อยู่คนเดียวไม่ได้แล้ว l CANNOT BE ALONE

ภายในสนามบิน ผู้โดยสารขาออกระหว่างประเทศ “ฮัลโหลพวกมึง อยู่ไหนกันวะ กูถึงละนะ” เจสัน พัฒนไพศาล หนุ่มหล่ออายุ25 ปี ลูกชายคนเดียวของตระกูลพัฒนไพศาล ตระกูลที่รวยอันดับต้นๆ ของประเทศ นี่เป็นครั้งแรกในรอบหลายปีที่เจสันมีโอกาสได้กลับมาเมืองไทย เมื่อก่อนเขาก็เรียนอยู่ที่เมืองไทย แต่หลังจบชั้นมัธยมปลายเขาต้องย้ายไปเรียนต่างประเทศเพื่อไปรักษาอาการบางอย่างในใจ เนื่องจากการตายของแม่เจสัน ทำให้เกิดแรงกระทบทางจิตใจขั้นรุนแรง และมีอาการความทรงจำบางช่วงเวลาขาดหายไปด้วย อีกทั้งเขากลายเป็นคนกลัวความมืดขั้นรุนแรง ถ้าอยู่ในที่มืดเจสันจะรู้สึกกลัว ตัวจะสั่น เพ้อจนขาดสติ หรือหนักสุดถึงขั้นเลือดกำเดาไหลไม่หยุด และหมดสติไปเลย อาการของเขาจะมีเพียงอลันผู้เป็นพ่อ และเพื่อนชายสมัยเรียนมัธยมอีกสามคนของเขาเท่านั้นที่รู้ นั่นก็คือ โดม ชาลี และทัน โดยวิธีการเบื้องต้นในการแก้ปัญหาโรคของเขาก็คือ เจสันจะเปิดไฟไว้ตลอด ไม่ยอมให้ตัวเองต้องอยู่ในที่มืดเด็ดขาด แต่นี่ก็คือการรักษาที่ปลายเหตุเท่านั้น การรักษากับจิตแพทย์ที่ผ่านมาสุดท้ายก็ไม่เป็นผล หมอผู้รักษาทางจิตของเจสัน จึงสันนิษฐานว่า เจสันคงต้องหาใครสักคนที่เข้ามาช่วยทำให้หัวใจของเขากลับมาอบอุ่น และปลอดภัยอีกครั้ง เพื่อดึงเขาออกมาจากเงาของความมืดมิดในจิตใจ หรือตามหาสาเหตุความจริงของเหตุการณ์คืนนั้นให้พบ จะได้ช่วยให้เขาฝ่าฟันกับสิ่งเลวร้ายที่เขาได้เจอมา เป็นการปลดล็อกความทรงจำของเจสันไปด้วยอีกทางหนึ่ง สุดท้ายอลันพ่อของเจสันเลยตัดสินใจให้เจสันกลับมาที่เมืองไทย แต่การกลับมานั้นจะกลับมาเปล่าๆ ไม่ได้ เนื่องจากอลัน ก็นับว่าอายุเริ่มจะเยอะแล้ว เขาจึงอยากให้เจสันลูกชายเข้ามารับตำแหน่งในการบริหารงานที่บริษัทของตน โดยอลันจะให้เจสันเข้ามาเป็นเด็กฝึกงานทั่วๆ ไปก่อน จะไม่มีใครรู้ว่าเขาคือลูกชายคนเดียวของประธานบริษัท เพื่อพิสูจน์ว่าเขาสมควรจะขึ้นมาเป็นประธานบริษัทหรือไม่ โชคดีที่ที่ผ่านมาเจสันมักเป็นคนเก็บตัว เพราะเหตุการณ์เลวร้ายครั้งนั้น จนกระทั่งเขาไปเมืองนอก