Revenge

[Chapter 18] The Wizard

"เกิดอะไรขึ้นน่ะสตีล?"

ฉันรีบวิ่งออกจากห้องโดยที่ยังไม่ได้ตอบคำถามของนีโอ หวังว่าเฮนรี่จะดวงดีพอที่ยังไม่ได้ขึ้นรถ ถ้านี่เป็นฝีมือของคนในองค์ ฉันเชื่อได้เลยว่าพวกเขาจะไม่ปล่อยให้เฮนรี่รอดไปได้หรอก ฉันวิ่งไปถึงลานจอดรถหน้าโรงพยาบาล ไม่เห็นอะไรนอกจากกลุ่มควันที่โหมเข้าหน้าจนทำฉันแสบตา

"เฮนรี่!"

ฉันตะโกนเรียกชื่อเขาและแทรกตัวผ่านฝูงชนที่กำลังยืนมุงเหตุการณ์ มองไม่เห็นอะไรนอกจากเปลวเพลิง ฉันจึงหันมองฝูงชนอีกกลุ่มที่ยืนถัดไปประมาณห้าสิบเมตร มีใครบางคนนอนอยู่ ฉันจึงรีบวิ่งเข้าไปพยุงร่างเฮนรี่ไว้และใช้มือตบแก้มเขาเบาๆ

"ฉันตายรึยัง?" เฮนรี่มองเศษกระจกที่ปักขาขวา โชคดีเป็นบ้า

"ได้ยินรึเปล่า?”

ฉันลองดีดนิ้วเรียก แต่เฮนรี่แทบไม่ตอบสนอง ฉันพลิกใบหน้าอีกฝั่งที่มองไม่เห็น ใบหน้าของเฮนรี่มีรอยถลอกและรอยไหม้เล็กๆ อาจเกิดจากแรงระเบิดทำให้ร่างเขาลอยกระทบพื้น ฉันมองเสื้อที่ด้านหลังมีรอยขาดและตัดสินพลิกตัวเขากลับมา มีแผลที่เกิดจากสะเก็ดระเบิดอยู่เป็นวงกว้าง บางแผลยังมีเศษเหล็กฝังอยู่ด้านใน

"ที่ดาดฟ้า..." เฮนรี่พยายามเปล่งเสียงพูด

"อะไรนะ?"

เฮนรี่ไม่พูดอะไรมากกว่านั้นและยกมือชี้ไปยังดาดฟ้าของโรงพยาบาล ฉันจึงปล่อยร่างของเฮนรี่ลงและรอจนหน่วยปฐมพยาบาลมาถึง จากนั้นจึงเดินกลับไปที่ตึก ขึ้นลิฟท์อย่างใจเย็นพร้อมกับปืนเก็บเสียงที่ซ่อนไว้ใต้รองเท้าบู้ต หวังว่าจะเจอใครก็ตามที่อยู่เบื้องหลังเรื่องนี้ ฉันพยายามออกแรงเปิดประตูดาดฟ้า แน่นอนล่ะว่าต้องมีคนล็อกไว้...ฉันจึงใช้ปืนยิงลูกบิดก่อนจะถีบประตูเต็มแรง ทุกอย่างเงียบสนิท

"ออกมาสิไอ้สารเลว"

ฉันพึมพำกับตัวเองก่อนจะเดินไปยังจุดที่สามารถมองเห็นลานจอดรถได้ชัดเจน การเล่นละครว่าตัวเองเป็นคนร้ายในบางครั้งทำให้สามารถฉันตามหาอะไรที่พวกสับเพร่าทำทิ้งไว้ได้ ฉันดมกลิ่น...บุหรี่ยี่ห้อถูกๆ ที่คนระดับล่างขององค์กรชอบสูบ และฉันก็หาก้นบุหรี่ที่ยังไม่มอดสนิทเจอ เสียงฝีเท้าทำให้ฉันรีบหันกลับไป

หมัดที่มาจากสนับมือทำให้ร่างฉันล้มลงอย่างง่ายดาย ฉันกัดฟันกรอดและลุกขึ้น ทรงผมเซอร์ๆ ของหนุ่มขี้ยาประจำองค์กร ฉันรู้มันไม่ใช่คำที่ดีหรอก แต่เขาเป็นคนเดียวของฝ่ายตะวันตกที่สามารถใช้ยาทั้งหลายได้ราวกับพ่อมด รวมถึงชากล่อมประสาทที่ฉันเคยดื่มไปด้วย นั่นก็ฝีมือเขาเช่นกัน

"เจสัน..."

