"คาเธีย!"
ฉันมองเข้าไปในห้องนอนที่ปิดประตูเงียบ คริสที่ตอนนี้โกรธจนแทบคลั่งมองฉันเหมือนจะอยากจะฆ่าให้ตาย ฉันจึงเดินกลับไปนั่งที่โซฟา หยิบซองบุหรี่ออกจากกระเป๋ากางเกงขึ้นมาจุดสูบ
"ฉันอยากให้นายจำความรู้สึกนี้ไว้ หวังว่าจะลืมฉันไม่ลง"
"ถ้าเธออยากฆ่าฉันมาก...เอาสิ ยิงฉันเลย"
"ฉันไม่ทำแบบนั้นหรอก" ฉันหยิบลูกกุญแจมือและโยนไปให้คริส "แต่นายต้องไปจัดการเรื่องนี้กับเธอเอง"
คริสมองฉันด้วยสีหน้าประหลาดใจ ฉันจึงเดินไปเคาะประตู เฮนรี่เปิดประตูออกมาโดยที่ถอดโม่งคลุมหน้าออก ฉันไม่อยากให้เขาแสดงตัวให้คริสเห็นเช่นนี้ แต่คิดว่าเฮนรี่คงจะจัดการได้หากคริสต้องการจะเล่นงานเขา
"ขอบใจนะเฮนรี่"
"เรื่องเล็กน้อยน่ะ ไว้เจอกันนะสตีล...คริส"
เฮนรี่พูดและมองคริสด้วยสายตาดูถูกและเดินออกจากบ้านไป และจากนั้นคาเธียก็เดินออกมาจากห้อง สีหน้าของเธอดูสิ้นหวังยิ่งกว่าคริสเสียอีก ฉันเก็บปืนเข้ากระเป๋าและมองคาเธียที่พยักห