อลันไม่เคยเปิดเผยใบหน้าของเจสันให้คนอื่นๆ รู้ เลยไม่มีใครรู้จักใบหน้าที่แท้จริงของลูกชายเขา เจสันเป็นผู้ชายกวนๆ ทะเล้น ขี้เล่น ดูไม่เอาการเอางาน แต่จริงๆ แล้วเขาเป็นคนเก่ง มีไหวพริบดีเพียงแต่ติดเล่นเท่านั้น อีกอย่างหนึ่งก็คือเขาชอบอะไรที่เกี่ยวกับการถ่ายภาพมาก และมากกว่าการบริหารงานในบริษัท ซึ่งพ่อของเขามองว่าไร้สาระ แต่ความฝันก็คือสิ่งที่เขาอยากทำและต้องทำให้ได้ เขาจึงดื้อรั้นหาข้อต่อรองก่อนกลับมาทำงานที่เมืองไทย แม้ว่าจะต้องยอมกลับมาฝึกงานด้วยความจำใจ แต่เขาก็สามารถต่อรองจนได้ในสิ่งที่เขาต้องการ อลันพ่อของเขาจะเปิดสตูดิโอถ่ายภาพให้เป็นรางวัลควบคู่ไปกับงานบริษัทของเขา เหตุนี้เองเจสันจึงยอมทำตาม และกลับมาเมืองไทยแต่โดยดี ในขณะที่เจสันกำลังยืนรอเพื่อนๆ ของตนอยู่ ไม่นานเสียงที่เขาคุ้นเคยก็ดังขึ้น ทำเอาคนในสนามบินต่างหันมามองกันทันที จะเป็นใครไปไม่ได้ นั่นก็คือเพื่อนรักทั้งสามของเขา ที่กำลังวิ่งเข้ามาด้วยอาการดีใจ ที่ได้พบกับเจสันเพื่อนรัก หลังจากที่ไม่ได้เจอกันนาน “ไอ้เจ!!~~” “เจสัน!!~~” “คิดถึง!!~~” โดม ชาลี และทัน ไม่รอช้าต่างวิ่งเข้ามากระโดดกอดเจสัน เพื่อนรักของพวกเขาด้วยความคิดถึง และนั่นก็ยิ่งทำให้คนรอบๆ ตัวเขาพากันมอง และยิ้มเอ็นดูในท่าทางทะเล้นของหนุ่มๆ ทั้งสี่ เจสันรีบดันเพื่อนๆ ของตนออกห่างๆ จะได้ไม่ต้องแสดงความรักลึกซึ้งกันมากกว่านี้ “หยุดเลยๆ พวกมึง อายคนอื่นว่ะ” เจสันเอ่ยปากบอกเพื่อนของตน พร้อมทำท่าทางขยะแขยงสุดๆ เขาไม่คิดเลยว่าไอ้พวกนี้จะหน้าหนาไม่สนใจคนรอบๆ ข้างเลย “อายอะไรวะ ก็คนมันคิดถึง ตั้งหลายปีที่ไม่เจอกันเลยนะมึง ได้เห็นตัวเป็นๆ ซะที วุ๊!” โดมพูดด้วยน้ำเสียงและท่าทางเหมือนกำลังบ่น “เอ้านี่กูไม่เจอมึงนานจนกลายเป็นสาวขี้งอนแล้วเหรอวะ” เจสันพูดแซวโดม เล่นเอาชาลีและทัน ถึงกับหัวเราะกันเสียงดังโหวกเหวกไม่สนใจใครเลย “หยุดเลยพวกมึง พูดแบบนี้เดี๋ยวสาวได้ยินหนีหายไปจากกูหมด กูอ่ะแมนทั้งแท่งนะคร้าบ” โดมทำท่าทางประกอบ พร้อมกับเก๊กหล่อใส่เพื่อนๆ “ไร้สาระชิบไอ้โดม เออไอ้เจแล้วมึงจะพักคอนโดเหรอ เห็นคุณลุงบอก” ชาลีเอ่ยถามเจสันก่อน