"ดีใจที่เจอกันอีกนะสตีล ตอนแรกฉันกะว่าจะมาจัดการไอ้หนุ่มนั่นคนเดียว แต่ดันมาเจอเธอซะได้ โลกมันกลมเธอว่างั้นมั้ย?"

"ไม่กลัวพวกตำรวจจะแห่มารึไง?"

"ตำรวจ...เจ้าหน้าที่ บลาๆๆ ยัดเงินซักหน่อยพวกนั้นก็ไม่มายุ่งแล้วจริงมั้ย? อีกอย่างงานนี้ใหญ่พอที่จะทำให้พวกตำรวจไม่เข้ามายุ่ง เธอไม่ต้องกังวลหรอก"

"ใครจ้างนาย?" ฉันถามด้วยความสงสัย ยูกะ...ไม่หรอก เธอไม่บ้าพอที่จะวางแผนแบบนี้

"ฉันว่าเราควรจบบทสนทนากันได้แล้วล่ะ"

เจสันหยิบปืนกระบอกหนึ่งออกมาและยิงใส่ฉันทันทีโดยไม่ทันตั้งตัว เสียท่าแบบโง่ๆ ให้คนพวกนี้อีกครั้ง และฉันก็เริ่มรู้สึกชา ของเหลวบางอย่างจากเข็มที่ปักบนต้นคอซึมไปทั่วร่างกายอย่างรวดเร็ว

"แกฉีดอะไรให้ฉัน?"

"แค่ยากล่อมประสาท ผสมอะไรเข้าไปนิดๆ หน่อยๆ แต่มันก็ได้ผลใช่มั้ยล่ะ?"

ฉันเริ่มเห็นหน้าเจสันหมุนเหมือนกังหันลม ตาสีน้ำตาลคู่นั้นของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดงสด ฉันแตะเลือดที่ไหลออกจากดวงตาของฉัน เหมือนกับมองบลัดดี้แมรี่ในกระจก และสติฉันก็เริ่มกระเจิงเมื่อเห็นภาพลวงตาของอีธานอยู่ตรงหน้า เบ้าตากลวงโบ๋ของเขาพยายามจ้องมองฉัน และฉันก็พอจะรู้แล้วว่ายาของเจสันสามารถทำอะไรกับสมองได้บ้าง ฝันร้าย...ความทรงจำอันเลวร้ายที่เขายัดเยียดมันให้ฉัน อาวุธลับชั้นดีในการจะเล่นงานใครสักคน

"สตีล?"

ใบหน้าของนีโอที่เป็นเสียงพูดของเจสันทำให้ฉันถอยจากเขา ฉันหันไปอีกทางและได้ยินเสียงระเบิดจากรถของเฮนรี่ มองเศษซากที่กำลังพุ่งใส่ร่างของเขา ทุกอย่างที่ฉันเห็นหยุดลง แม้กระทั่งเศษเหล็กที่กำลังพุ่งไปปักที่หลังเฮนรี่ก็หยุดอยู่กลางอากาศด้วยเช่นกัน

"อย่าส่งเสียง"

"ไม่นะ"

ฉันคิด ก่อนที่ตัวเองจะโผล่มาอยู่อีกที่หนึ่ง เสียงอันน่าขยะแขยงของคนที่เป็น ‘พ่อเลี้ยง’ ของฉันที่กำลังขึ้นคร่อมร่าง แน่นอนว่าฉันยังจำทุกอย่างได้ คืนวันอังคารนั้นในวันที่แม่ไม่อยู่บ้าน เธอปล่อยให้ฉันอยู่กับพ่อเลี้ยงเพียงลำพัง ตัวฉันในวัยสิบสองปีพยายามดิ้นต่อสู้ เขาใช้มืออุดปากฉันไว้และพยายามดึงกางเกงชั้นในของฉันออก

