SİBEL'DEN
Üzerime tonlarca ağırlık varmışcasına yorgun olan başımı cama yasladım.Sürmeli adam ağası ne zaman gelecek öğrenmiş telefonu kapatmıştı. Şimdi arka koltukta adam beni nereye götürdüğünü bilmeden sesizce oturuyordum.
Göz kapaklarımı ağlamaktan ve yorgunluktan açmakta zorluk çekerken.Sürmeli adam adamlarla konuşmasının aksine yumşak bir sesle konuştu.
" Açsındır şimdi, bu saatte pek bir yer açık olmaz.Çorba yada başka bir şey ne seversin alayım."
Dikiz aynasından kısacık bakıp tekrar yola verdi dikkatini.Ağlamaktan tarazlanmış sesimle konuşmaya çalıştım.
" Gerek yok aç değilim."
Onaylayıcı bir kafa hareketi yapıp yola bakmaya devam etti.Bende akıp giden yolu izlemeye geri döndüm.
Yaklaşık kırk beş dakikalık bir yoldan sonra gelmiş olacığız ki arabayı durduğunda kendime g