เพราะไม่แน่ใจว่าวันนี้มันจะเข้าบ้าน นอนโรงแรม หรือไปคอนโดที่พ่อมันเตรียมไว้ให้ “เออดิ พูดถึงพ่อกูแล้วหงุดหงิด ป่ะไปกันดีกว่า ป่านนี้คนขับรถของพ่อกูมารับละ” พูดจบเจสันก็เดินนำเพื่อนๆ ลากกระเป๋าออกไปเลย “เอ้าไอ้นี่ คิดจะไปก็ไป ว่ามั้ยพวกมึง อ้าวเฮ้ย! รอกูด้วย!” ไม่ทันที่ทันจะพูดจบ โดมและชาลีก็วิ่งตามเจสัน ออกไปกันหมดแล้ว หน้าคอนโดที่อลันเตรียมไว้ให้เจสัน ทันทีที่จอดรถสนิท สิงหาคนขับรถและพ่วงตำแหน่งลูกน้องคนสนิท ที่พ่อเจสันส่งมาให้ดูแลผู้เป็นลูกชายสุดที่รัก ก็พาเจสันและคนอื่นๆ มาถึงยังคอนโดที่อลัน พ่อของเจสันได้เตรียมไว้ให้ ชายหนุ่มทั้งสี่โดยเฉพาะเจสันก็ถึงกับยืนนิ่ง อึ้งกับภาพตรงหน้า เพราะมันช่างเป็นคอนโดที่เก่ามาก พูดได้เลยว่าน่าจะสร้างมาหลายสิบปีแล้ว สภาพแทบจะพังทลายลงมาแม้เพียงหายใจเบาๆ เล่นเอาเจสันถึงกับไปไม่เป็น ไม่คิดว่าพ่อของตน จะทำขนาดนี้ ให้เล่นบทพนักงานใหม่ของบริษัทไม่พอ ยังต้องทำตัวให้สมถะสมฐานะขนาดนี้ด้วยหรอ แล้วจะยังมีอะไรรอเซอร์ไพรส์เขาอีกมากน้อยแค่ไหนเนี่ย “เอ่อ…พะ พี่สิงหา แน่ใจนะครับว่าพาผมมาถูกที่ หรือพ่ออาจจะดูคอนโดผิดหรือเปล่า แบบไม่ตรงปกอะไรประมาณนี้” เจสันเอ่ยปากถามสิงหา คนขับรถที่พาเขามา ด้วยท่าทีเก้ๆ กังๆ ไม่คิดว่าเขาจะต้องมาพักที่นี่จริงๆ “นั่นสิพี่สิงหา ดูสภาพคอนโดไอ้เจดิ ถ้าวันดีคืนดีเกิดถล่มขึ้นมา ไอ้เจคงเหลือแต่ซาก โอ๊ย!!” ไม่ทันที่โดมจะพูดจบ ทันก็ใช้มือตบไปที่ศีรษะของเขาเต็มๆ “ไอ้ทันตบกูทำไมเนี่ย!” “ก็ดูมึงพูด มึงดูหน้ามัน ไอ้เจก็ยิ่งกลัวๆ อยู่ แต่จะว่าไปสภาพคอนโดแบบนี้คงพาสาวขึ้นห้องไม่ได้แล้วว่ะ” ทันพูดแซวเจสัน ที่ตอนนี้เอาแต่หน้าบึ้ง กับสิ่งที่เขาเห็นอยู่ ความคิดในหัวเจสันกำลังแล่น คิดว่าพ่อเขาเล่นอะไรอยู่เนี่ย ให้ทำงานก็กลับมาแล้ว หาที่นอนดีกว่านี้ไม่ได้หรือไงนะ “ไม่ต้องแซวกูเลย กูไม่อยู่ที่นี่เด็ดขาดหมดลุคพี่เจสันสุดหล่อ คาสโนว่าเอว5Gพอดี” เจสันทำท่าจะกลับขึ้นรถ แต่ก็ถูกสิงหา พูดแทรกเสียก่อน “ไม่ได้นะครับ คุณเจสันที่นี่แหละครับที่ที่คุณท่านเลือกไว้ให้คุณ” เจสันเมื่อได้ยินดังนั้นก็ถึงกับชะงักเท้าที่กำลังจะก้าวเข้าไปในรถทันที