"เลิกทำให้ชีวิตฉันยากขึ้นได้มั้ยนังเด็กเวร"

ฉันสะอื้น มือหยาบแสนน่ารังเกียจนั้นลูบร่างกายฉันในขณะที่อีกข้างยังอุดปากและจมูกไว้แน่น...หายใจไม่ออก ฉันพยายามขัดขืนเขาจนถูกตบที่แก้ม ก่อนจะต่อยท้องฉันเพื่อให้แน่ใจว่าฉันจะขัดขืนไม่ได้อีก เขาเลียซอกคอหวังให้ฉันเคลิ้มตามและดึงกางเกงในของฉันออกมาได้ ฉันเหลือบไปเห็นแจกันดอกป๊อบบี้ที่วางไว้ข้างเตียง ฉันจึงใช้แรงเฮือกสุดท้ายยื่นมือไปคว้าแจกัน ต่อสู้เหมือนที่ฉันเคยทำ

"อ๊ะๆ เล่นทีเผลองั้นหรอ"

ฉันเบิกตากว้าง เจสันที่คร่อมร่างฉันรับแจกันที่กำลังเหวี่ยงใส่ รอยยิ้มชั่วร้ายปรากฎบนใบหน้าของเขา จากนั้นเจสันก็ใช้มือทั้งสองข้างบีบคอจนฉันเริ่มหายใจไม่ออก ฉันสู้เขาไม่ได้...

"ไม่ดิ้นสิ เดี๋ยวก็จบแล้ว" คอฉันเหยียดตึง พยายามสูดอากาศเข้าปอดให้มากที่สุดเท่าที่จำทำได้

"มองฉันสิ"

ฉันพยายามปัดมือเขาออก ความทรมานที่สมจริงจนเริ่มเข้าใกล้ความตาย จนในที่สุดฉันก็แยกแยะสิ่งที่เกิดขึ้นได้และรู้ว่ากำลังบีบคอตัวเองอยู่ และฉันกลับมาอยู่บนดาดฟ้าโรงพยาบาลอีกครั้ง เจสันยืนสูบบุหรี่ มองดูผลงานด้วยความภูมิใจ

"ฟื้นตัวเร็วดีนี่" ฉันได้ยินเสียงของเจสัน แต่ภาพรอบตัวยังคลุมเครือ "ฉันน่าจะเพิ่มยาอีกซักหน่อยแฮะ"

ฉันสูดลมหายใจ ความพยายามของฉันที่มีอยู่ในตอนแรกนั้นสูญเปล่ากับการหลุดจากฝันร้ายนั้น และฉันก็บ่อน้ำตาแตกอีกครั้ง แน่นอนว่าคราวนี้ฉันไม่ยอมให้เขามีโอกาาทำอย่างนั้นอีก

"อย่าฝืนเลยสตีล ฉันไม่อยากทำร้ายเธอไปมากกว่านี้นะ"

ก่อนที่เขาจะได้ทำอะไรฉันก็หยิบปืนเก็บเสียงที่หล่นบนพื้นขึ้นมา ฉันพยายามจับภาพที่อยู่ตรงหน้าและเล็งปืนไปที่เจสัน

"เธอหยุดฉันไม่ได้หรอกสตีล" เจสันพูด ในมือของเขามีปืนติดเข็มฉีดยากระบอกเดิมพร้อมจะยิงใส่ฉัน

"นายต่างหากที่หยุดฉันไม่ได้" ฉันพูด "จนกว่าลูคัสจะตาย"

ฉันเล็งปากกระบอกที่หัวไหล่ซ้ายตัวเองและสูดลมหายใจ มันเจ็บ...ฉันรู้ว่ามันต้องเป็นแบบนั้น แต่มันอาจจะช่วยได้ในสถานการณ์เช่นนี้ ฉันตัดสินใจเหนี่ยวไกก่อนที่ประสาทสัมผัสจะตื่นตัวในทันที ฉันร้องลั่น มองเลือดที่ไหลออกจากแผลกระสุนที่ทะลุไปยังด้านหลัง

