บรรยากาศภายในรถม้านั้นเต็มไปด้วยความอึดอัด ไม่เคยสักครั้งที่เขาจะหลบตาใคร แต่ตอนนี้ทำได้เพียงแกล้งมองข้างทางเพื่อหลบตานาง เพราะใบหน้าสวยนั้นบึ้งตึง นั่งจดจ้องมองเขาตาไม่กะพริบ
“พระองค์พาหม่อมฉันออกมาทำไมเพคะ รู้หรือไม่ว่าทำแบบนี้พระองค์จะถูกผู้คนตำหนิได้”
“ใครจะกล้ามาตำหนิชินอ๋องเช่นข้ากัน” ตอบแต่ตายังข้างทาง
ริมฝีปากนุ่มขบเม้มจนเป็นเส้นตรง หันออกไปมองข้างทางตามเขา
“เส้นทางนี้เป็นทางไปจวนของพระองค์นี่เพคะ”
“อืม” เขาตอบรับสั้นๆ เหมือนต้องการปั่นหัวนางเล่น
นางบอกไปแล้วว่าจะกลับไปที่จวนของนาง แต่เขาก็ยังพาไปที่จวนของเขา “หม่อมฉันบอกความต้องการไปแล้ว ทำไมพระองค์ถึงพาหม่อมฉันมาที่นี่อีก”
ชินอ๋องยักไหล่ใส่นาง “ข้าไม่เคยรับปากว่าจะไปส่งเจ้าที่จวน”
“แต่หม่อมฉันต้องกลับไปแต่งตัวนะเพคะ”
“ข้ารู้แล้ว “
หลินฟางซีนั่งกำมือแน่น อยากจะจับคนหล่อพูดน้อยหักคอเสียจริง พูดอธิบายยาวๆ ให้นางฟังดอกพิกุ
