วันรุ่งขึ้นเหล่าทหารกล้าก็พากันเดินทางมาถึงเมืองหลวง สองข้างทางเต็มไปด้วยประชาชนออกมาต้อนรับ เสียงโห่ร้องปรบมือแสดงความยินดีดังกึกก้อง แม่ทัพใหญ่หลินเจิ้งจื่อนั่งเด่นเป็นสง่าน่าเกรงขามอยู่บน ม้าศึกคู่ใจ
แต่พอมาถึงจวนเขาก็แทบเข่าอ่อน เมื่อได้ยินว่าบุตรสาวนั้นไปกับ ชินอ๋องตั้งแต่เมื่อวาน และพระองค์ให้คนมาบอกว่าจะพานางกลับจวนด้วย จนป่านนี้ก็ยังอยู่ที่จวนของพระองค์
“พระองค์กำลังคิดจะทำอะไร”
ไม่ได้ห่วงว่าบุตรสาวจะตายที่ถูกเนื้อต้องตัวพระองค์ เพราะรู้แล้วว่าบุตรสาวนั้นไม่เป็นอะไร แต่ตอนนี้กลัวความคิดของพระองค์มากกว่า
………
ดวงตาคู่สวยไหวสั่น นอนนิ่งมองบุรุษของหัวใจ ใบหน้าติดเหี้ยมเรียบนิ่งยามตื่น แต่ยามหลับนั้นกลับดูอ่อนโยนไร้เดียงสาราวทารกน้อย
“ขอบคุณเวลานำพาให้เรามาเจอกัน”
นางพูดเสียงเบา ชี้นิ้วทำท่าวาดไปตามกรอบหน้า ไม่กล้าแตะต้องเพราะกลัวเขาตื่น คิ้วหนาดกดำ จมูกโด่งเป็นสันได้รูป ปากกระจั