"รู้มั้ย? ฉันเกลียดอะไรมากที่สุดเจสัน" ฉันใช้มือกุมแผลไว้ก่อนจะเล็งปืนไปที่เขา "ฉันเกลียดคนพูดมากแบบนาย"

ฉันยิงที่ขาของเขาหนึ่งนัด และยิงใส่มือขวาที่กำลังเล็งเข็มยามาที่ฉันอีกหนึ่งนัด เจสันกรีดร้องด้วยน้ำเสียงเจ็บปวด เขายังหัวเราะได้โดยไม่รู้สึกลัวอย่างที่ควรจะเป็น

"ฉันยอมรับเลยนะ...เธอนี่มันตายยากและดื้อด้านจริงๆ"

"ใครเป็นคนสั่งงานนี้ให้นาย"?

"เธอก็รู้ว่าใคร...ลูคัส เขาบอกว่าให้ฉันสืบว่าใครอยู่ใกล้ตัวเธอบ้าง แล้วก็ให้ฉันตามจัดการพวกเขา"

ฉันไม่เชื่อคำพูดของเขา การใช้ระเบิดเป็นวิธีที่โฉ่งฉ่างเกินไปและไม่ใช่สไตล์ของเจสัน และเขาอาจจะถูกสาวถึงตัวได้ง่ายมากกว่าการวางยาเฮนรี่ให้จบๆ ไป

"นายโกหก...คีปเปอร์สินะที่บอกให้นายมารอที่นี่เพราะรู้ว่าฉันจะต้องขึ้นมา นายวางยาฉันแล้วส่งตัวให้พวกเขาใช่มั้ย?"

"เป็นทฤษฎีที่น่าสนใจ"

เจสันกุมแผลที่ขาไว้ ฉันพยายามมองรอบๆ ว่าจะมีที่ไหนที่คีปเปอร์สามารถเห็นเหตุการณ์ที่เกิดด้านล่าง และเจสันที่อยู่บนดาดฟ้าในเวลาเดียวกันได้ และฉันก็เจอโรงแรมแห่งหนึ่งซึ่งมีโอกาสที่จะเป็นที่สังเกตการณ์ของเขา เงาตะคุ่มบนนั้นทำให้ฉันคิดว่านั่นอาจจะเป็นคีปเปอร์

"นายรู้ใช่มั้ยว่าเขาจะทำยังไงกับนายถ้าเขารู้ว่านายทำงานพลาด" ฉันพูดขู่ "เขาจะฆ่านาย"

ฉันจึงย่อตัวลงกระซิบกับเจสัน

'ฉันอาจจะช่วยนายได้นะ ถ้านายช่วยฉัน'

แสงสะท้อนจากหน้าต่างโรงแรมทำให้ฉันรู้ว่าคีปเปอร์คิดจะทำอะไร ฉันจึงรีบก้มหลบกับขอบกำแพงก่อนที่กระสุนจะพุ่งลงพื้นจุดที่ฉันเคยยืนอยู่ เจสันแค่นหัวเราะและมองัน

"ทุกอย่างมีราคาสินะ"

"ใช่" ฉันตอบและมองแผลของเขา “คีปเปอร์คงลาศึกกับเราพักนึงล่ะ และฉันก็มั่นใจว่า…นายคงไม่กล้าบอกวิกโก้หรอกใช่มั้ยว่านายทำงานล้มเหลวน่ะคีปเปอร์”

ฉันดึงเครื่องดักฟังที่ซ่อนอยู่ในเสื้อกั๊กของเจสันออก

'ฉันไม่ได้ล้มเหลวมาร์ตินี่ แค่อยากรู้ว่าผู้หญิงอย่างเธอจะทำอะไรได้บ้างกับเรื่องแบบนี้ และนายด้วยเจสัน สัญญาของเราจบเท่านี้แล้วล่ะ'

สัญญาณตัดไปเท่านั้น ฉันแปลกใจ...แปลกใจที่ว่าคีปเปอร์ยอมปล่อยเป้าหมายให้รอดออกโดยไม่ฆ่าทิ้ง ฉันจึงชะโงกหน้ามองหน้าต่างของโรงแรมนั้น คีปเปอร์หายไปอย่างเงียบเชียบเหมือนที่เขาทำ

