“ว๊าว” หลินฟางซีมองภาพตรงหน้าด้วยแววตาเพ้อฝัน บนหน้าผาสูงชันมีดอกไม้นานาพรรณต่างสีรายล้อม ด้านล่างนั้นคือหุบเหวที่ถูกปกคลุมไปด้วยผืนป่า ไกลออกไปคือสายธารใหญ่ที่กำลังดูดกลืนตะวันดวงโตให้จมหายไปในน้ำ
“เจ้าชอบหรือไม่” ชินอ๋องถามเสียงทุ้มนุ่มหู เกยคางบนไหล่บาง ชมพระอาทิตย์ตกดินกับนาง
“สวยเพคะ สวยมาก...สวยเกินคำบรรยาย แม้ตายอีกรอบก็ไม่อาจลืมเลือน” มือบางยื่นออกไปทำท่ารองรับตะวันดวงโต แล้วกำมือเข้าหากัน ก่อนวางแบะลงบนหน้าอกข้างซ้าย จดจำทุกช่วงเวลานี้ไว้ในขณะที่ยังมี ลมหายใจ
“เจ้าพูดเหมือนเคยตายมาแล้ว”
ได้ยินที่นางพูดแล้วใจหวิวแปลกๆ ดวงหน้าสวยเอี้ยวคอไปส่งยิ้มหวานให้เขา ชินอ๋องมองดวงตาสีดำสนิทนิ่งค้าง ถึงจะหน้าเหมือนกันแต่ไม่ใช่นาง
“ทุกสิ่งในโลกล้วนเกิดมาเพื่อดับ แม้แต่พระอาทิตย์ที่ร้อนแรง เปล่งแสงโชติช่วงก็ยังมีวันดับสูญ”
นางกล่าวด้วยรอยยิ้ม แต่ใจคนฟังกลับไหวสั่น หลับตาลงก่อนจะลืมขึ้นมองนา