นี่เขาต้องอยู่ในคอนโดสภาพที่ทรุดโทรม จะถล่มมาตอนไหนก็ไม่รู้จริงๆ เหรอเนี่ย เพื่อนหนุ่มอีก3 คนมองหน้ากันเลิ่กลั่กทำอะไรไม่ถูกเช่นกัน ชั้นบนสุด ภายในห้องของเจสัน หลังจากที่เจสันไม่มีทางเลือก เขาจึงต้องยอมขึ้นไปที่คอนโด ที่พักที่อลันเลือกไว้ให้ พร้อมกับเพื่อนๆ ที่ช่วยกันแบกของขึ้นมากันอย่างพะรุงพะรัง “โอ๊ย!! เหนื่อย” เจสันกับเพื่อนๆ ที่ขึ้นมาถึงห้องของเขาได้ ทุกคนก็ถึงกับหมดแรง บ่นออกมาพร้อมกับหายใจหอบแรง เพราะลิฟต์ที่ใช้ขึ้นลงดันเสีย ทำให้หนุ่มๆ ทั้งสี่ต้องเดินแบกของขึ้นบันไดด้วยตัวเอง กว่าจะถึงห้องของเจสัน ที่อยู่ชั้นบนสุด เล่นเอาทุกคนหมดสภาพกันเลยทีเดียว “นี่แค่วันแรกที่กูมา กูต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วยวะเนี่ย!!” เจสันบ่นออกมาไม่หยุด พลางล้มตัวลงนอนแผ่หลากลางห้องของเขา “มึงอย่าบ่น ไอ้เจ แต่จะว่าไปภายในห้องมึงก็โอเคนะ ดูดิเหมือนคุณลุงเขาเป็นห่วงมึงมากนะ แต่งห้องให้เป็นโทนสว่าง เชี่ย! หลอดไฟเต็มไปหมดกูคิดว่าอยู่งานวัด” ชาลีที่เดินสำรวจไปทั่วห้องของเจสัน ซึ่งแน่นอนว่าเจสันเป็นคนกลัวความมืด อลันจึงให้คนจัดห้อง และเพิ่มหลอดไฟเป็นพิเศษ เพราะรู้ว่าลูกชายของตนนั้นกลัวความมืด ไหนจะมีเครื่องปั่นไฟสำรองไว้ให้เขาตอนไฟดับอีก “เออแล้วโรคกลัวความมืดของมึงมันดีขึ้นไหมวะ” ทันเอ่ยถามเพื่อนรักอย่างเป็นกังวล “นั่นดิ มึงหายกลัวความมืดหรือยังวะ ถ้างั้น…กูขอพิสูจน์ได้ไหมมึง!” โดมพูดจบเขาก็กำลังจะวิ่งไปที่สวิตช์ไฟ แต่ไม่ทันไรก็ถูกเจสันถีบเข้าไปที่ก้นเสียก่อน แน่นอนว่าลูกถีบนี้เขาออกแรงเต็มที่เลย สมกับความคิดถึงที่ไม่ได้เจอกันนาน “โอ๊ย!! ไอ้เจ เจ็บนะเว้ย!” โดมกลิ้งลงไปนอนกับพื้น ตามแรงถีบของเจสัน “สมน้ำหน้าก็มึงดันเล่นอะไรไม่รู้เรื่อง ไอ้เจถีบแค่นี้ยังเบาไป เออและอาการมึงเป็นยังไงบ้างวะ” ชาลีบ่นโดมเสร็จ ก็หันไปหาเจสัน เจสันก็เดินไปนั่งบนเก้าอี้ พร้อมกับเล่าอาการต่างๆ ของเขาให้เพื่อนๆ ฟัง ต่อไปพวกมันจะได้ระวังมากกว่านี้ และอย่าคิดที่จะแกล้งเขาอีก