"ฉันเกลียดโรงพยาบาล"

ฉันและเจสันต้องเสียเวลาอธิบายเรื่องที่เกิดขึ้นบนดาดฟ้าให้นางพยาบาลคนหนึ่งอยู่นานจนเธอยอมที่จะช่วยทำแผลให้เราสองคน ฉันโกหกเธอไปว่าเจสันเป็นสามีที่จับได้ว่าเขามีชู้ เราก็เลยทะเลาะกันเล็กน้อย

"คราวหน้าคราวหลังอย่าทะเลาะกันที่นี่อีกนะคะ เจสัน"

ฉันที่ทำแผลเสร็จก่อนมองพยาบาลสาวพูดกับเจสันพร้อมรอยยิ้ม เธอเก็บอุปกรณ์ทำแผลใส่กล่องและส่งจุ๊บบนแก้มเจสันเป็นการบอกลา จากนั้นพยาบาลสาก็เดินออกไป

"ให้ตายสิ แล้วนายจะให้ฉันสร้างเรื่องโกหกทำบ้าอะไรเจสัน"

"ก็เธอพูดออกไปก่อนนี่" เจสันสวมเสื้อหนังพร้อมกับหัวเราะ

"...ขอโทษที่ยิงนายนะ" ฉันพูดโดยไม่สบตา "คงใช้ชีวิตลำบากน่าดู"

"ช่างเถอะ ฉันเองก็สมควรโดนแบบนี้เหมือนกัน" เจสันถอนหายใจ ทำหน้าครุ่นคิดกับบางอย่าง "ดูแลตัวเองล่ะสตีล"

"ฉันต้องไปแล้วล่ะ"

ฉันกำลังจะลุกขึ้น แต่เจสันคว้าข้อมือฉันไว้พร้อมกับส่งบางอย่างในกำมือฉัน มันคือขวดยาฉีดขนาดสิบมิลลิลิตรสองขวดที่มีตัวยาสีเขียวและสีม่วง ฉันเงยหน้ามองเจสันด้วยความงุนงง

"หาคาร์ลให้เจอแล้วฉีดไอ้นี่ให้เขา ใช้ไฟหนึ่งร้อยยี่สิบโวลต์ช็อตที่ขมับสองข้าง แค่สามวินาที แล้วเขาจะหายจากการควบคุมเอง"

"เดี๋ยวนะ นายหาวิธีทำให้เขากลับมาปกติได้หรอ?" ฉันรีบกลับไปนั่งหลังจากที่เจสันพูดถึงคาร์ล

"ยูกะใช้ไฟฟ้าทำให้ความทรงจำส่วนหนึ่งของเขาหายไป ส่วนยาจะช่วยให้ทั้งยูกะแล้วก็คีปเปอร์ยัดความทรงจำใหม่เข้าไปในหัวของคาร์ลง่ายขึ้น ฉีดตัวสีเขียวก่อนใช้ไฟฟ้า แล้วค่อยฉีดสีม่วง ที่เหลือก็พยายามให้คาร์ลจำทุกอย่างได้"

"แล้วฉันจะหาไฟแรงขนาดนั้นมาช็อตได้ยังไง?"

"ถ้าง่ายสุดก็เครื่องเปลี่ยนกระแสไฟ หรือถ้าไม่มีจริงๆ ก็ใช้ที่กระตุ้นหัวใจ แต่ระวังเขาตายจริงๆ ล่ะ"

ความรู้เรื่องร่างกายและยาที่เจสันบอกเป็นประโยชน์มากสำหรับฉัน อย่างน้อยก็โล่งอกที่ว่าคาร์ลไม่ได้ตั้งใจอยากจะฆ่าฉัน ฉันเก็บยาทั้งสองขวดใส่กระเป๋าเสื้อยีนไว้และลุกขึ้น

"ขอบใจนะเจสัน คราวนี้ฉันติดหนี้นาย"

"ถือว่าไถ่บาปกับเรื่องที่ฉันทำละกัน"

ฉันโบกมือลาเจสันเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะเดินออกมาจากห้อง ถามหาเรื่องเฮนรี่ที่ประชาสัมพันธ์อยู่นานจนได้คำตอบว่าเขาไม่ได้เป็นอะไรมาก แค่มีสะเก็ดระเบิดกับเศษเหล็กฝังอยู่ที่หลังนิดหน่อย แค่นั้นก็พอจะโล่งใจแล้วล่ะว่าเขาคงจะไม่เป็นอะไรมาก ทำไมอีธานถึงไม่ดวงแข็งเหมือนคนพวกนี้บ้างนะ? ฉันเปิดประตูห้อง 812 ถัดจากชั้นที่นีโอรักษาตัวอยู่หนึ่งชั้น ฉันเปิดประตูเข้าไปก่อนจะเจอเฮนรี่นอนตะแคงข้างเพราะแผลบริเวณหลัง

"ไง" เฮนรี่พูดเสียงแหบ "เรียบร้อยดีมั้ย?"

"ฉันจัดการแล้วล่ะ นายโอเคนะ?"

"ดีขึ้นนิดหน่อย...แต่เจ็บเป็นบ้าเลย" ฉันมองสายน้ำเกลือและเครื่องบางอย่างที่เชื่อมกับข้อศอกของเขา และฉันก็สงสัยว่ามันคือมอร์ฟีนรึเปล่า

"หมอให้มอร์ฟีนนายหรอ?"

"ใช่ ฉันขอไว้น่ะ...ทำไมหรอ?"

"ไม่มีอะไรหรอก ฉันก็อยากได้มอร์ฟีนเหมือนกัน" ฉันเปิดแผลกระสุนบนหัวไหล่ซ้ายให้เฮนรี่ดู "เรื่องมันยาวน่ะ"

"แล้วสรุปใครทำรถฉันพังกัน ใช่คนขององค์กรรึเปล่า?" เฮนรี่พูดเคืองๆ หลังจากรถสุดรักของเขากระจุยเป็นเศษเหล็ก

"มีคนวางแผนซ้อนแผนน่ะ นายรักษาตัวไปก่อน เดี๋ยวค่อยอธิบายให้ฟังว่าเกิดอะไรขึ้น"

ฉันล้มตัวลงบนโซฟาหลังจากผ่านวันที่หนัก นีโอถูกยิง เฮนรี่โดนวางระเบิด คาร์ลโดนล้างสมอง แล้วฉันก็เจ็บหนัก ตอนนี้แทบมองไม่เห็นอนาคตเลยว่าฉันจะรอดไปจนกว่าจะฆ่าลูคัสได้หรือเปล่า

"ไม่กลับไปเฝ้านีโอหรอ?" เฮนรี่พยายามพูด

"ป่านนี้เขาคงหลับไปแล้วล่ะ แล้วทำไมนายไม่พักซะทีเฮนรี่?"

"นอนไม่หลับ เธอก็รู้นี่ อยู่กับเธอแล้วชีวิตไม่เคยน่าเบื่อเลย"

"ขอโทษด้วยนะที่ฉันเป็นตัวซวยน่ะ"

"ฉันรู้ แต่เธอไม่ใช่ตัวปัญหาหรอกนะสตีล" เฮนรี่จับมือฉันไว้ "เข้าใจรึเปล่าว่ามันไม่ใช่ความผิดของเธอ"

ฉันอ้ำอึ้งไปพักนึง จนเมื่อเสียงเคาะประตูดังขึ้น ชายกลางคนหัวโล้นในชุดสูทสีดำและเสื้อโค้ตเปิดประตูเข้ามา ฉันสัมผัสได้ถึงกลิ่นแบบนั้น...พวกเจ้าหน้าที่ กลิ่นกาแฟห่วยๆ และกลิ่นสบู่ราคาถูกที่เตะจมูก ฉันคุ้นเคยกับกลิ่นพวกนั้นเป็นอย่างดี

"ผมมีเรื่องต้องคุยกับคุณ เจ้าหน้าที่เฮนรี่"

[End of Chapter 18]