“ฮือๆๆ คุณหนู” เพียงแค่ก้าวขาออกจากเรือน ชิงชิงก็วิ่งร้องไห้มากอดนาง ร่างบางยืนตัวแข็งทื่อ อยากจะกอดตอบ แต่ก็ทำไม่ได้เพราะบิดามารดายืนมองอยู่
“เอ่อ...เจ้าเป็นใครหรือ” นางแกล้งถาม ชิงชิงเงยหน้าขึ้นมองก่อนจะเบิกตากว้าง อ้าปากค้างมองนาง
“ชิงชิงมานี่” ฮูหยินใหญ่รีบดึงมือชิงชิงให้เดินตามเข้าไปในเรือน
“หลินเอ๋อร์ นางคือชิงชิง บ่าวรับใช้ของลูก นางคงตกใจมากที่ลูกจำนางไม่ได้” หลินเจิ้งจื่อรีบเอ่ยบอก กลัวความลับจะแตกจนมือชื้นเหงื่อ ต่อจากนี้คงต้องกำชับทุกคนให้ดีแล้วล่ะ
“ลูกเข้าใจเจ้าค่ะ” นางยิ้มหวานให้บิดา
หลินเจิ้งจื่อลูบผมนุ่มเบาๆ ถึงจะเพิ่งพบเจอ แต่ไม่รู้ทำไมเขาถึงได้คุ้นชินกับนางนัก ถึงดวงตาจะต่างสี แต่รอยยิ้มและการแสดงสีหน้านั้นกลับเหมือนบุตรสาวทุกกระเบียดนิ้ว
ดวงตาคู่สวยหันไปมองสำรวจรอบเรือน ก่อนจะขมวดคิ้วมองบริเวณโดยรอบ เหตุใดพวกท่านถึงมาอยู่กลางทุ่งกลางสวนที่มีแต่ป่าและภูเขารายล้อมเช่น
