หลังรับฮูหยินรองเข้ามาในจวน หนิงซินก็วางใจปล่อยทุกสิ่งให้เป็นไปตามแผนการ นางมิได้เรียกร้อง มิได้รั้งเหนี่ยว กลับเลือกที่จะผลักดันให้หลิวเซียนมีเวลาอยู่กับอนุภรรยา ส่วนนางเพียงหันหลังออกจากเรือนใหญ่ เดินทางไปทั่วเมือง ท่องเที่ยว เยี่ยมสำนัก อ่านตำรา หรือสวดมนต์ตามวัดวา อย่างน้อยการเร่ร่อนเช่นนั้นก็ช่วยปลอบประโลมหัวใจที่บอบช้ำให้ได้หายใจบ้าง
วันหนึ่ง หลิวเซียนก้าวเข้ามาในเรือน ทว่าไม่เห็นเงาฮูหยินใหญ่ จึงถามเสียงเข้ม“ฮูหยินล่ะ หลู่เจิน?”
สาวใช้รีบหมอบคำนับตอบ“ฮูหยินไปสวดมนต์ที่วัดอิ๋นชุนซื่อเจ้าค่ะ”
คิ้วเข้มของบุรุษขมวดมุ่นทันใด“เหตุใดข้าจึงไม่รู้เรื่อง?”
หลู่เจินลังเลครู่หนึ่ง ก่อนตัดสินใจบอกตามตรง“ฮูหยินกล่าวไว้ ว่าอยากให้ท่านมีเวลาอยู่กับฮูหยินรองเจ้าค่ะ...”
คำพูดของหลู่เจินทำให้หลิวเซียนชะงักไปชั่วครู่ เขากำหมัดแน่น ความรู้สึกหงุดหงิดแล่นพล่านไปทั่วร่าง เหตุใดนางต้องทำเช่นนี้? เหตุใ
