เช้าวันถัดมาอากาศยามอรุณยังไม่ทันโปร่งใส ทว่าบรรยากาศภายในจวนหลิวราวกับมีหมอกควันปกคลุมอยู่ทั่วทุกอณู หลังงานสมรสผ่านไปเพียงไม่นาน ท่านผู้เฒ่าหลิวก็จำต้องออกเดินทางไปยังแคว้นอื่นด้วยกิจราชการสำคัญ
เรือนใหญ่จึงดูเงียบเหงา เสียงนกยามรุ่งสางยังขับขานไม่อาจกลบความอึมครึมที่ซ่อนอยู่ในใจของบุรุษ
ซ่งหว่านชิงก้าวเข้ามาในห้องทำงานส่วนตัวของชายหนุ่ม มือเรียวถือถาดไม้หอมวางบนโต๊ะ กลิ่นข้าวต้มร้อนลอยคลุ้งอบอวลไปทั่วห้อง เสียงหวานดุจหยดน้ำผึ้งเอื้อนเอ่ยขึ้นอย่างนุ่มนวล“ท่านพี่… เมื่อคืนข้าเห็นว่าท่านยังมิได้แตะต้องอาหารสักคำ ครานี้จึงลุกขึ้นแต่เช้า ลงมือทำข้าวต้มให้ด้วยตนเองเจ้าค่ะ”
ถ้อยคำอ่อนโยนคล้ายสายไหม ท่วงทำนองออดอ้อนจนแม้บุรุษผู้มีใจแข็งเพียงใดก็ยากจะปิดหูไม่ฟัง หลิวเซียนที่นั่งนิ่งอยู่หน้าตั่งถึงกับเงยหน้าขึ้น แววตาหนักแน่นชะงักไหวเพียงเล็กน้อย ความสงสารแทรกเข้ามาโดยไม่อาจหักห้ามได้
ทว่าใน