เพราะนั่นอาจนำมาซึ่งชีวิตของเขาเลยล่ะ 4 หนุ่มหล่อเหลาต่างสไตลย์ต่างพูดคุยระลึกความหลังกันเล็กๆ น้อยๆ สักพักก็เริ่มหิว พี่สิงหาอาสาขับรถไปส่งพวกเขาดินเนอร์ที่ร้านอาหารไทยฟิวชั่นที่อยู่ไม่ไกลจากคอนโดของเจสันนัก เพื่อให้พวกเขาฉลองมื้อแรกที่เจสันกลับถึงเมืองไทยกันอย่างอบอุ่น วันนี้คุณอลันผู้เป็นเจ้านายของเขาไม่ได้มาหาลูกชาย เพราะติดประชุมวิดีโอคอนเฟอร์เรนซ์ด่วนกับลูกค้าต่างประเทศจึงให้บรรดาเพื่อนรักสมัยมัธยมของเจสันคอยดูแลเขาเพื่อไม่ให้ลูกชายน้อยใจมากนัก ถึงแม้ว่าย่านนี้จะมีคอนโดเก่าๆ หลายที่ แต่ก็ถือเป็นย่านใจกลางเมือง ถัดออกไปไม่ไกลก็เป็นถนนที่มีร้านอาหารหรูหราน่าสนใจหลายร้านให้เลือก พี่สิงหาเลือกร้านที่ไม่ไกลจากคอนโดของเจสันมากนัก เผื่อว่าเสร็จจากมื้ออาหารแล้วเจสันก็สามารถกลับคอนโดเองได้อย่างสบายๆ ไม่ต้องเสี่ยงกับการหลงทาง พี่สิงหาส่งทั้ง 4 หนุ่มเสร็จแล้ว เขาก็ออกรถไปทันที แต่ไม่วายกำชับว่าพรุ่งนี้มีสัมภาษณ์งานตอนเช้า ให้ทุกคนเตรียมตัวให้พร้อม ไปถึงให้ตรงเวลา และจะมีเลขาสาวสวยชื่อคุณดาด้าคอยอยู่ที่บริษัท ร้านอาหารไทยฟิวชั่น บรรยากาศภายในร้านดูสบายๆ ค่อนข้างผ่อนคลายด้วยดนตรีแสดงสด มีนักร้องเสียงใสร้องเพลงแนวอะคูสติก สลับกับเปิดเพลงเบาๆ มีกลิ่นอายของความรักตลบอบอวล 4 หนุ่มมองหน้ากันแปลกๆ เพราะนี่ไม่ใช่แนวที่เหมาะกับการฉลองเลยสักนิด พี่สิงหามีปัญหาอะไรกับความสนุกสนานแบบวัยรุ่นหรือเปล่านะ เลือกร้านไม่เข้ากับพวกเขาเลย แต่ด้วยความที่แต่ละคนทนความต้องการของกระเพาะอาหารไม่ได้เลยต้องจำยอมหาอะไรสนองความหิวกันก่อน เรื่องอื่นๆ เอาไว้ทีหลัง หลังมื้ออาหาร 3 หนุ่มคิดว่าเจสันควรพักผ่อนเร็วหน่อย เพราะอาจจะเหนื่อยจากการเดินทาง เดี๋ยวพรุ่งนี้จะตื่นไม่ไหว จึงนัดแนะเรื่องการสัมภาษณ์งานกับเจสันจนเรียบร้อยแล้วก็แยกย้ายกันไป ปล่อยให้เจสันจัดของต่างๆ และพักผ่อนให้เต็มที่ ในมุมหนึ่งของร้าน มีชายหญิงวัยทำงานคู่หนึ่งนั่งรับประทานอาหารด้วยกันแบบใกล้ชิดสนิทสนม ทั้งหมดไม่รู้เลยว่าพวกเขาจะเป็นเพื่อนร่วมงานกันในอนาคตอันใกล้นี้ ✯¸.•´*¨`*•✿ ✿•*`¨*`•.¸✯