya? It's been years since we had our last video call with each other. Kakapanganak niya pa lang ng araw na iyon and she excitedly wants to see me with her baby which made me excited and so overwhelmed too.

Naikwento niya sa akin na nagkakamabutihan na raw sila ni Lander and I'm happy hearing those words from her, most especially the happiness in her eyes while saying those words to me.

I am genuinely happy for her. Siguro ngayon, masaya na sila. And malaki na ang anak nila.

Siguro kung nabubuhay lang ang anak ko sa mga oras na ito ay magkasinglaki na rin sila ng anak ni Ann ngayon.

Wala sa sariling napahimas ako sa aking tiyan kung saan una't huling namuhay ang aking anak.

Miss na kita anak.

"You're missing your child again, aren't you?" tanong niya agad sa akin nang mapansin ang ginawa ko.

I just smiled at him bitterly.

"I know it's been four years since the lost of my child. But I still can't move on from him or her.May sakit, pagsisisi at pangungilila pa rin akong nararamdaman tuwing naaalala ko siya." Naramdaman ko naman ang paghawak niya sa kamay kong nasa tyan ko pa rin at inilagay sa hita ko na natatabunan maroon ballroom off shoulder gown.

"Keish, I am not telling you to move on right away. What you have to do is to accept it. Tanggapin mo muna na ng buo na wala na talaga siya, so that, you can live your life to the fullest, without any pain and bitterness from your past. Maraming tao sa mundo ang hindi talaga agad matanggap ang nangyari sa kanila, lalo na sa mga cases na katulad ng sa'yo. But you have to accept it Keish, accept it and move forward. Keish, life is too short, have fun while you can have it. You could never tell if what tomorrow comes, that's all that I could say."

Hindi ko alam pero, napangiti ako sa sinabi niyang iyon.

Yeah, tama naman siya. Yun lang talaga ang kulang sa akin. Nakamove on na ako sa lahat ng nangyari sa nakaraan namin ni Tristyn, maliban sa nangyari sa anak ko.

Because I couldn't accept the fact that I lost him until now. May sakit at pagsisisi pa rin akong nararamdaman sa tuwing naaalala ko siya. Siguro nga natanggap ko na but not fully committed to acceptance. So yeah, Topher is right. I must accept it whole hearted.

Life must go on.