หนิงซินหรี่ดวงตาเล็กน้อยอย่างสงสัย นางดูไม่ปกติแม้แต่น้อย ไม่เหมือนคนหวังดีแต่กระนั้นก็มิใช่หวังร้าย
“เจ้ารู้เรื่องใดมากันแน่?”
หลินซูหรงพ่นลมหายใจออกมายาวพรืดราวกับจะระบายความหนักอกจากข้างในออกมาทั้งหมด ก่อนลดเสียงลงราวกระซิบ “สองวันก่อน ข้าบังเอิญเห็นนางนัดพบกับท่านอ๋อง ด้วยความสงสัยจึงแอบติดตามไป กระทั่งได้ยินบทสนทนา ถ้อยคำของนางเสนอให้ท่านอ๋องร่วมมือกับนางทำอย่างไรก็ได้ให้เจ้าเข้าจวนอ๋องสำเร็จ แลกกับอำนาจในราชสำนัก เจ้าก็รู้มิใช่หรือ หากผู้ใดได้ครองตระกูลเย่ ก็เสมือนถืออำนาจไว้ครึ่งค่อนแผ่นดิน”
คำบอกเล่าของญาติผู้พี่ราวสายลมหนาวพัดวูบ ผ่านกลางใจของหนิงซิน ทว่าเพียงครู่เดียว นางกลับหัวเราะเบา ๆเย้ยหยัน ออกมา ดวงตาเปล่งประกายเย็นชาดุจหิมะยามเหมันต์
“ฮึ… ที่แท้ความจริงใจที่เจ้ากล่าวมา ใช่ว่าเป็นเพราะหวังดีกับข้า แต่เพราะเจ้าหวั่นเกรงว่าข้าจะถูกชักพาเข้าจวนอ๋อง จนกลายเป็นศัตรูของเจ้าใ
